รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 320

ในใจของถังจือซย่ายิ่งสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ ท่ามกลางความมืด รับรู้ได้ถึงความร้อนผ่าวในดวงตาของเธอ แล้วน้ำตาของเธอก็ไหลออกมา

เธอยังไม่ทันได้ทำอะไร หยดน้ำตาก็ร่วงหล่นลงมาที่หัวเข่าของเธอ ชุดนอนสีเทาเป็นรอยคลาบน้ำตา เธอชะงักไปครู่หนึ่ง

ทำไมกัน ทำไมเธอต้องเสียน้ำตาให้กับคนไม่ดีอย่างนั้นด้วย ทั้งๆที่เธอไม่ได้สนใจ?

แต่เธอกลับพบว่า เธอไม่สามารถหยุดน้ำตาที่มันไหลเอ่อล้นออกมาได้ ในหัวของเธอมีแต่คำพูดเหล่านั้นของสีจิ่วเฉิน รอยจูบของเขา หัวใจที่เคยเต้นระรัว ช่วงเวลาที่เขาทำให้เธอหน้าแดง

สีจิ่วเฉินคนไม่ดี เขามันเป็นคนเลว

ไม่เคยเจอใครที่ร้ายเท่าเขาเลย ถังจือซย่าฉีกกระดาษทิชชู่

เธอเช็ดน้ำตาอย่างไร้ความปราณี เธอไม่อยากเสียน้ำตาให้กับผู้ชายคนนั้น แต่เธอก็ไม่สามารถที่จะควบคุมมันได้

รอจนเธอรู้สึกดีขึ้น กระดาษทิชชูถูกโยนทิ้ง เธอขบริมฝีปากแน่นด้วยความโกรธ มองดูสภาพตัวเองที่ที่ถูกทิ้ง ทำไมถึงได้ดูเหมือนแม่ม่ายผัวทิ้งอย่างนี้เนี่ย?

สีจิ่วเฉินมีสิทธิอะไรมาทำให้เธอเป็นแบบนี้?

เธอที่เอาแต่ร้องไห้ ร้องเกือบทั้งคืนจนเธอผล็อยหลับไป

เช้าวันต่อมาวันนี้เป็นวันเสาร์ ประมาณสิบโมงถังจือซย่าเตรียมอาหารเช้าให้ลูกชายเสร็จเรียบร้อย เลยโทรศัพท์หาพ่อของเธอถามเขาว่าตอนเย็นว่างไหม พอดีตอนเย็นเธอมีงานเลี้ยง แน่นอนว่าถังจวิ้นตอบตก

ลง

ช่วงเช้าถังจือซย่าเตรียมอาหารเช้าให้ลูกชาย เธอตัดสินใจว่าจะพาลูกชายไปอควาเรียม ใช้เวลากับลูกเธอถึงจะลืมเรื่องทั้งหมดได้

ในอพาร์ตเมนท์ของหลินจิงจิง คืนนี้ที่บริษัทจัดงานเลี้ยงต้อนรับเธอ เธอจะต้องดูสวยเด่นที่สุดในงาน ช่วงเช้าชุดราตรีที่เธอสั่งตัดเป็นพิเศษมาส่งเรียบร้อยแล้ว ชุดราตรีสีเงินที่ดูทั้งมั่นและหวาบหวิว ดูสง่างามชวนให้หลงใหล