รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 24

หวงหมิงยิ้มออกมาอย่างได้ใจ เขารู้สึกว่าถังจือซย่าเหมือนกับนกในกรง ตอนนี้เธอไม่สามารถบินออกไปจากเงื้อมมือของเขาได้เลย

ถังจือซย่าส่ายหัวด้วยความเวียนหัว มือของหวงหมิงกำลังจะเข้ามาจับเธอ จู่ๆ ก็มีเสียงเย็นชาดังขึ้นมา “ปล่อยคุณถังไป”

เธอเห็นใครบางคนกระโดดข้ามรั้วมาและเอาตัวมาบังเธอจากหวงหมิงไว้

หวงหมิงมองไปที่ชายที่อยู่ด้านหน้าเขาและพูดออกมาด้วยความโกรธ “คุณกล้าบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวงั้นหรือ ออกไปเดี๋ยวนี้นะ อย่ามายุ่งเรื่องของผม”

“คุณถังออกไปก่อนเลยครับ” ฉู่เฮ่าหันกลับมาบอกถังจือซย่า

“ผู้ช่วยฉู่?” ถังจือซย่าอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ แต่ร่างกายของเธอร้อนมากจนเธอรู้สึกทรมาน เธอจึงรีบเดินไปทางประตู ทันทีที่เธอเปิดประตูออก ก็ชนเข้ากับหน้าอกหนาและอบอุ่น แขนที่แข็งแกร่งโอบกอดเธอเอาไว้

“อืม...” ถังจือซย่ามองไปที่ชายที่สูงกว่าเธอ ดวงตาสวยของเธอก็เบิกกว้าง เป็นเขาไปได้อย่างไร

สีจิ่วเฉินมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

“ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา” ชายคนนั้นสบถข้างๆ หูเธออย่างโกรธเคือง

ถังจือซย่า “...”

เอาเถอะ! ถ้าเทียบกับหวงหมิง ผู้ชายคนนี้ดูปลอดภัยมากกว่า เธอเวียนหัวจนแทบจะล้มลงไปแล้ว เธอเอื้อมแขนไปเกาะที่ไหล่ของเขาเพื่อไม่ให้ตัวเองร่วงลงมา “ช่วยด้วย...พาฉันออกไปหน่อย”

สีจิ่วเฉินพูดกับฉู่เฮ่าที่อยู่ด้านใน “สอนบทเรียนให้กับเขา”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็พยุงผู้หญิงที่เดินกะโผลกกะเผลกไปที่รถ

เดิมทีฉู่เฮ่ายืนบังหวงหมิงไว้เท่านั้น แต่ตอนนี้เขาต่อยไปที่ใบหน้าของหวงหมิง และเตะเขาอีกครั้งหนึ่ง หวงหมิงล้มลงไปที่พื้นและตะโกนออกไปว่า “คุณเป็นใคร คนที่อยู่ด้านนอกเมื่อกี้เป็นใคร ผมไม่ปล่อยพวกคุณไปแน่”

“นายกล้าแตะต้องผู้หญิงของสีจิ่วเฉิน ใจกล้าไม่เบาเลยนะ!”

“อะไรนะ คนที่อยู่ด้านนอกเมื่อกี้นี้คือ...สีจิ่วเฉิน?” หวงหมิงกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจและรีบขอให้ยกโทษให้ “ยกโทษให้ผมด้วย ยกโทษให้ผมด้วย...ผมผิดไปแล้ว บอกคุณชายสีว่าผมผิดไปแล้ว...”

การจุมพิตที่ริมฝีปากอย่างไม่แยแสทำให้เขาประหลาดใจ แต่ในขณะเดียวกัน มันยังกวนประสาทของเขาด้วย มันนุ่มมาก จู่ๆ เขาก็ดึงแผงด้านหน้าเพื่อแยกที่นั่งคนขับออกจากเบาะหลัง เขาคว้าที่ด้านหลังศีรษะของหญิงสาวและเริ่มเป็นฝ่ายรุก

“อืม...” ถังจือซย่ารู้สึกสบายราวกับถูกไฟฟ้าดูด มือของเธอเริ่มเลื้อยไปที่หลังของชายคนนี้เหมือนกับงู และเพลิดเพลินไปกับจูบอันเร่าร้อนของชายคนนี้

ลมหายใจของสีจิ่วเฉินเริ่มหนักหน่วงขึ้น เขาหรี่ตาลง มือเล็กที่กำลังขยับไปทั่วของเขา ทำให้ร่างกายของเขาเกร็งมากยิ่งขึ้น

ผู้หญิงคนนี้รู้ตัวไหมว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่

แต่ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขานั้นเชื่องมากเป็นพิเศษ ไม่เหลือความดุร้ายและไม่ยอมใครในวันนั้น อีกทั้งยังให้เขาได้ลิ้มลองริมฝีปากสีแดงของเธอ ไม่รู้ว่าการควบคุมตนเองและความมีเหตุมีผลที่เขาภาคภูมิใจถูกโยนทิ้งไปตอนไหน ตอนนี้ไม่เหลือเลยแม้แต่น้อย เขาทำตามสัญชาตญาณของตัวเองในการตอบรับคำขอของเธอก็เท่านั้น

“อืม...” จู่ๆ ถังจือซย่าก็ได้สติกลับคืนมา เธอยื่นมือออกไปผลักเขา “สีจิ่วเฉิน ไอ้สารเลว ไปให้พ้นนะ...”

ใบหน้าของชายคนนั้นมืดมนและเย็นยะเยือกขึ้นมาราวกับธารน้ำแข็ง เธอเป็นฝ่ายรุกเขาก่อน และตอนนี้ก็เป็นฝ่ายที่บอกให้เขาไปให้พ้น ผู้หญิงคนนี้กำลังทำตัวขัดแย้งกันไม่ใช่หรือ

แต่ตอนที่ชายคนนี้ปล่อยเธอไป ไฟในตัวของถังจือซย่าก็ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง ในเวลานี้ รถที่หยุดกะทันหันทำให้ใบหน้าเล็กๆ ของเธอฝังเข้าไปที่คอของชายคนนี้ เมื่อสัมผัสกับผิวหนังเธอก็กัดชายคนนี้ในทันที เธอกัดทีละนิด และสุดท้ายก็ดูดคอของเขาเหมือนปลาตัวเล็กๆ และไม่มีทีท่าว่าจะหยุด