รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 228

“ผู้ช่วยฉู่ไม่ได้รอคุณอยู่ด้านล่างหรือ” ถังจือซย่าถาม

“ฉันให้เขากลับไป” สีจิ่วเฉินนอนลงบนโซฟา และพูดพลางนวดที่ขมับ

“คุณเหนื่อยขนาดนี้ คราวหน้าช่วยกลับบ้านตัวเองก่อนได้ไหม ไม่ต้องมาที่นี่” ถังจือซย่าพูดอย่างขุ่นเคือง

“ต้องอยู่ที่บ้านเธอเท่านั้น ฉันถึงจะนอนหลับ ไม่อย่างนั้น กลับบ้านไปก็นอนไม่หลับอยู่ดี” สีจิ่วเฉินพูดเสียงแหบแห้ง ราวกับว่าเขากำลังจะผล็อยหลับไปบนโซฟาของเธอ

ถังจือซย่าเห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ขดตัวอยู่บนโซฟา ความรู้สึกเห็นใจผุดขึ้นมาจากไหนไม่รู้เธอกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า “สีจิ่วเฉิน คุณไปนอนบนเตียงของฉันแล้วกัน!”

ชายหนุ่มหันไปมองเธอด้วยดวงตาแดงก่ำ รอยยิ้มปรากฏขึ้นในแววตา “เธอให้ฉันนอนบนเตียงของเธอจริงๆหรือ”

ถังจือซย่าหลับตาลง เธอส่งเสียงไม่พอใจ “ถ้าจะนอนก็รีบไปนอน ไม่อย่างนั้นฉันจะเปลี่ยนใจแล้วนะ”

สีจิ่วเฉินลุกขึ้น แล้วเดินไปที่ห้องนอน จากนั้นก็พูดออกมาเสียงเบาๆ “ครั้งหน้าห้ามให้ผู้ชายคนอื่นเข้าบ้านอีก และโดยเฉพาะห้ามเข้ามาในห้องนอนด้วย”

“ทำไมถึงได้วุ่นวายอย่างนี้นะ” ถังจือซย่ายืนอยู่หน้าห้อง พูดใส่เขาอย่างไม่พอใจ

สีจิ่วเฉินถอดรองเท้าขึ้นเตียงนอน เมื่อนอนหนุนหมอนเอกเขนกอย่างสบายแล้ว เขาก็มองมาที่หญิงสาวหน้าประตู “ถังจือซย่า จริงๆ แล้วเธอเป็นห่วงฉัน แต่เธอเป็นพวกปากแข็งไม่ยอมรับความจริง”

“ถ้าอยากนอนก็ไม่ต้องพูดมาก” ถังจือซย่าปิดไฟให้เขา และปิดประตู แล้วไปที่ห้องนอนของลูกชาย

เด็กน้อยสามารถนอนหลับไปได้ด้วยตัวเอง ถังจือซย่านอนลงข้างเขา ท่ามกลางความมืดมิด ความคิดบางอย่างผุดขึ้นในสมอง

เธอเป็นห่วงเขาจริงๆ น่ะหรือ ไม่นะเธอไม่ได้เป็นห่วงเพียงแค่เห็นว่าเขาทำงานเหนื่อยเกินไปและรู้สึกสงสาร เนื่องจากเขาเป็นเจ้านายใหญ่ของเธอ แถมยังดูแลลูกชายของเธอด้วย

ถังจือซย่าพยายามหาเหตุผล ท้ายที่สุดก็ง่วงจนผล็อยหลับไป

ตอนเช้า

เด็กน้อยตื่นก่อน และพบว่าหม่ามี้นอนอยู่บนเตียงของเขาดวงตากลมโตของเขาฉายแววสงสัย เขานึกบางอย่างขึ้นมาได้ จึงรีบลุกออกจากที่นอนและเปิดประตู

เมื่อเห็นชายหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟา เขาจึงตะโกนออกมาด้วยความดีใจ “คุณลุงสี เมื่อคืนนี้คุณอานอนที่บ้านของผมหรือฮะ”