รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 227

เซี่ยวชินรู้สึกกังวลใจลึกๆ เห็นได้ชัดว่าเขาทั้งสองอายุไล่เลี่ยกัน แต่เหตุใดออร่าของชายผู้นี้จึงดูแข็งแกร่งมาก และสายตาพิฆาตรุนแรงเพียงนี้ แค่เห็นแวบแรกก็ไม่อยากจะยุ่งด้วยแล้ว และเขาก็คงจะเป็นแฟนของคุณถัง!

ถังจือซย่ามาส่งเซี่ยวชินที่ลิฟต์ เธอกล่าวอย่างกระตือรือร้น “เซี่ยวชิน พรุ่งนี้ตอนเที่ยงฉันเชิญคุณทานข้าวนะ คุณต้องมาให้ได้นะ!”

“ได้ครับ พรุ่งนี้เจอกัน” จากนั้นเซี่ยวชินก็อุ้มเคสคอมพิวเตอร์กลับไป

ถังจือซย่าหันกลับมา ก็สบตากับชายหนุ่มที่สายตาเต็มไปด้วยคำถามที่หน้าประตู เธอพูดอย่างเฉยชา “คุณเองก็กลับเถอะค่ะ! มันดึกมากแล้ว”

“อธิบายมาก่อน เขาเป็นใคร ทำไมถึงมาช่วยคุณซ่อมคอมพิวเตอร์” สีหน้าของเขาดุดัน ราวกับกำลังถูกละเมิดผลประโยชน์

“เขาชื่อเซี่ยวชิน เป็นเพื่อนบ้านของฉัน เป็นคนดีและเก่งมาก” หลังจากที่ถังจือซย่าพูดจบรวดเดียว ก็รู้สึกงงๆ ทำไมเธอจะต้องอธิบายด้วย ถ้าเขาจะเข้าใจผิดก็เข้าใจผิดไปสิ”

เด็กน้อยวิ่งออกมาและพูดว่า “คุณลุงสี คุณอาเซี่ยวอาศัยอยู่ที่ตึกข้างๆ เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว โทรศัพท์มือถือของหม่ามี้หล่นในรถแท็กซี่ คุณอาเซี่ยวคนนี้เก็บได้และคืนให้หม่ามี้ครับ แล้วคุณอาคนนี้ก็เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านคอมพิวเตอร์ พอดีว่าคืนนี้คอมพิวเตอร์ของหม่ามี้จู่ๆ ก็มีปัญหา ก็เลยเรียกคุณอาเซี่ยวมาซ่อมให้ คุณลุงสี อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะฮะ!”

“เฉินเฉิน นี่กี่โมงแล้ว ยังไม่เข้านอนอีก” ถังจือซย่ารู้สึกว่าลูกชายของเธอพูดมากไปแล้ว

ไม่จำเป็นต้องอธิบายให้ผู้ชายคนนี้ฟังอย่างละเอียดขนาดนี้

สีจิ่วเฉินฟังจบ ก็ยังคงไม่ค่อยสบายใจอยู่ดี อย่างไรก็ตาม เขาจะไม่ยอมให้มีผู้ชายคนอื่นเข้าใกล้ถังจือซย่าเด็ดขาด

“คุณลุงสี พรุ่งนี้หม่ามี้จะไปรับรถใหม่ หม่ามี้จะพาผมไปนั่งรถเที่ยวด้วยครับ!” เด็กน้อยพูดขึ้นอีก

สีจิ่วเฉินหันไปมองหญิงสาว “คุณซื้อรถใหม่หรือ คุณมีใบขับขี่หรือเปล่า”

“อย่ามาดูถูกกันนะ ฉันก็ต้องมีใบขับขี่แล้วสิ” ถังจือซย่าได้ใบขับขี่มาตั้งแต่ตอนเรียนปีสอง จนมาถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เคยได้ขับรถเลย

“เฉินเฉิน ยังไม่ไปนอนอีก สี่ทุ่มแล้วนะ ลูกยังจะโอ้เอ้อะไรอยู่อีก” ถังจือซย่าเหลือบมองลูกชาย