รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 250

เมื่อหลี่เจี๋ยพาลูกสาวและคังเฮ่าเซวียนออกไป บรรยากาศในห้องพักฟื้นก็ผ่อนคลายลง ถังจือซย่ารินน้ำให้คุณพ่อ ขณะที่กำลังจะนั่งลงถังจวิ้นก็เอ่ยถามขึ้นมา “จือซย่า จริงๆ พ่อเห็นด้วยกับความคิดของป้าเจี๋ย อยากให้ลูกไปขอให้คุณชายตระกูลสีมาช่วยพวกเรา”

ถังจือซย่าตกใจจนต้องเงยหน้ามองพ่อ “พ่อ เรื่องแบบนี้จะไปขอร้องเขาได้ไง นี่มันเรื่องของตระกูลเรานะ”

“พ่อรู้ว่าการขอร้องคนอื่นมันเป็นเรื่องยาก แต่ครั้งนี้พ่อหมดหนทางแล้วจริงๆ อีกทั้งยังไม่เหลือทางถอยแล้ว ถ้าหากไม่มีใครเข้ามาช่วย บริษัทของพ่อก็คงจะตกไปอยู่ในมือของคนอื่น” เมื่อพูดจบหน้าออกของถังจวิ้นก็กระเพื่อม จนต้องไอออกมา

“พ่อ พ่ออย่าเพิ่งรีบร้อน จะต้องมีทางออกแน่” ถังจือซย่ายื่นมือไปลูบหลังคนเป็นพ่อ

ขณะนั้น หลี่เจี๋ยที่เดินมาถึงโถงกลางของโรงพยาบาลก็รู้สึกว่าในมือขาดของอะไรบางอย่างไป เธอก้มลงมองก็พบว่าลืมกระเป๋าทิ้งไว้ที่ห้องผู้ป่วย เธอหันกลับไปบอกคังเฮ่าเซวียนและลูกสาว “ฉันลืมกระเป๋า เดี๋ยวกลับไปเอาสักครู่ พวกเธอไปรอที่หน้าประตูใหญ่ก็แล้วกัน” พูดจบก็หมุนตัวเดินจากไป

ถังชิงชิงมองคังเฮ่าเซวียนก่อนจะเอ่ย “ฉันคอแห้ง รีบไปซื้อน้ำมาให้ฉันสิ!”

คังเฮ่าเซวียนย่อมปฏิบัติต่อคนตระกูลถังอย่างดี เพราะเขาก็มีความคิดเหมือนกัน

หลี่เจี๋ยที่เดินกลับมาถึงหน้าประตูห้องผู้ป่วยก็พบว่า เมื่อครู่ที่เธอออกไป ประตูไม่ได้ปิดสนิท ตอนที่เธอกำลังจะผลักเข้าไป ก็ได้ยินเสียงของสามีที่อยู่ด้านใน “จือซย่า พ่อมีคำในใจอยากจะพูด พ่อไม่อยากเสียบริษัทนี้ไป แต่หวังว่าบริษัทนี้จะตกทอดไปสู่เฉินเฉิน เพราะเฉินเฉินคือผู้สืบทอดที่ดีที่สุดในสายตาพ่อ”

หลี่เจี๋ยที่อยู่ด้านนอกตกตะลึงจนตาโต นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินสามีพูดเรื่องสืบทอดบริษัท แต่เธอกลับไปคิดว่า สามีของเธอกลับคิดที่จะยกบริษัทใหญ่ขนาดนี้ให้กับลูกชายที่อายุไม่เท่าไรของถังจือซย่า

ถังจือซย่าที่อยู่ข้างเตียงได้ยินความคิดเช่นนี้ของพ่อเธอเป็นครั้งแรก เธอตกใจอยู่ครู่หนึ่ง “พ่อ พ่อพูดอะไรน่ะ! เฉินเฉินเพิ่งจะสี่ขวบเอง! เขาจะสืบทอดบริษัทของพ่อต่อได้ไง!”