รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 254

คุณตาเป็นอะไรเหรอ”

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แค่กดดันมากเกินไปน่ะ”

“งั้นก็ให้คุณตารักษาสุขภาพด้วยนะ พรุ่งนี้ผมอยากจะไปหาคุณตา”

“ได้จ้ะ พรุ่งนี้หม่ามี๊จะพาหนูไปเยี่ยมคุณตา” ถังจือซย่าเอก็หวังว่าลูกชายจะช่วยให้พ่อของเธออารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย

“หม่ามี๊ ที่จริงอาสีก็เป็นคนดีนะ หม่ามี๊ลองคิดเรื่องเป็นแฟนอาสีดูสิ” เด็กน้อยเอ่ยให้คำแนะนำ น้ำเสียงและท่าทางนั้นราวกับผู้ใหญ่ที่มีเรื่องทุกข์ใจ

ถังจือซย่ามองดูท่าทีโตเกินวัยของลูกชายก็อดขำไม่ได้ เธอยื่นมือออกไปลูบหัวลูกชาย “หม่ามี๊ยังไม่อยากมีแฟน หม่ามี๊แค่อยากใช้ชีวิตด้วยกันกับหนู”

“แต่ว่าถ้าอาสีโดนคนอื่นแย่งไปจะทำไงล่ะ” เด็กน้อยเอ่ยอย่างร้อนรน

“ถ้าหากเขาอบหม่ามี๊ คนอื่นก็แย่งเขาไปไม่ได้หรอก ถ้าคนอื่นแย่งเขาไปได้ ก็แสดงว่าเขาไม่ได้ชอบหม่ามี๊เลยด้วยซ้ำ” ถังจือซย่าเอ่ยตอบ

เด็กน้อยรู้สึกงุนงง สมองน้อยๆ ของเขายังไม่สามารถเข้าใจเรื่องซับซ้อนเช่นนี้ได้ เขาบ่นงึมงำ “งั้นถ้าอาสีชอบหม่ามี๊จากใจจริงล่ะ เขาไชอบคนอื่น ถ้าหม่ามี๊ไม่แต่งงานกับเขา เขาไม่ต้องรอไปอีกนานเลยเหรอ เขาจะเหงาไหม”

ถังจือซย่า “...”

คำพูดของลูกชายบางครั้งก็ทิ่มแทงหัวใจเธอ นี่ทำให้ถังจือซย่าถามตัวเองอยู่ในใจหลายครั้ง ว่าแท้จริงแล้วสีจิ่วเฉินชอบเธอจริงๆ หรือไม่

เขาชอบเธอหรือแค่ต้องการชดเชย? ตอนนี้เธอแยกไม่ออกจริงๆ รู้สึกว่าทุกการกระทำของเขาทำไปเพราะเคยชินกับการชดเชย

“เฉินเฉิน ความรู้สึกของพวกผู้ใหญ่น่ะซับซ้อนมาก โตขึ้นลูกจะเข้าใจ ตอนนี้รีบกินบะหมี่ก่อน!”

เด็กน้อยตอบรับ แต่ในใจก็ยังครุ่นคิดต่อ อาสีชอบเขา เขาเองก็ชอบอาสี แล้วทำไมหม่ามี๊ไม่เข้าใจนะ?

ตอนที่เด็กน้อยกลับเข้าไปเล่นในห้อง ถังจือซย่าที่เก็บถ้วยชามเสร็จแล้วก็นั่งลังเลอยู่ที่โซฟา โทรศัพท์วางอยู่ข้างๆ เธอ แต่เธอกลับไม่มีความกล้าจะโทรหาใครบางคน

ขณะนั้นเอง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอตกใจ เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็นสายจากพ่อของเธอ เธอรีบกดรับ “ฮัลโหล พ่อ”