รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 347

“หม่ามี้ มี้กับคุณอาสีจะแต่งงานกันแล้วเหรอ?” เด็กน้อยถามด้วยความแปลกใจ

ถังจื่อซย่ารีบอธิบาย “อาจ้านฉิงเหย่แค่พูดเล่น อย่าไปใส่ใจเลย”

เมื่อจ้านฉิงเหย่ได้ยินคำพูดนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้นและมองไปทางชายคนหนึ่งอย่างกับจะถามว่าทำไมยังไม่ตามจีบเธอให้ได้สักที

สีจิ่วเฉินมองกลับมาที่เขาอย่างหมดหนทาง ถังจื่อซย่าจีบยากแค่ไหนทำไมเขาจะไม่รู้

ทั้งสี่คนทานมื้อเย็นกันอย่างมีความสุข จ้านฉิงเหย่พูดที่โต๊ะทานข้าวว่าเขานั้นลืมของขวัญที่ซื้อให้ไว้ที่บ้าน จึงพูดเกลี้ยกล่อมให้เจ้าตัวน้อยอยู่บ้านเขาสักหนึ่งคืน เมื่อเจ้าตัวน้อยได้ยินก็อยากจะไปมาก ถังจื่อซย่าเองก็ห้ามไม่ได้เช่นกัน

“เฉินเฉิน ทำไมลูกเสียมารยาทแบบนี้ เดี๋ยวหม่ามี้จะโกรธแล้วนะ!” ถังจื่อซย่ารู้ดีว่าจ้านฉิงเหย่กำลังสร้างโอกาสให้เธอและสีจิ่วเฉิน!

แต่เธอนั้นไม่ต้องการ!

“ให้เฉินเฉินอยู่กับฉัน พรุ่งนี้ฉันจะไปส่งเขาที่โรงเรียนเอง อย่ากังวลไปเลย ที่นี่ฉันเป็นผู้ดูแลที่น่าไว้ใจที่สุดของพวกเธอ” จ้านฉิงเหย่พูดจบเขาก็พาเด็กน้อยวิ่งไปที่รถของเขา จะตามก็ตามไม่ทัน

“ฉิงเหย่...เฉินเฉิน กลับมานะ” ถังจื่อซย่าตะโกนไล่หลัง แต่เจ้าตัวน้อยกลับหัวเราะคิกคักและวิ่งไปที่รถของจ้านฉิงเหย่ ไม่นานรถของจ้านฉิงเหย่ก็ขับออกไป

ถังจื่อซย่าอยู่ในอารมณ์ที่ไม่รู้ว่าจะยิ้มหรือร้องไห้ดี จ้านฉิงเหย่พาเฉินเฉินไปเธอก็วางใจได้เพราะตอนที่อยู่ต่างประเทศก็ได้เขาดูแลอยู่บ่อยๆ แต่ตอนนี้ลูกก็ไม่อยู่ เธอและสีจิ่วเฉินอยู่ด้วยกันตามลำพังจะเป็นอะไรหรือเปล่า?

สีจิ่วเฉินรู้สึกซึ้งใจที่ลูกพี่ลูกน้องของเขาสร้างโอกาสนี้ให้เพื่อเขา

“ไปเถอะ! ขึ้นรถ” สีจิ่วเฉินพาถังจื่อซย่าเดินไปที่รถของเขา

ถังจื่อซย่าพูดอะไรไม่ออกสักนิด ตอนนี้ความใกล้ชิดของเธอกับผู้ชายคนนี้มันมากเกินไปแล้วและเธอเองก็ไม่อยากจะสนิทสนมอีกต่อไป

เมื่อนั่งอยู่บนรถ สีจิ่วเฉินก็ถามเธอ “ไปนั่งรถเล่นกินลมชมวิวกันดีไหม?”

“ส่งฉันกลับบ้านเถอะ! ฉันยังมีงานที่ต้องทำ” ถังจื่อซย่าแก้ตัวเพื่อที่จะได้ห่างจากเขา ตอนนี้เธอไม่กลัวเขาแล้วและยังกลัวว่าจะควบคุมหัวใจตัวเองไม่อยู่ด้วย

“งานหรือไปนั่งรถเล่นกับผมอะไรสำคัญกว่า?”

“ต้องเป็นงานแน่นอนอยู่แล้ว” ถังจื่อซย่าตอบ งานนั้นทำให้เธอมีเงินและยังปลอดภัยแต่ชายคนนี้ทำได้แค่พาเธอไปอยู่ในอันตราย