รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 272

ถังชิงชิงเอ่ยถามอย่างตะกุกตะกัก

“มีเรื่องบางเรื่องที่ฉันไม่ได้บอกเธอมาโดยตลอด ฉันกับตระกูลสีมีวาสนาต่อกัน ฉันได้ช่วยคนในตระกูลสีเอาไว้ ตอนนี้พวกเขากำลังตอบแทนบุญคุณและช่วยเหลือดูแลฉันอยู่ สรุปแล้วก็คือครั้งนี้ฉันเองก็ได้รับเชิญไปงานเลี้ยงวันเกิดเช่นกัน”

“รีบบอกฉันเร็วเข้า ว่าทำไมเธอถึงได้ตีสนิทกับตระกูลสีได้? เธอไปทำเรื่องอะไรไว้ถึงทำให้ตระกูลสีซาบซึ้ง?” ถังชิงชิงถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นจนอกจะแตกตาย

ซ่งซานโชคดีมาจากไหนถึงได้ไปเกี่ยวข้องกับตระกูลสีได้?

“เรื่องนี้ฉันไม่สะดวกที่จะบอกเธอ เอาเป็นว่า ครั้งนี้พวกเราไปงานเลี้ยงด้วยกันเถอะ แล้วก็ร่วมมือทำเรื่องบางอย่างด้วยกัน นั้นก็คือทำให้ถังจือซย่าโดนคนตระกูลสีรังเกียจ แยกความสัมพันธ์ระหว่างหล่อนกับสีจิ่วเฉินออกจากกัน ทำให้ต่อจากนี้ไปหล่อนไม่สามารถเงยหน้ามองดูใครได้อีก” ซ่งซานเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย

ถังชิงชิงเห็นด้วยขึ้นมาทันที เอ่ยพูดด้วยความแค้นที่คับแน่นอยู่ในจิตใจ “ใช่ เธอพูดถูก พวกเราร่วมมือกันทำลายความสัมพันธ์ระหว่างถังจือซย่ากับสีจิ่วเฉิน ไม่ให้หล่อนได้แต่งเข้าตระกูลสีอย่างเด็ดขาด”

“ฉันจะคิดแผนขึ้นมาหนึ่งแผน ถึงเวลานั้นเธอก็แค่ร่วมมือกับฉัน” ซ่งซานเป็นคนที่ตัดสินใจเด็ดขาดด้วยตัวเอง เป็นคนชอบวางแผนเจ้าเล่ห์เพทุบาย

ถังชิงชิงรู้ว่าซ่งซานเป็นคนเจ้าเล่ห์เพทุบายมาโดยตลอด เธอจึงผงกหัวตอบรับ “ฉันจะให้ความร่วมมือกับเธอแน่นอน ต้องโค่นล้มถังจือซย่าให้ได้ ทำให้เธอไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมามองใครในงานเลี้ยงได้” 

ถังชิงชิงถึงแม้จะคิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าทำไมซ่งซานถึงได้มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับตระกูลสี แต่ว่าก่อนที่พวกเธอจะจากกัน ซ่งซานได้ให้ของขวัญเธอมาหนึ่งชิ้น เป็นสร้อยไข่มุกเส้นหนึ่งที่ราคาตั้งห้าแสนเลยล่ะ! ถังชิงชิงชอบใจจนไม่อาจละออกจากมือได้ เธอจึงถูกดึงตัวไปเป็นพวกเรียบร้อยแล้ว

และไม่ไปวิเคราะห์สืบหาถึงความสัมพันธ์ระหว่างซ่งซานกับตระกูลสีอีกแล้ว อีกทั้งในใจของเธอยังคิดต่อว่า ต่อไปในภายภาคหน้าต้องตีสนิทกับซ่งซานเอาไว้ อย่าได้ไปดูถูกเธออีก 

หลังยามบ่ายอันแสนขี้เกียจของปลายฤดูใบไม้ร่วง ถังจือซย่ากำลังนั่งสเก็ตช์ภาพอยู่ในห้องทำงานด้วยจิตใจที่เบิกบานและอารมณ์สุนทรีย์ ไอเดียบรรเจิดราวกับสายน้ำไหล สักพักเธอก็ทำการแก้ไขสร้อยเส้นนั้นของสีจิ่วเฉินอีกครั้ง ให้มองดูแล้วองอาจและมีราศีมากกว่าเดิม ให้เต็มไปด้วยออร่าที่มีอำนาจเหนือสิ่งอื่นใด

ถังจือซย่าสเก็ตช์ภาพไปมา อยู่ๆ ก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้นมาฉับพลัน เธอเริ่มใช้ทักษะการวาดภาพอันเก่งกาจเริ่มสเก็ตช์ภาพชายหนุ่มคนหนึ่งขึ้นมา

ถึงแม้ว่าชายหนุ่มคนนี้ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็หาไม่เจอจุดด้อย จะวาดเขาทำสีหน้าท่าทางแบบไหนก็ล้วนแต่ออกมาหล่อเหลา แต่ที่ถังจือซย่านึกถึงก็คือครั้งก่อนตอนที่ดื่มเหล้าชนแก้วร่วมกัน ในตอนนั้นชายหนุ่มเพียงหรี่ตามองลงเล็กน้อย สายตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนแบบนั้น เธอรู้สึกอยากจะวาดออกมา