รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 242

ทั้งๆ ที่พวกเขาทั้งสองคนคุยกันชัดเจนแล้วว่าจะกลับไปเป็นคนแปลกหน้าของกันและกัน แต่ทำไมตอนนี้เธอถึงมีภาพที่คบกับเขาเด้งขึ้นมาล่ะ

ไม่ได้ๆ หยุดคิดได้แล้ว พรุ่งนี้ยังต้องไปทำงานอีก

เธอยังต้องหาเงิน ห้ามอดนอน ควรจะหลับตอนนี้เลย

แต่ยิ่งบังคับให้ตัวเองหลับก็ยิ่งนอนไม่หลับ สุดท้ายเธอก็ยอมแพ้และผล็อยหลับไปอย่างไม่รู้ตัว

เธอตื่นขึ้นมาพร้อมกับดวงตาที่นอนไม่พอ เธอส่งข้อความไปหาเซี่ยวชินบอกว่าเจอกันที่ลานจอดรถใต้ดิน

เพียงไม่นาน โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมารับสาย “ฮัลโหล เซี่ยวชิน คุณจะใช้เวลาอีกกี่นาที”

“เอ่อ...จือซย่า ผมไม่น่าจะได้นั่งรถไปทำงานกับคุณแล้วล่ะ ผมต้อง...ผมต้องกลับบ้านเกิดน่ะ ไปประมาณครึ่งปี”

“ทำไมกะทันหันจังเลยล่ะคะ ที่บ้านคุณเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ”

“ไม่ครับๆ ผม...แค่จะกลับไปอยู่กับพ่อแม่สักช่วงหนึ่ง ถ้าอย่างนั้น คุณขับรถระวังด้วยนะครับ” เซี่ยวชินไม่ลืมที่จะใส่ใจเธอ

“ได้ค่ะ คุณก็เช่นกันนะคะ ดูแลตัวเองดีๆ อย่าโหมงานจนเกินไปล่ะ” ถังจือซย่าก็ใส่ใจเขาเช่นกัน

ตอนที่เซี่ยวชินวางสายโทรศัพท์ มีความรู้สึกเสียดายอยู่ในใจ แต่ก็สบายใจด้วยเช่นกัน เพราะเขากลัวว่าถ้าอยู่ใกล้ถังจือซย่ามากเกินไปจะถูกตระกูลสีลอบสังหารเอา

หลังจากถังจือซย่าส่งลูกชายเสร็จแล้ว หลี่เหมยก็ส่งข้อความมาให้เธออย่างใส่ใจ บอกให้เธอขับมาช้าๆ หลี่เหมยตอกบัตรเข้างานให้เธอแล้ว ถังจือซย่าดีใจจริงๆ ที่มีเจ้านายใส่ใจแบบนี้

ในสถานการณ์ผ่อนคลายแบบนี้ ทักษะการขับรถของเธอก็พัฒนามากขึ้นแล้ว ขับมาถึงลานจอดรถใต้ดินของบริษัทได้อย่างราบรื่น เธอไม่ได้จอดตำแหน่งพิเศษที่สีจิ่วเฉินให้เธอจอด แต่จอดที่ทั่วไปแทน

ทันทีที่เธอมาถึงห้องทำงาน หลี่เสี่ยวชินก็เข้ามาบอกให้เธอไปที่ห้องทำงานของหลี่เหมย ถังจือซย่าจึงไปที่ห้องทำงานของหลี่เหมยทันที