รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 332

ถังจือซย่าผ่อนลมหายใจออก ดึงเก้าอี้ออกพร้อมลุกขึ้นยืนแล้ว

ณ ห้องทำงานของท่านประธาน

ชายหนุ่มถือเล่นสร้อยข้อมือสไตล์ผู้หญิงที่ประณีตเส้นนั้นอยู่ในมือ และบนข้อมือของเขา ใส่เลสข้อมือเส้นหนาเส้นหนึ่งแล้ว เหมาะกับนาฬิกาข้อมือที่หยุดจำหน่ายของเขาอย่างมาก

ถังจือซย่าผลักประตูเดินเข้ามา ชายหนุ่มเผยรอยยิ้มอย่างพึงพอใจ สายตาที่ลึกซึ้งเหมือนทะเลคู่นั้นล็อกอยู่ที่เธอ ลุกขึ้นยืนอย่างสง่างามเดินมาหาเธอ

“ทำไมถึงไม่เชื่อฟังเช่นนี้อยู่ตลอดเลยละ”สีจิ่วเฉินมองเธออย่างค่อนข้างหงุดหงิด จะต้องให้เขาข่มขู่ทุกครั้งถึงจะเชื่อฟัง

ถังจือซย่ามองดูสร้อยข้อมือเส้นบางที่เขากุมไว้อยู่ในมือ เธอไม่อยากรับไว้อย่างไม่มีเหตุผล “คุณคืนเคาน์เตอร์กลับไปดีกว่านะ！ฉันไม่อยากรับของขวัญชิ้นนี้”

แต่เพิ่งจะพูดจบ มือของชายหนุ่มก็จับข้อมือข้างหนึ่งของเธอไว้แล้ว สวมใส่ให้เธอโดยไม่สนใจใดๆ ทั้งสิ้น “คืนกลับไปทำไมกัน ฉันอยากจะใส่ด้วยกันกับเธอ ”

ชายหนุ่มสวมใส่สร้อยข้อมือบนข้อมือของถังจือซย่าเช่นนี้แล้ว รูปแบบเรียบง่าย แต่ว่าเพชรที่ติดอยู่ด้านบน กลับว่ามีมูลค่าสูงมาก

“ดูดีมากเลยนะ ห้ามถอดออก” สีจิ่วเฉินพูดออกคำสั่งอย่างเผด็จการ

ถังจือซย่ามองดูสร้อยข้อมือ อารมณ์ค่อนข้างซับซ้อน จะรับไว้หรือว่าปฎิเสธ เธอรู้สึกลำบากใจแล้ว

และในเวลานี้ เธอเห็นนิ้วมือที่เรียวยาวของชายหนุ่มกำลังปลดกระดุมเสื้อ เธออดไม่ได้ที่จะมองไปที่เขาอย่างระแวดระวัง “คุณจะทำอะไร”

เห็นเพียงชายหนุ่มปลดกระดุมออกสามเม็ดแล้ว และตรงคอของเขา สร้อยคอที่คุ้นตาเส้นหนึ่งสะท้อนเข้ามายังม่านตาของเธอ ถังจือซย่าอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา “สั่งทำออกมาเร็วขนาดนี้เลยเหรอ”

นี่เป็นสร้อยคอเส้นนั้นที่เธอออกแบบให้เขาครั้งก่อน คิดไม่ถึงว่าจะสวมใส่อยู่บนคอของเขาแล้ว

“นี่เป็นสิ่งที่เธอมอบให้ฉัน ฉันจะต้องเร่งให้พวกเขาทำเร็วๆ หน่อยอยู่แล้ว วันนี้เพิ่งมาถึง เหมาะกับฉันมาก ฉันพอใจมาก ”สีจิ่วเฉินพูดจบ ฝ่ามือลูบคลำสร้อยอย่างค่อนข้างคลุมเครือ “ขอเพียงแค่สวมใส่มัน ฉันก็จะคิดถึงคุณ”

ใบหน้าของถังจือซย่าร้อนผ่าวอย่างอธิบายไม่ถูก “นี่เป็นสร้อยที่คุณจ่ายเงินซื้อมา ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน”

“เกี่ยว สร้อยเส้นนี้รวมน้ำใจของเธอที่มีต่อฉันอยู่ด้วย” ชายหนุ่มเผยรอยยิ้ม “ความหมายที่แฝงอยู่ในสร้อยเป็นสัญลักษณ์ของความสัมพันธ์ที่สวยงามระหว่างคู่รักไม่ใช่เหรอ”

สายโซ่เส้นหนาและเส้นบางเกี่ยวพันเข้าด้วยกัน ก็เหมือนงูตัวผู้และงูตัวเมีย ตอนแรกที่ถังจือซย่าออกแบบ เคยมีความคิดอย่างนี้จริงๆ คิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้จะมองออกอย่างทะลุปรุโปร่งแล้ว

ในเวลานี้ใบหน้าของถังจือซย่าร้อนผ่าวแล้ว เธอเพียงแค่ถามว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นจะจ่ายค่าคอมของเดือนนี้ไหม”