รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 239

แต่ข้อเรียกร้องเพียงอย่างเดียวของซ่งซานก็คืออยู่ให้ห่างจากสีจิ่วเฉิน ข้อนี้ แน่นอนว่าเธอสามารถทำได้ เพียงแต่ชายคนนี้มาพัวพันกับเธอไม่ปล่อย

ถังจือซย่ายังไม่รู้ว่าจะทำให้เขาเลิกมาตอแยกับเธออย่างไรดี

ตอนแรกคิดว่าจะหาชายอื่นมาลองคบดู ให้สีจิ่วเฉินถอยไป แต่คำเตือนของเขาเมื่อสักครู่นี้ทำให้เธอกังวลขึ้นมา ถ้าเกิดสีจิ่วเฉินเป็นบ้าขึ้นมาจริงๆ เหล่าชายที่เธอใช้ประโยชน์ไม่ได้มีความผิดด้วยเสียหน่อย!

ในเวลานั้นเอง โทรศัพท์ของถังจือซย่าก็มีข้อความเด้งขึ้นมา เธอหยิบขึ้นมาดู เป็นคังเฮ่าเซวียนที่ส่งข้อความมา [คุณถัง มีเวลามาเยี่ยมชมบริษัทสักหน่อยไหมครับ]

ถังจือซย่าเพิ่งนึกได้ว่าครั้งที่แล้วรับปากจะไปเยี่ยมชมบริษัทของพ่อ ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว แต่เธอก็ยังหาเวลาว่างไม่ได้

[ได้ค่ะ ฉันจะลองดูว่าเสาร์นี้มีเวลาว่างหรือไม่]

[ถ้าจะให้ดีแนะนำให้มาวันศุกร์ครับ วันเสาร์พวกเราไม่ทำงาน]

[อ้อจริงสิ อย่างนั้นก็ได้ค่ะ งั้นวันศุกร์ฉันจะเข้าไปบริษัทของพ่อสักหน่อย] ถังจือซย่าตอบกลับไป

[ได้ครับ พวกเราจะรอคุณถังเข้ามา]

ถังจือซย่านึกขึ้นได้อีกเรื่องหนึ่ง เรื่องที่บริษัทของพ่อถูกซื้อกิจการเป็นอย่างไรบ้างแล้วนะ ไม่ได้ยินพ่อพูดถึงเรื่องนี้เลย หรือเรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้นแล้วอย่างนั้นหรือ

ขณะที่เธอกำลังคิดเรื่องต่างๆ อยู่นั้น ด้านนอกก็มีเสียงไขกุญแจดังขึ้นมา เด็กน้อยกลับมาแบบมีความสุขและทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยเหงื่อ

“ได้เวลาไปอาบน้ำนอนแล้ว” ถังจือซย่าเห็นว่าเป็นเวลาสามทุ่มสี่สิบนาทีแล้ว พรุ่งนี้เด็กน้อยยังต้องไปโรงเรียนอีก

“ประธานสีคะ ดึกมากแล้ว คุณควรกลับได้แล้ว” ถังจือซย่าลุกขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงเหินห่างมากกว่าปกติ

ชายหนุ่มที่กำลังดื่มน้ำอยู่สำลักทันที เขาก้มหน้าสำลักและมองไปยังหญิงสาวใจร้ายคนนั้น