รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 302

ถังจือซย่าถอนหายใจ นี่เป็นสิ่งที่สมาชิกใหม่มักจะทำเป็นประจำเพื่อซื้อใจคน เธอจึงรับกาแฟมาดื่มอย่างไม่เกรงใจ

“พี่จือซย่า ทุกคนน่ะต่างพูดว่าดีไซเนอร์หลินเป็นญาติกับประธานสี พี่ว่าใช่หรือเปล่า?” หลี่เสี่ยวซินวิ่งมาหาเธอที่นี่เพื่อมาคุยเรื่องซุบซิบนินทา

ถังจือซย่ายิ้มพลางส่ายหัว “ฉันไม่รู้”

หลี่เสี่ยวซินกระพริบตาด้วยความผิดหวังเล็กน้อย “พี่ก็ไม่รู้เหรอ!”

ถังจือซย่าไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น เธอไม่สามารถพูดเรื่องซุบซิบนินทาพวกนี้ออกไปได้ ถึงแม้จะรู้ว่าหลินจิงจิงเป็นลูกสาวเพื่อนพ่อของสีจิ่วเฉินก็ตาม เธอก็จะไม่พูดอะไรทั้งนั้น

“เลิกนินทาแล้วไปทำงานซะ!” ถังจือซย่าพูดตัดบทธอ

หลินจิงจิงจะมาทำงานในหอรุ่ยเป่า แต่ในแง่มุมสัมผัสที่หกของผู้หญิงอย่างเธอ เธอไม่ได้มาเพื่อทำงาน แต่มาเพื่อสีจิ่วเฉินต่างหากล่ะ

เหอะ มีคนจ้องเข้าหาสีจิ่วเฉินเพิ่มอีกคนแล้วสิ

คนที่อยากเข้าหาเขามีมากเสียจนทำอย่างไรก็คงกีดกันไม่ไหว ผู้หญิงคนไหนที่จะแต่งงานกับผู้ชายประเภทนี้ ต่างต้องใจสลาย เพราะแม้ว่าเขาจะไม่ได้เริ่มเข้าหาผู้หญิงก่อน ก็ต่างมีคนจำนวนไม่น้อยถาโถมเข้ามาใส่เขา

ในขณะนั้นเอง โทรศัพท์ออฟฟิศที่อยู่ตรงหน้าเธอก็ดังขึ้น เธอจึงเอื้อมมือไปรับ “สวัสดีค่ะ”

“ตอนบ่ายฉันไปรับเฉินเฉินเป็นเพื่อนเธอไม่ได้แล้วล่ะ ไว้ฉันไปเป็นเพื่อนเธอพรุ่งนี้นะ” น้ำเสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มจากปลายสายแฝงไปด้วยคำขอโทษ

ถังจือซย่าเข้าใจในทันที เขามีนัดทานข้าวกับครอบครัวในตอนค่ำ ไม่มีเวลาไปรับลูกชายกับเธออย่างแน่นอน

“ไม่เป็นไรค่ะ ประธานสีมีเรื่องที่ต้องทำตั้งเยอะแยะ ต่อไปไม่ต้องกังวลเรื่องไปรับเฉินเฉินแล้วนะคะ” ถังจือซย่าพูดด้วยความเกรงใจ

“โกรธเหรอ?” เสียงต่ำน่าดึงดูดของชายหนุ่มมีความยั่วเย้าเล็กน้อย

“ฉันจะโกรธทำไมล่ะ ประธานสีคิดมากไปแล้วค่ะ” ถังจือซย่าไม่ได้โกรธอะไร

ชายที่อยู่ปลายสายยังคงอธิบายว่า “ตอนเย็นผมมีงานเลี้ยงที่ปฏิเสธไม่ได้น่ะ”

“ประธานสีไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรให้ฉันฟังหรอก” ถังจือซย่าพูดจบก็วางสาย เธอลุกออกไปอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย และไปเอาน้ำมะนาวที่ห้องชงชามาดื่ม เธอถือแก้วน้ำมะนาวและตั้งใจจะมาหาที่นั่ง ก่อนจะได้ยินเสียงคนกำลังเดินเข้าประตูมา

พนักงานชายโสดผู้หนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับหลินจิงจิง “ดีไซเนอร์หลินครับ เย็นนี้ว่างไหม ไปทานข้าวกับผมสักมื้อนะครับ!”