รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 348

ถังจื่อซย่าผลักประตูออกแล้วเตือนเขาด้วยเสียงเบาๆ “อย่าแอบมองนะ”

สีจิ่วเฉินพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและเน้นย้ำอีกครั้ง “ผมเป็นสุภาพบุรุษ”

ถังจื่อซย่าเดินไปยังต้นกกที่ไกลออกไป เพียงแต่ว่านี่คงเป็นอีกหนึ่งเหตุการณ์ที่น่าอับอายในชีวิตเธอ

ทำไมกัน ทำไมมันต้องเกิดขึ้นต่อหน้าสีจิ่วเฉินด้วย

อ้าก! บ้าไปแล้ว!

เมื่อถังจื่อซย่ากลับมาใบหน้าของเธอยังคงร้อนอยู่ แต่เมื่อนึกถึงสิ่งเร่งด่วน 3 ประการของคนเราแล้ว กับเรื่องแบบนี้ไม่เห็นจะต้องไปอายเลย! ยังดีกว่าร่างกายขาดอากาศหายใจ!

และแล้วชายคนนั้นก็ออกเดินทางอีกครั้ง รถวิ่งไปท่ามกลางความมืดเป็นเวลา 2 ชั่วโมงไปยังโรงแรมระดับห้าดาวที่ตระกูลจ้านเป็นเจ้าของ

ตั้งแต่ถังจื่อซย่ามีลูกเธอก็ไม่เคยรู้สึกหลงใหลอะไรขนาดนี้ ตอนนี้ก็เป็นเวลา 5 ทุ่มแล้วแต่ความรู้สึกกลับดีมาก

ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยแห่งนี้ ดูเหมือนว่าจะสามารถปล่อยเนื้อปล่อยตัวได้มากขึ้น ไม่จำเป็นต้องคอยยับยั้งตัวเอง แม้แต่การหายใจก็โล่งสบาย

ฝ่ามือใหญ่ของสีจิ่วเฉินคว้าเธอเอาไว้และเธอเองก็ไม่ได้สะบัดออก ดังนั้นแล้วเขาจึงพาเธอไปยังล็อบบี้ของโรงแรม

“ฉันต้องการหนึ่งห้อง” นี่เป็นความดื้อดึงครั้งสุดท้ายของถังจื่อซย่า และเธอก็ไม่สามารถนอนเตียงเดียวกับเขาได้อย่างแน่นอน

สีจิ่วเฉินเอาห้องสวีทที่ดีที่สุดในชั้นบนสุด ซึ่งเป็นเพนต์เฮาส์สุดหรูบนชั้นที่ 88 พร้อมวิวทะเลสวยไร้ที่ติราวกับอยู่บนก้อนเมฆ

ทันทีที่ถังจื่อซย่าเข้ามาในห้องก็ถูกดึงดูดด้วยวิวทิวทัศน์นอกหน้าต่างที่สูงจากพื้นไปจนจรดเพดาน เธออดไม่ได้ที่จะเดินไปดู ครู่ต่อมาชายที่อยู่ด้านหลังก็เดินมาโอบเอวเธอแล้ววางคางของเขาลงบนไหล่ของเธออย่างเป็นธรรมชาติ “ชอบความรู้สึกแบบนี้ไหม?”

“ชอบสิ” ถังจื่อซย่าตอบตามความจริง

“ขอแค่คุณชอบ ต่อให้คุณอยากไปดื่มกาแฟที่ต่างประเทศพรุ่งนี้ ผมก็พาคุณไปได้ทันที” ชายคนนั้นยิ้มนิดๆ

ถังจื่อซย่าใจเต้นแรง สิ่งที่ผู้ชายคนนั้นทำ ไม่มีผู้หญิงที่ไหนไม่ชอบหรอก!