รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 365

แต่หญิงสาวบนรถ ต่อให้ใบหน้าของเธอจะซีดเผือก เธอก็เพียงแค่กอดแขนของตนเอาไว้ สีจิ่วเฉินรู้สึกเจ็บใจจนอยากดึงเธอเข้ามากอด

แต่กลับเห็นเธอหดตัวลงด้วยสัญชาตญาณ มือของเขาแข็งทื่ออยู่กลางอากาศ แล้วกำเป็นหมัดพร้อมดึงมือกลับไป

“ให้ผู้ช่วยฉู่ส่งฉันกลับไปเถอะ! คุณอยู่ที่นี่ต่อเพื่อจับกุมสีรุ่ยหมิง” ถังจือซย่าพูดจบ ก็ปิดประตู เมื่อมองผ่านกระจกรถ เธอดูเย็นชาและห่างเหินเป็นอย่างมาก

หัวใจของสีจิ่วเฉินสั่นคลอนอย่างรุนแรงหนึ่งที เพีนงแค่วันเดียว ทำไมเขารู้สึกว่าหัวใจของเธอห่างจากเขาไปหลายแสนลี้แล้วล่ะ?

สีรุ่ยหมิงพูดอะไรกับเธอไปกันแน่

สีจิ่วเฉินเรียกฉู่เฮ่ามา เพื่อให้เขาส่งถังจือซย่ากลับเขตตัวเมืองไปก่อน ส่วนเขาจะอยู่เพื่อจัดการเรื่องที่เหลือ

สีรุ่ยหมิงเองก็คิดไม่ถึง ว่าคดีลักพาตัวเล็กๆ สุดท้ายแล้วจะนำมาซึ่งสถานการณ์ที่ยุ่งยากขนาดนี้

ลูกน้องของเขาถูกสีจิ่วเฉินกระทืบจนนอนแนบไปกับพื้น เขาเองก็ถูกกดลงกับพื้น หมอบอยู่ข้างเท้าคนรุ่นหลังอย่างสีจิ่วเฉินราวกับผู้แพ้

สีจิ่วเฉินราวกับราชาอายุน้อยผู้สูงส่ง และกำลังเหยียดมองชายหนุ่มตรงพื้น

“จิ่วเฉิน ปล่อยฉันนะ ฉันเป็นอาของแกนะ ฉันรุ่นสูงกว่าแกนะ” สีรุ่ยหมิงร้องตะโกน คิดใช้ความเป็นครอบครัวในการเอาตัวรอด

“คุณพูดอะไรกับถังจือซย่ากันแน่ คุณเป็นคนที่ฆ่าแม่ของเธอ? และเป็นคนที่ลักพาตัวผม?” สีจิ่วเฉินถามอย่างเกรี้ยวกราด

สีรุ่ยหมิงยิ้มยะเยือก “แน่จริงก็หาหลักฐานให้เจอแล้วมาฟ้องฉันสิ! แต่ฉันไม่มีทางยอมรับแน่”

แววตาของสีจิ่วเฉินขรึมลง “งั้นคุณก็รอติดคุกได้เลย!”

ในตอนนี้ คดีลักพาตัวถังจือซย่า สามารถส่งเขาเข้าไปอยู่ในคุกได้ไม่กี่ปี

สีรุ่ยหมิงที่ถูกจับกุมตัวและนั่งอยู่ในรถ กลับไม่มีท่าทีลนลานแม้แต่นิด เพราะต่อให้เขาเข้าคุก เขาก็ไม่กลัว เขายังมีไพ่ลับอีกใบหนึ่งอยู่ในมือ