รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 226

เป็นเขาได้อย่างไร

ถังจือซย่ามึนงงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอขมวดคิ้วทันที “คุณมาที่นี่ทำไมคะ”

“ฉันคิดถึงเฉินเฉิน อยากมาเจอเขา” ชายหนุ่มแสดงให้เธอเห็นว่า เขาต้องการมาพบลูกชายของเธอ

ถังจือซย่ายืนขวางประตู “ลูกชายของฉันเข้านอนไปแล้ว คุณค่อยมาวันหลังแล้วกันค่ะ!”

สีจิ่วเฉินเห็นเธอยืนขวางประตู จึงหรี่ตาลง “แค่ฉันไปกินอาหารกับซ่งซานมื้อเดียว เธอโกรธฉันเลยหรือ”

ถังจือซย่าเหมือนถูกแทงใจดำ เธอทำตาโต “ใครโกรธ คุณอยากจะไปกินอาหารกับใคร นัดกับใคร ทำไมฉันต้องโกรธ! คุณไม่ได้เป็นอะไรกับฉันสักหน่อย”

ในตอนนั้นเอง เสียงของผู้ชายก็ดังขึ้นมาจากในห้องนอน “จือซย่า ที่บ้านคุณมีไขควงไหมครับ ช่วยเอามาให้ผมหน่อย”

ประโยคนี้ ทำให้สีหน้าของชายหนุ่มที่ประตูเคร่งขรึมขึ้นทันที มีผู้ชายอยู่ในบ้านของผู้หญิงคนนี้หรือ

“เธอซ่อนผู้ชายไว้ในบ้านหรือ” สีจิ่วเฉินจ้องเธอด้วยสายตาเย็นยะเยือก

ถังจือซย่าเพิ่งนึกได้ว่าเซี่ยวชินกำลังซ่อมคอมพิวเตอร์ให้เธออยู่ เธอเปลี่ยนความคิด และทำท่าเลิกคิ้ว “ประธานสีคะ คืนนี้ฉันไม่สะดวกรับแขก กรุณากลับไปก่อนนะคะ!”

ชายหนุ่มหรี่ตามองเธออย่างไม่พอใจ ผลักประตูที่เธอยืนขวางอยู่ แล้วเดินเข้าไป

“นี่...สีจิ่วเฉินคุณ”

สีจิ่วเฉินเดินอย่างรวดเร็วไปที่หน้าห้องนอน เขาเห็นชายคนหนึ่งนั่งยองๆ และกำลังยุ่งอยู่ข้างคอมพิวเตอร์ เซียวฉินที่กำลังแกะเคสคอมพิวเตอร์ ก็รู้สึกเย็นวาบที่สันหลังฉับพลัน เหมือนมีคนกำลังจ้องเขาอยู่

เขาอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง ก็เห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ยืนอยู่หน้าประตูกำลังมองจ้องมาที่เขา ทำให้รู้สึกขนลุก และเย็นวาบเหมือนเห็นคมมีด

เซี่ยวชินตกใจสะดุ้ง จนถูกส่วนแหลมคมของเคสบาดเข้าที่ฝ่ามือ เป็นรอยบาดและมีเลือดซิบ

ถังจือซย่าเพิ่งจะเดินเข้ามาถึงหน้าประตู เมื่อเห็นเซี่ยวชินกำลังมองที่ฝ่ามือ เธอรีบผลักชายที่ยืนขวางประตูออก “เซี่ยวชิน มือคุณโดนบาดหรือ ฉันขอดูหน่อยค่ะ”