รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 318

“วางไว้ตรงนี้แหละ!” สีจิ่วเฉินพยักหน้า

หลี่เหมยเหลือบมองใบหน้าถังจือซย่าด้วยความกังวล ถังจือซย่ามองไปที่กล่องเครื่องประดับที่อยู่บนโต๊ะ บ่นพึมพำในใจ ผู้ชายคนนี้ทุ่มเทมากที่ตามจีบหลินจิงจิง แถมยังซื้อสร้อยข้อมือคู่รักอีกด้วย

“ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ฉันไปทำงานต่อละนะ” ถังจือซย่าพูดอย่างเบา ๆ เธอไม่อยากอยู่ที่นี่แม้แต่วินาทีเดียว

“จือซย่า พักผ่อนด้วยล่ะ ดูสีหน้าเธอไม่ค่อยสู้ดีนะ” สีจิ่วเฉินที่ยืนอยู่ด้านหลังเธอพูดด้วยความเป็นห่วง

“ฉันสบายดี!ไม่ต้องการความห่วงใยจากประธานสีหรอกค่ะ” ถังจือซย่าพูดโดยไม่หันกลับไปมอง

สีจิ่วเฉินบรรลุเป้าหมายของเขาแล้ว ที่เขาเรียกเธอมา ก็แค่ต้องการให้เธอเห็นสร้อยข้อมือคู่รัก

ถังจือซย่าหมุนตัวเดินตรงไปที่ประตู จู่ๆเธอก็หยุดเดิน หันกลับไปมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟา ถามเขาด้วยน้ำเสียงคลุมเครือ “ประธานสี ได้ยินว่าคุณกับดีไซน์เนอร์หลินกำลังคบกันอยู่ เป็นเรื่องจริงใช่ไหม?”

ฟังข่าวลือจากคนอื่นไม่ได้ประโยชน์อะไร สู้ถามเขาไปตรงๆเลยดีกว่า

“ใครพูด?มีเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ?” สีจิ่วเฉินขมวดคิ้ว สายตาดูไม่เหมือนยอมรับและก็ไม่ได้ปฏิเสธ

หัวใจของถังจือซย่าถูกทิ่มแทงทันที เมื่อได้ยินคำตอบที่ไม่ชัดเจนแบบนี้ เธอหันหลังเดินออกไปอย่างไม่ลังเล

สีจิ่วเฉินมองดูเธอที่เดินจากไป เขากำหมัดแน่น มองเห็นเธอดูสีหน้าซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด เขาทำเกินกว่าเหตุไปหรือเปล่า?

ถังจือซย่าไม่ได้กลับไปที่ห้องทำงาน เธอลงมาแล้วเดินออกจากหอรุ่ยเป่า ไปอยู่ที่ร้านกาแฟข้างๆอยู่พักหนึ่ง เพราะว่าเธอรู้สึกสับสนเล็กน้อย

ไอ้หยาถือกาแฟเดินมาหาถังจือซย่า อยากจะเห็นหน้าของคนที่ทิ้งอย่างเวทนา เธอคิดไม่ถึงว่าถังจือซย่าจะไม่อยู่ ตอนแรกเธอจะเดินจากไป แต่เธอเห็นแบบร่างต้นฉบับวางกระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะของถังจือซย่า เธอก็เกิดความคิดขึ้นมา เธอหยิบแบบร่างขึ้นมาดู นัยน์ตาของเธอสั่นไหวเธอตกใจและตกตะลึง

แบบร่างหลายแบบของถังจือซย่ามันน่าทึ่งมาก เป็นภาพพิมพ์ที่สมบูรณ์แบบ ทุกแบบร่างนั้นดูเรียบสวย รูปแบบดูเป็นธรรมชาติ