รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 255

แต่ก็มีน้ำเสียงโทษตัวเองดังขึ้นมา “ทั้งหมดต้องโทษผม ที่ไม่ยอมหยุดยั้งเรื่องนี้ให้เร็วกว่านี้ ทำให้พ่อของคุณต้องมาแบกรับ”

“สีจิ่วเฉิน จะโทษคุณได้ยังไงกัน ฉันแค่อยากถามคุณ คุณสะดวกที่จะช่วยพ่อฉันไหม ขอแค่คุณช่วยพ่อฉันแก้ปัญหานี้ คุณจะให้ฉันตอบแทนยังไงก็ได้” ถังจือซย่ายื่นข้อเสนอ

อย่างไรเสียก็เป็นการขอร้อง คนเราก็ย่อมพาตัวเองไปอยู่จัดที่ต่ำที่สุด จุดที่ด้อยค่าที่สุด

ชายหนุ่มปลายสายเงียบไปสักพัก ก่อนเสียงแหบแห้งจะเอ่ยขึ้นมา “อะไรก็ได้จริงเหรอ?”

ไม่รู้ว่าทำไม ร่างกายของถังจือซย่าก็ราวกับมีไฟฟ้าสถิตขึ้นมา ใบหน้าร้อนผ่าว ทั้งที่ชายหนุ่มก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ประโยคนั้น กลับทำให้เธอรู้สึกป้อแป้

“ใช่ ขอแค่ฉันทำได้ อะไรก็ตกลง” ถังจือซย่าหลับตาลง พยายามลบใบหน้านี้ออกไป อย่างไรเสีย เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ก็ไม่ต่างอะไรกับเอาหน้าไปกวาดพื้น

“ได้ ผมจะช่วยพ่อคุณจัดการเรื่องนี้เอง คุณบอกให้เขาวางใจ ไม่ต้องกังวลเรื่องบริษัท” น้ำเสียงในโทรศัพท์ทุ้มต่ำและดูมีพลัง ใช้คนฟังเบาใจ

ราวกับคำพูดที่เขาพูดออกมานั้นมีพลังทำให้จิตใจของคนที่ได้ฟังสบายใจ สามารถขจัดความไม่สบายใจไปได้หมด

ถังจือซย่าผ่อนลมหายใจ “ขอบคุณค่ะ ประธานสี”

“เรียกผมจิ่วเฉิน”

ประโยคนี้แฝงด้วยความรู้สึกที่น่าสงสัย แต่ถังจือซย่าจะไม่เรียกก็ไม่ได้

“ขอบคุณค่ะ จิ่วเฉิน” เธอกล่าวซ้ำอีกครั้ง ใบหน้าก็ร้อนขึ้นกว่าเดิม

ปลายสายส่งเสียงหัวเราะออกมา “งั้นพวกเราก็ถือว่าดีกันแล้วใช่ไหม?”

ถังจือซย่าหมดคำจะพูด ครั้งก่อนเธอยืนหยัดที่จะขีดเส้นแบ่งความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขา ตอนนี้กลับคำก็เหมือนโดนตบหน้านิดหน่อย

“โอเค ไม่แกล้งคุณแล้ว ผมวางล่ะ” สีจิ่วเฉินไม่อยากทำให้เธอลำบากใจ จึงวางสาย