รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 314

“จือซย่า มันไม่มีอะไรหรอก ก็แค่เจ้านายกับลูกน้องมากินข้าว! เป็นเรื่องปกติ บางทีดีไซน์เนอร์หลินกับผู้จัดการสีอาจจะเป็นญาติกันก็ได้” หลี่เหมยพูดปลอบใจเธอ

ถังจือซย่าแกล้งทำเป็นยิ้มไม่สนใจ “พวกเขาไม่ใช่ญาติกันหรอก พ่อของดีไซน์เนอร์หลินเป็นเพื่อนสนิทกับพ่อของสีจิ่วเฉิน”

ในเวลานั้นหลี่เหมยไม่รู้ปลอบเธออย่างไรดี จึงพูดทักเธอ “กินข้าวกันเถอะ!”

ถังจือซย่าคีบอาหารเข้าปาก ยังคงแกล้งทำเป็นไม่มีอะไร ไม่สิ ฉันไม่ได้เป็นอะไรตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่ สีจิ่วเฉินจะรักใครตามจีบใคร แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย?

“ครั้งนี้ตัวร่างออกแบบค่อนข้างตึงเครียด เธอมีวิธีแล้วหรือยัง?”

“ฉันร่างแบบไว้แล้ว ปรับแก้อีกนิดหน่อยแล้วจะส่งให้เธอดูนะ”

“ได้ พวกเรารีบผลิตสินค้าให้เสร็จก่อนงานแสดงโชว์อัญมณี หวังว่าเธอจะโด่งดังมีชื่อเสียงได้นะ”

“อืม ฉันจะพยายาม” ถังจือซย่าก็คิดอยากที่จะได้รับความสำเร็จในสายงานนี้ ทำให้ตัวเองมีชื่อเสียงในสังคม

สายตาของถังจือซย่าเหลือบมองไปที่ห้องอาหารโดยไม่รู้ตัว จินตนาการภาพบางอย่างในหัวของเธอ

นึกไปถึงนิสัยเจ้าชู้ไปทั่วของสีจิ่วเฉิน หลินจิงจิงสวยขนาดนั้น เขาจะไม่ลงมือจัดการเธอได้ยังไง? ไม่แน่ว่าเขาอาจจะกำลังคิดถึงผลประโยชน์ของอีกฝ่ายก็ได้!

ในฐานะนักออกแบบ ความสามารถในการจินตนาการนั้นล้วนแต่ผิดแปลกอย่างมาก ในหัวของถังจือซย่านั้นมีคำบรรยายภาพอยู่แล้ว ภาพที่สีจิ่วเฉินกดหลินจิงจิงเข้ากับกำแพงแล้วจูบเธอนั้นเป็นรูปธรรมและดูมีชีวิตชีวา

“ฉันกินอิ่มแล้ว” ถังจือซย่าไม่ได้อยากอาหารเลยแม้แต่น้อย อาหารที่อยู่บนโต๊ะก็กินไปได้ไม่กี่คำ

“งั้นพวกเรากลับออฟฟิศกันเถอะ! ฉันก็กินอิ่มแล้วเหมือนกัน” หลี่เหมยอยากจะพาเธอออกไป

ในห้องอาหาร หลินจิงจิงถูที่คางของเธออย่างมีความสุข “พี่จิ่วเฉิน ฉันไม่คิดเลยว่าพี่จะตอบตกลงมาทานข้าวกลางวันกับฉัน ฉันดีใจมากเลย”

“อืม พี่รับปากกับพ่อของเธอไว้ อยู่ที่บริษัทจะดูแลเธอให้ดี”

“ขอบคุณนะพี่จิ่วเฉิน ต่อจากนี้ฉันต้องรบกวนพี่ช่วยดูแลฉันด้วยนะ!แล้วก็ ช่อดอกไม้เมื่อเช้านี้พี่เป็นคนส่งมาให้ใช่ไหม?”

สีจิ่วเฉินพยักหน้า “แสดงความยินดีที่เธอเข้ามาทำงาน”