รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 331

เพราะงั้น ได้ข้อสรุปอย่างหนึ่งว่า อย่าสัมผัสกับผู้ชายไปเรื่อยเปื่อย คนที่เจ็บปวดก็คือตัวเธอเอง

แต่ถังจือซย่ายังไม่ทันได้เริ่ม ก็มีเสียงเคาะดังขึ้นมาจากประตูห้องทำงานของเธอ หลินจิงจิงเดินเข้ามาในชุดสูทสีขาวล้วน เดินไปยังถังจือซย่าที่หน้าโต๊ะทำงาน ริเริ่มพูดอย่างกระตือรือร้น “พี่จือซย่า ฉันอยากจะคุยกับพี่หน่อย”

ถังจือซย่ามองดูสีหน้าท่าทางที่เล่นละครของเธอ เธอกอดอกพร้อมเลิกคิ้วที่วาดด้วยสีดำเล็กน้อย “ฉันกับคุณไม่มีอะไรให้น่าพูดคุยกัน”

“พี่จือซย่า ฉันขอโทษพี่ สำหรับคำพูดที่ฉันเคยพูดในเมื่อก่อน ขอโทษจริงๆ นะคะ วันนั้นฉันทำเกินไป ทำให้คุณเจ็บปวด ขอให้คุณได้โปรดให้อภัยกับความไม่รู้และบุ่มบ่ามของฉันด้วย ได้ไหม”หลินจิงจิง ขอโทษแล้ว ตอนนี้เธอพยายามที่จะกอบกู้ภาพพจน์ก่อนหน้านี้กลับคืนมา อย่างน้อย เธอยังไม่อยากเป็นศัตรูกับถังจือซย่า

ถังจือซย่าแค่รู้สึกขำอย่างมาก หลินจิงจิงไม่ได้ขอโทษด้วยใจจริงเลยด้วยซ้ำ หากแต่เขากลัวว่าเธอจะบอกเรื่องในวันนั้นให้สีจิ่วเฉินฟังก็เท่านั้นเอง

“ฉันยอมรับคำขอโทษของคุณ คุณออกไปได้แล้ว” ถังจือซย่าพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“งั้น พี่รับคำขอโทษของฉัน ก็หมายความว่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเรา พี่จะไม่บอกสีจิ่วเฉินแล้วใช่ไหม！” มือทั้งสองข้างของหลินจิงจิงค้ำยันบนโต๊ะ มองเธอด้วยสายตาที่บีบคั้น “ฉันขอร้องพี่ละอย่าบอกเรื่องระหว่างเรากับเขานะ ได้ไหม”

นี่ต่างหากที่เป็นเป้าหมายที่หลินจิงจิงยอมรับผิด เธอพยายามคิดที่จะรักษาด้านที่จิตใจดีสะอาดบริสุทธิ์ไว้ต่อหน้าสีจิ่วเฉิน

ถังจือซย่าเลิกคิ้วเล็กน้อย “เพราะงั้นคุณไม่ได้ขอโทษฉันจริงๆ คุณแค่กลัวว่าฉันจะบอกเขาใช่ไหม”

“เพราะว่าฉันรักจิ่วเฉินมากเกินไปแล้ว ถึงได้พุ่งเป้ามาที่พี่ ปกติแล้วฉันไม่ได้เป็นคนแบบนี้”หลินจิงจิงพยายามพูดอธิบาย

“นี่ไม่ใช่เหตุผลที่คุณจะมาพูดใส่ร้ายป้ายสีฉันได้”ถังจือซย่าไม่อยากรับคำขอโทษที่ไม่จริงใจของเธอ

“พี่จือซย่า เราไม่จำเป็นต้องตั้งตัวเป็นศัตรูกันก็ได้ คุณว่าไง”สายตาของหลินจิงจิงเปลี่ยนเป็นดุเดือดขึ้นมา

ถังจือซย่าสบสายตากับเธออย่างไม่ขี้ขลาดและอ่อนแอเลยสักนิด“ฉันไม่กลัวคุณหรอกนะ”

“ฉันได้ยินมาว่าพี่เป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว เลี้ยงลูกคนเดียวลำบากมากเลยสินะ！”หลินจิงจิงยิ้มพร้อมพูดกล่าว แต่การข่มขู่นัยน์ตากลับว่าชัดเจนอย่างเห็นได้ชัด

ถังจือซย่าเกร็งไปทั้งตัว รอยยิ้มที่นำมาซึ่งอันตรายเช่นนี้ของหลินจิงจิง ทำให้เธอไม่สบายใจอย่างอธิบายไม่ถูก

“คุณคิดจะทำอะไร” ถังจือซย่าพูดถามด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

“ฉันคิดอยากจะทำอะไร มันก็ขึ้นอยู่กับว่าพี่ทำอะไร ถ้าหากพี่ทำให้ฉันไม่มีความสุข ใช้ชีวิตอย่างเป็นทุกข์ งั้นฉันก็จะทำให้พี่ไม่มีความสุข ใช้ชีวิตอย่างเป็นทุกข์เช่นกัน”หลินจิงจิงยกคิ้วขึ้น จ้องมองเธออย่างค่อนข้างได้ใจ “ถังจือซย่า ทางที่ดีพี่ควรรู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควรสักหน่อย อย่าขวางทางฉัน”