รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 231

สีจิ่วเฉินพาถังจือซย่าข้ามสะพานยกระดับและตรงไปยังชายทะเล ถังจือซย่านั่งอยู่ในรถใหม่ของตัวเอง ในใจรู้สึกผ่อนคลายเป็นพิเศษ สามารถรู้สึกถึงความสามารถของรถเก๋งคันนี้ มันเหมือนกับม้าป่าตัวเล็กๆ ที่ทั้งสง่างามและคล่องตัว

สีจิ่วเฉินขับรถของเธอไปจนถึงถนนติดกับชายทะเลที่ไม่มีคนเลย ภายในครึ่งกิโลเมตรนี้ไม่มีรถผ่านแม้แต่คันเดียว เขาลงจากรถและเปลี่ยนตำแหน่งกับถังจือซย่า หลังจากถังจือซย่าเข้าไปในรถก็เห็นว่าชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ ไม่เพียงแต่รัดเข็มขัดนิรภัยอย่างรวดเร็ว แต่ยังจับคันชักไว้อย่างแน่นหนาด้วย

ชายคนนี้ไม่เหลือความเชื่อมั่นต่อเธอเลยแม้แต่น้อย ทักษะการขับรถของเธอมันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือ

“เปลี่ยนเกียร์แล้วเหยียบคันเร่งเบาๆ ตรงไปด้านหน้า”

ถังจือซย่าเหยียบคันเร่งเบาๆ ตามคำสั่งของสีจิ่วเฉิน เมื่อรู้สึกว่ารถเริ่มขยับไปด้านหน้า ความประหม่าในใจของเธอก็ค่อยๆ หายไปและยกมุมปากขึ้น

สายตาจริงจังของชายหนุ่มก็ผ่อนคลายลงเช่นกัน เขารู้สึกดีใจตามเธอไปด้วยและริมฝีปากบางของเขาก็ยกขึ้นเช่นกัน

ถังจือซย่าขับไปมาบนถนนเส้นนี้เป็นระยะทางสิบกว่ากิโลเมตรแล้ว มือที่จับพวงมาลัยก็เริ่มผ่อนคลายมากขึ้นเรื่อยๆ และสามารถเหยียบคันเร่งได้อย่างคล่องแคล่ว ไม่มีความประหม่าอย่างในตอนแรกแล้ว

ผ่านไปครู่หนึ่ง สีจิ่วเฉินก็ให้เธอขับรถตรงไปด้านหน้า ถังจือซย่าขับไปตามที่เขาบอก สุดท้ายก็ขับมาจนถึงด้านหน้าโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่ง สีจิ่วเฉินเปิดประตูลงจากรถและเดินไปทางเธอ “ช่วยเธอเยอะขนาดนี้แล้ว เลี้ยงข้าวฉันสักมื้อสิ!”

เนื่องจากวันนี้ถังจือซย่าเพิ่งจะได้รถใหม่จึงค่อนข้างอารมณ์ดี เธอเลิกคิ้วขึ้นและพูดขึ้น “ได้สิ!”

ในเวลานั้นเอง เสียงโทรศัพท์ของถังจือซย่าก็ดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดูและตบหน้าผากของตัวเอง เธอนัดกับเซี่ยวชินไว้แล้วว่าเที่ยงวันนี้จะพาไปเลี้ยงข้าว เธอลืมเสียสนิทเลย

“ฮัลโหล เซี่ยวชิน”

“จือซย่า เที่ยงนี้ไปกินข้าวด้วยกันเถอะ! คอมพิวเตอร์ของคุณซ่อมเสร็จแล้ว”

“ขอโทษจริงๆ นะเซี่ยวชิน ตอนนี้ฉันมาทำธุระด้านนอก ไปกินข้าวกับคุณไม่ได้แล้ว ให้ฉันเลี้ยงข้าวเย็นแทนดีไหม” ถังจือซย่าทำได้แค่เลื่อนไปเป็นตอนเย็น หลี่เหมยให้เวลาในการวาดแบบร่างจึงไม่ได้เร่งรีบมาก

“ได้ ถ้าอย่างนั้นเจอกันตอนเย็นนะ!”