รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 225

“เขาไม่มาจ้ะ เขางานยุ่งมาก เฉินเฉิน อีกหน่อยเขาคงไม่มาแล้วล่ะ ลูกก็ไม่ต้องคิดถึงเขาแล้วนะ” ถังจือซย่ามองลูกชายด้วยสายตาจริงจัง และพูดตัดเยื่อใยแห่งความคิดถึงของเขา

“แต่ว่าผมคิดถึงคุณลุงสี” เด็กน้อยทำหน้ามุ่ย เขารู้สึกคิดถึงจริงๆ

“ถ้าอย่างนั้นก็คิดถึงอยู่ในใจแล้วกัน! พวกเราจะไม่ไปรบกวนเขา เข้าใจไหมจ๊ะ” ถังจือซย่ากำชับลูกชาย จากนั้นเธอก็พูดอย่างร่าเริง “พรุ่งนี้หม่ามี้จะไปรับรถใหม่แล้วนะ ถ้าหม้ามี้ขับคล่องแล้ว จะพาลูกไปนั่งรถเที่ยวนะจ๊ะ”

“ฮะ โอเคฮะหม่ามี้ สู้ๆ นะฮะ”

ถังจือซย่าจูงลูกชายกลับบ้าน ทั้งสองซื้อเกี๊ยวกลับไปกินที่บ้าน คืนนี้เธอต้องทำงานหนัก เด็กน้อยก็ไม่รบกวนเธอ ถังจือซย่ากำลังร่างแบบในห้องนอน แต่ทันใดนั้น หน้าจอคอมพิวเตอร์ของเธอกลับขึ้นเป็นสีฟ้า

ถังจือซย่าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยแรงฮึดสู้ เมื่อเห็นหน้าจอสีฟ้า ก็ปวดขมับทันที เกิดอะไรขึ้น แล้วแบบร่างที่เธอเซฟเอาไว้ล่ะ!

ถังจือซย่ากุมขมับพร้อมกับส่งเสียงโอดโอย เมื่อมองดูเวลา ตอนนี้สามทุ่ม และพรุ่งนี้ตอนสิบโมงเช้าเธอจะต้องส่งต้นฉบับแล้ว หากคืนนี้เธอทำไม่เสร็จ ไอ้หย่าจะต้องหักเงินโบนัสของเธอแน่นอน

ไม่ได้ เธอเพิ่งใช้เงินซื้อรถไป เงินที่มีอยู่ตอนนี้ก็ตึงเกินไป เธอจะต้องตั้งใจหาเงินให้มากขึ้น

ขณะที่ถังจือซย่ากำลังปวดหัวอยู่นั้น จู่ๆ ก็คิดถึงคนคนหนึ่งขึ้นมาได้ เซี่ยวชินที่อยู่ตึกสิบไงล่ะ เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านคอมพิวเตอร์ไม่ใช่หรือ เวลานี้เธอไม่สามารถยกคอมพิวเตอร์ออกไปซ่อมได้ เธอทำได้เพียงเรียกช่างมาซ่อมที่นี่

และท่าทางของเซี่ยวชินก็ไว้ใจได้ ถังจือซย่ามองดูนาฬิกา เธอจำเป็นต้องรบกวนเขาแล้วล่ะ แต่ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เขากลับถึงบ้านแล้วหรือยัง หลังจากที่ทำงานล่วงเวลา

เมื่อคิดได้ว่าจะลองดู ถังจือซย่าก็กดโทรหาเซี่ยวชินหลังจากที่โทรศัพท์ดังอยู่เจ็ดถึงแปดวินาที เสียงเย็นๆ ของชายหนุ่มจากปลายสายก็ดังขึ้นมา “ฮัลโหล คุณถังหรือครับ”

“พี่เซี่ยวรบกวนหน่อยนะคะไม่ทราบว่าตอนนี้คุณพอมีเวลาไหม หน้าจอเครื่องคอมพิวเตอร์ของฉันอยู่ดีๆ ก็เป็นสีฟ้าค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะต้องส่งงานร่างแบบด้วย คุณช่วยมาดูให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ” ถังจือซย่ากล่าวด้วยน้ำเสียงวิงวอน

“ได้ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้ คุณรอสักครู่!”

“ได้ค่ะ ได้ค่ะ รบกวนคุณแล้วค่ะ”