รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 273

“มีตรงไหนที่ต้องการแก้ไขหรือเปล่า?” ถังจือซย่าเอ่ยถามขึ้นมาหนึ่งประโยค 

“ไม่ต้องแล้ว เอาตามภาพสเก็ตช์นี่เถอะ! ส่งให้หลี่เหมย รีบทำออกมา” สีจิ่วเฉินวางภาพสเก็ตช์ลงและมองดูกองภาพสเก็ตช์ที่อยู่บนโต๊ะของเธอ “นี่คิดจะวาดอะไรเหรอ?”

“ไม่...ไม่ได้วาดอะไร” ถังจือซย่าตอบตะกุกตะกักเล็กน้อย 

พูดจบ เธอก็ลุกขึ้นยืนเดินไปทางหน้าต่างและเปิดหน้าต่างออกครึ่งบาน เพื่อที่จะรับลมเย็นๆ ของฤดูใบร่วง หน้าต่างเพิ่งถูกดันออกไป เธอก็สัมผัสได้ถึงลมเย็นๆ ของฤดูใบไม้ร่วงที่พัดผ่านเข้ามา ไม่รู้ว่าเป็นความบังเอิญหรือไม่ลมพัดไปทางโต๊ะทำงานของเธอพัดกวาดกระดาษสีขาวที่ไม่มีสิ่งใดมากดทับไว้ให้ปลิวว่อนล่องลอยขึ้นมา

“อ๊ะ...” ถังจือซย่าตกใจจนหันหลังกลับไปเพื่อที่จะกู้สถานการณ์ แต่เพราะกำลังลมจากด้านนอกแรงเป็นพิเศษ พัดกระจายไปจนถึงกระดาษที่อยู่ใบสุดท้าย ทั่วทั้งห้องเต็มไปด้วยกระดาษภาพสเก็ตช์ปลิวว่อนไปมาชั่วขณะ แม้แต่ชายหนุ่มยังมองดูอย่างสนุกสนาน 

ในตอนนั้นเอง เขาเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งที่ไม่ใช่กระดาษที่ว่างเปล่า มันปลิวเหมือนดังใบไม้ที่กำลังร่วง ตกลงมาตรงหน้าเขาพอดิบพอดี เขายื่นแขนออกไปคว้าเอาไว้ได้

ถังจือซย่ากำลังก้มลงไปเก็บกระดาษพวกนั้น และกำลังเร่งรีบมองหากระดาษแผ่นหนึ่งที่ไม่สามารถให้ใครเห็นได้แผ่นนั้น แต่พอเธอเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าภาพสเก็ตช์แผ่นนั้นได้ร่วงไปอยู่ในมือของชายหนุ่มเป็นที่เรียบร้อยแล้ว 

“ห้ามดู คืนมาให้ฉัน!” ถังจือซย่าพุ่งตัวไปหาหวังที่จะแย่งคืนมา แต่ว่าชายหนุ่มใช้แขนอันเรียวยาวยกขึ้นให้สูงเหนือหัว ยกกระดาษภาพวาดใบนั้นให้สูงๆ ขึ้นไป ถึงแม้จะยังมองไม่เห็นชัดเจน แต่ดูเธอรีบร้อนขนาดนี้ เขายิ่งอยากรู้ว่าชายหนุ่มบนกระดาษภาพวาดนั้นคือใคร? 

ถังจือซย่ากระโดดอยู่สองครั้ง แต่ก็เอื้อมไปไม่ถึง ชายหนุ่มจึงเงยหน้าขึ้นไปมองภาพเหมือนที่อยู่บนกระดาษแผ่นนั้น ชั่วพริบตาก็เข้าใจขึ้นมาทันทีว่าทำไมเธอถึงต้องการแย่งกลับไป

เพราะว่าชายหนุ่มที่เธอกำลังแอบวาดเป็นเขานี่เอง 

สีจิ่วเฉินยื่นกระดาษภาพวาดส่งคืนไปที่มือของเธอ “คืนให้เธอ”

“คุณ...คุณอย่าได้คิดมาก ฉัน...ฉันแค่เบื่อ” ตอนที่ถังจือซย่ารับภาพสเก็ตช์มา ใบหน้าเธอแดงไปถึงหูแล้ว  

ชายหนุ่มยกมุมปากขึ้นอย่างมีความสุข “อืม ฉันรู้แล้วว่าฉันเป็นคนที่คุณคิดถึงตอนที่คุณเบื่อ” 

“ใช่ซะที่ไหน...ก็แค่...ก็แค่อยากฝึกมือเฉยๆ คิดว่าคุณหน้าตาดีไม่น้อย เหมาะกับการวาด คุณอย่าได้คิดมากไป” ถังจือซย่าพูดจนลิ้นพันกัน จนเกือบจะเปลี่ยนเป็นคนติดอ่าง