รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 301

แต่ดันยกเว้นสิ่งนี้ เขาคือคนที่ไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ

ถังจือซย่าออกมาจากห้องทำงาน และถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณของชายผู้นี้เยอะจนเกินไป เพราะเธอกลัวว่าวันหนึ่งตนเองจะทดแทนบุญคุณเขาได้ไม่หมด

ฉะนั้น เพื่อไม่ให้ตนเองก้าวไปถึงขั้นนั้น เธอจึงปฏิเสธทุกวิถีทางเท่าที่จะทำได้

เวลาบ่ายสามโมงการประชุมประจำเริ่มขึ้น

เป็นไปตามคาด มันคือการแนะนำนักออกแบบผู้หนึ่งที่ทางการส่งมา นามว่าหลินจิงจิง หลี่เหมยแนะนำเธออย่างยิ่งใหญ่ ในบรรดานักออกแบบทั้งหลาย นอกจากเพื่อนร่วมงานชายแล้ว ความกระตือรือร้นของเพื่อนร่วมงานหญิงก็ดูจะขาดๆ หายๆ ไปบ้าง เพราะมีประโยคที่ว่า สาวงามย่อมเกิดมาเป็นศัตรู และยิ่งไม่ต้องพูดถึง คู่แข่งที่ไม่ทราบพละกำลังเพิ่มขึ้นมาอีกราย ใครจะไปดีใจ?

“สวัสดีค่ะทุกคน ฉันชื่อหลินจิงจิงนะคะ จบการศึกษาจากสถาบันการออกแบบที่ประเทศฝรั่งเศส เชี่ยวชาญด้านการออกแบบเครื่องประดับค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวกับทุกคนด้วยนะคะ” หลินจิงจิงก็คิดไม่ถึงเช่นกัน ว่าการศึกษาที่เธอได้รับมาตั้งแต่ยังเด็ก จะกลายเป็นหนึ่งในความสามารถพิเศษเพื่อจะได้ใกล้ชิดกับสีจิ่วเฉินอย่างพอดิบพอดี

เห็นได้ชัดว่าไอ้หย่ายิ่งหงุดหงิดมากขึ้น เรื่องถังจือซย่ายังจัดการไม่เสร็จ ก็มีหลินจิงจิงมาอีก

ถังจือซย่าก็ยังรู้สึกกดดันเล็กน้อย หอรุ่ยเป่าจะเปิดตัวเครื่องประดับขนาดใหญ่ทันทีในช่วงฤดูใบไม้ผลิปีหน้า มีโอกาสที่จะได้แสดงความสามารถพิเศษของตนเอง และเธอเองก็อยากจะใช้โอกาสนี้ทำออกมาให้ดีที่สุด

“เอาล่ะ ลำดับต่อมาพูดถึงเรื่องงานแสดงเครื่องประดับช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิกัน เนื่องจากเรากลายเป็นหนึ่งในแบรนด์ภายใต้สังกัดของQR สถานที่จัดแสดงเครื่องประดับในครั้งนี้จัดขึ้นในประเทศ เราจะต้องคว้าโอกาสในการอวดโฉมรูปแบบของเราในงานนี้ บริษัทก็ยังสนับสนุนอย่างยิ่งที่จะให้เราเหล่านักออกแบบเข้าร่วมการแข่งขันด้วย” หลี่เหมยพูดจบ ก่อนจะพูดด้วยแววตาลุ่มลึก “นี่คืองานแสดงเครื่องประดับมูลค่าหลายสิบล้านเชียวนะ”

“จะสามารถมีชื่อเสียงและก้าวสู่เวทีระดับโลกได้หรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับความพยายามของพวกคุณแล้ว สู้เข้านะ! เวลาหมดเขตส่งแบบร่างคือสิ้นเดือนนี้”

ในตอนท้ายของการประชุม ถังจือซย่ากำลังเก็บโต๊ะอยู่ หลินจิงจิงก็เข้ามาทักทายด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตรอย่างมาก “สวัสดีค่ะคุณถัง เราเพิ่งจะพบกันตรงห้องทำงานของประธานสีเมื่อครู่นี้น่ะค่ะ”

“ความผิดฉันเองที่เข้าไปรบกวนพวกคุณ” ถังจือซย่ายิ้มบางๆ

หลินจิงจิงยิ้มมุมปาก “ไม่หรอก เราคุยกันเสร็จก่อนแล้ว”