รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 303

หลินจิงจิงประหลาดใจเล็กน้อย ความเร็วในการปฏิเสธของถังจือซย่านั้นเร็วเกินไป เธอไม่ได้ชอบสีจิ่วเฉินจริงๆ อย่างนั้นเหรอ จะไม่เป็นอุปสรรคต่อแผนการของเธอใช่ไหม?

“ขอโทษที่ฉันละลาบละล้วงนะคะ” หลินจิงจิงรีบขอโทษ

“ไม่เป็นไร” ถังจือซย่ายิ้มมุมปาก หยิบแก้วชาขึ้นมาพร้อมพูด “ฉันกลับไปที่ห้องทำงานก่อนนะ”

เมื่อถังจือซย่าเดินไป แววตาของหลินจิงจิงก็มืดลึกขึ้น ถังจือซย่าปฏิเสธความสัมพันธ์ระหว่างสีจิ่วเฉินอย่างเต็มปาก กำลังระแวดระวังอะไรอยู่ หรือเธอไม่ได้ชอบสีจิ่วเฉินจริงๆ ?

แต่ไม่ว่าอย่างไร จะไม่มีใครสามารถมามีอิทธิพลต่อแผนการของเธอได้ ถังจือซย่านั้นก็สวยอยู่หรอก แต่หลินจิงจิงก็มั่นใจเป็นอย่างมากว่าเธอจะต้องจับสีจิ่วเฉินได้สำเร็จ

เย็นวันนี้ เธอแต่งตัวอย่างดีตามหลินจิ่นไปรับประทานอาหารเย็นกับสีจิ่วเฉิน

ถังจือซย่าเพิ่งจะกลับมาถึงห้องทำงาน และโทรศัพท์ของออฟฟิศก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“สวัสดีค่ะ!” เธอเอื้อมมือไปรับสาย

“ขึ้นมาหน่อย” เสียงของสีจิ่วเฉินตอบกลับมา

“ฉันใกล้จะเลิกงานแล้ว”

“เรื่องงานน่ะ”

“พรุ่งนี้ค่อยพูดละกัน!” ถังจือซย่าเริ่มไม่เชื่อใจเขา

“ถังจือซย่า เธอช่วยเคารพความเป็นหัวหน้าของฉันหน่อยได้ไหม” สีจิ่วเฉินพูดฮึ่มฮ่ำอย่างอารมณ์ไม่ดี

“ประธานสีพูดในสายเลยก็ได้ค่ะ” ถังจือซย่าก็ไม่อยากเจอเขาเช่นกัน

“มาคุยที่ห้องทำงานของฉัน” ชายหนุ่มยืนกราน

แต่ถังจือซย่ามีลางสังหรณ์ว่าชายผู้นี้ไม่ได้เรียกเธอไปคุยเรื่องงาน ฉะนั้น เธอจึงไม่อยากขึ้นไป

“ไม่พูดงั้นก็ไม่เป็นไร” ถังจือซย่าพูดจบก็วางสายไป

ในห้องทำงานของท่านประธาน สีหน้าของหัวหน้าใหญ่โกรธจนหน้าดำหน้าแดง ร่างสูงโปร่งของเขายืนตัวตรงแล้วก้าวขายาวๆ ออกมา

ถังจือซย่ากำลังแก้ไขร่างเอกสารฉบับเก่าสองสามฉบับอยู่ในห้องทำงาน เธอใช้สมองมากเกินไปจนไม่ทันได้ระวังและเผลอทำเอกสารบนโต๊ะปลิวเต็มพื้น เธอสูดลมหายใจและนั่งยองๆ เก็บมันขึ้นมาจากพื้น