รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 274

เธอปิดมือถือลง ในสมองก็คิดฟุ้งซ่านเรื่องบางอย่างขึ้นมา คิดไปคิดมา ก็คิดไปถึงร่างกายของชายหนุ่มบางคนเข้าให้

คิดถึงคลิปสั้นที่มีเหล่าชายหนุ่มยืนอวดหุ่นที่เพิ่งดูไปเมื่อสักครู่ ที่ต่อให้มีการใส่ฟิวเตอร์เพิ่มเอฟเฟกต์พิเศษต่างๆ ก็รู้สึกว่ายังขาดเสน่ห์ไปหน่อย แต่กลับคิดว่าสีจิ่วเฉินดูดีกว่าเสียอีก

อี้! 

ทำไมไปคิดถึงเขาอีกแล้ว? ถังจือซย่าข่มตาหลับ พยายามสะบัดความคิดนี้ออกจากสมอง 

ระหว่างพวกเราคืออะไรกันแน่? พวกเราจูบกันแล้ว และยังอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกันอีก แต่พวกเราเป็นแค่เพื่อนธรรมดาทั่วไป

สีจิ่วเฉินที่ตีตัวเข้าหา ทั้งการกระทำทุกอย่างของเขาที่ปฏิบัติต่อเธอและคำพูดเหล่านั้น ทั้งหมดล้วนทำให้เธอรู้สึกว่าไม่เป็นเรื่องจริง ถึงแม้จะไม่อาจผลักไสออกไปได้ แต่ก็ไม่กล้าก้าวเข้าไปข้างหน้าอีกก้าว กลัวว่าสิ่งที่ชายหนุ่มทำทั้งหมดเป็นเพียงแค่การตอบแทนบุญคุณ หรือแค่รักสนุกชั่วคราว 

ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่จะไม่เผชิญก็ไม่ได้ นั้นก็คือสีจิ่วเฉินเคยเสียหยาดเหงื่อไว้บนเรือนร่างของซ่งซาน 

ถังจือซย่ารู้สึกหงุดหงิดจนลุกขึ้นมานั่ง นึกไม่ถึงว่าสมองของเธอจะนึกถึงภาพพวกนั้น ยิ่งคิดยิ่งนอนไม่หลับ เธอจึงเปิดประตูห้องเดินออกไป ตัดสินใจลงไปข้างล่างหาอะไรดื่มสักขวด

ถังจือซย่าลงมายืนอยู่ตรงหน้าประตูตู้เย็นที่ตั้งอยู่ชั้นหนึ่ง ภายในตู้เย็นอัดแน่นไปด้วยของมากมายวางเรียงกันเต็มไปหมด มีทั้งผลไม้และเครื่องดื่ม ถังจือซย่าเหลือบไปเห็นกระป๋องเบียร์โดยไม่ได้ตั้งใจ เธอยื่นมือออกไปหยิบ

หลังจากหยิบออกมาแล้ว เธอเปิดฝาแล้วกระดกขึ้นดื่ม คิดอยากใช้แอลกอฮอล์มาระงับความหงุดหงิดที่ผุดพุ่งขึ้นมาภายในใจ 

ขณะขึ้นไปข้างบนเธอก็ดื่มไปด้วย เธอไม่เคยกล้าดื่มเบียร์อย่างโจ่งแจ้งแบบนี้มาก่อน เธอคิดเพียงอยากที่จะทำให้ตัวเองนอนหลับง่ายๆ สักตื่น เพื่อที่จะไล่ความคิดฟุ้งซ่านเหล่านี้ออกไป

เบียร์ครึ่งกระป๋องลงไปอยู่ในกระเพาะแล้ว ถึงแม้จะร้อนแสบในลำคอและยังมีรสขมอยู่บ้าง แต่ก็คงทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาบ้างเล็กน้อย เธอไม่ทันสังเกตเห็นเลยว่า มีเงาดำๆยืนตะคุ่มอยู่หลังราวจับตรงทางเดินบนชั้นสองทางด้านซ้าย

และชายหนุ่มผู้นี้ก็มองท่าทางการดื่มอย่างไม่เกรงกลัวของเธออยู่ในสายตามาตลอดทาง ถังจือซย่าเห็นว่าใกล้จะหมดแล้ว เมื่อเธอเดินมาถึงห้องรับแขกชั้นสองก็สะอึกเรอออกมาหนึ่งครั้ง ก่อนจะนำกระป๋องเบียร์โยนทิ้งลงไปในถังขยะ 

พอดีเลยเธอจะได้ปกปิดเรื่องที่เธอดื่มเบียร์ได้อย่างสมบูรณ์แบบ เมื่อหมุนตัวหันหลังกลับไปดวงตาอันสวยงามเบิกกว้างอย่างตกใจ 

“คุณ...ทำไมคุณไม่ส่งเสียงล่ะ! คุณไม่รู้หรือว่าทำคนตกใจถึงตายได้เลยนะ!” ถังจือซย่าจ้องเขม็งด้วยความโกรธสองมือกอดอกเดินตรงเข้าไปหาชายหนุ่ม 

“ดื่มเบียร์หรือ?” ชายหนุ่มหรี่ตาถาม 

ถังจือซย่านึกว่าเขาเพิ่งจะมา เธอรีบพูดโกหกเพื่อปฏิเสธทันที “ไม่มีนิ! ทำไมฉันต้องดื่มเบียร์ด้วย”