รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 330

“หม่ามี๊ เมื่อไหร่ที่ลุงสีจะมาทานข้าวเย็นที่บ้านพวกเราครับ ผมคิดถึงเขามากเลย” เจ้าตัวเล็กเวลานอน ไม่ยอมนอน เอาบ่นว่าอยากเจอสีจิ่วเฉิน

ถังจือซย่านั่งอยู่ด้านหน้าเตียง มองดูสีหน้าท่าทางลูกชายที่แสดงอยากเจอเขา เธอไม่อยากสร้างความหวังให้กับลูกชายของเธอจริงๆ เพราะเธอกลัวว่าวันหนึ่งชายคนนี้จะจากไปอีกครั้ง

แม้ว่าเรื่องข่าวลือกับหลินจิงจิงครั้งนี้จะเป็นข่าวปลอม แต่ถังจือซย่าก็ไม่กล้าเดิมพันว่าครั้งต่อไปที่เขาได้พบกับผู้หญิงคนอื่นจะเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า

“เฉินเฉิน ลูกคิดถึงเขาได้ แต่คิดถึงใจดีไหม?”

“หม่ามี๊ งั้นหม่ามี๊คิดถึงเขาไหม?” เจ้าตัวเล็กถามด้วยดวงตาใสเบิกกว้าง

ถังจือซย่ามองเข้าไปในดวงตาที่ไร้เดียงสาของลูกชาย เธอไม่สามารถโกหกได้เลย เธอพยักหน้า “อืม ก็มีคิดถึงบ้าง”

“หม่ามี๊ งั้นหม่ามี๊ตามจีบเขาได้ไหมล่ะ! หม่ามี๊พยายามให้ได้แต่งงานกับเขา งั้นพวกเราก็จะสามารถอยู่กับเขาตลอดเวลาเลย” เจ้าตัวเล็กหัวเราะคิกคัก สนับสนุนเธอ

ใบหน้าของถังจือซย่าก็เริ่มร้อนขึ้น ลูกชายของเธอยังคงกังวลเกี่ยวกับเธอ เธอเอื้อมมือไปลูบหัวเล็กๆ ของเขา "เอาล่ะ นี่เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ ลูกเด็กเกินไป ไม่ต้องกังวลไป นอนเถอะ! "

เจ้าตัวเล็กจำเป็นต้องหลับตาอย่างเชื่อฟัง ถังจือซย่ามองไปที่ใบหน้าเล็กๆ ของลูกชาย สะเทือนใจ ใบหน้าของลูกชายนี้ยิ่งอยู่ยิ่งคล้ายกับสิจิ่วเฉินแล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เส้นที่เชื่อมต่อกันนั้นเป็นรขนาดย่อของสีจิ่วเฉิน ราวกับพ่อกับลูกชาย

ถังจือซย่าห่มผ้าห่มให้ลูกชาย ลุกขึ้นกลับไปที่ห้องของเธอ ยามราตรีที่เงียบสงบ ความคิดของเธอก็ชัดเจนขึ้น

คิดถึงเรื่องเมื่อคืนเมาแล้วอาเจียน เป็นผู้ชายคนนี้เองที่อาบน้ำให้เธอ ร่างกายของเธอก็เหมือนกับไฟฟ้าช็อต ชาไปครู่หนึ่ง เธอให้ผู้ชายอาบน้ำให้เธอได้ยังไงล่ะ?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ถังจือซย่าก็หน้าแดงและเขินอายไม่ไหว

ในวันจันทร์

ถังจือซย่าส่งลูกชายถึงห้องเรียน เธอคุยกับคุณครูสองสามคำ ครูบอกว่าเจ้าตัวเล็กสุภาพมีเหตุมีผล และไม่ตื่นตระหนกต่อสภาพแวดล้อมใด ๆ เฉลียวฉลาดมาก เพื่อน ๆ ทั้งห้องก็ชอบเขา

หลังจากฟังถังจือซย่าแล้ว ก็รู้สึกปลื้มอกปลื้มใจ นิสัยของลูกชายถูกผู้คนชื่นชอบ เธอก็ดีใจมาก