รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 368

ถังจือซย่าใช้เวลานานถึงจะควบคุมอารมณ์ไว้ได้ เธอซื้ออาหารมาเยอะแยะเพราะเธออยากจะอยู่บ้านกับลูกชายสักสองสามวันโดยไม่ต้องออกมา

พอเธอถือถุงอาหารมาเยอะแยะ บอดี้การ์ดก็ก้าวมาข้างหน้าอย่างมีน้ำใจ "คุณถัง คุณต้องการให้ผมช่วยไหม"

“ไม่ต้องหรอก ขอบคุณ ” ถังจือซย่ายิ้มอย่างขอบคุณ เธอไม่จำเป็นต้องเย็นชากับพวกเขา

ถังจือซย่าพยายามถืออาหารมาที่ชั้นล่าง เธอหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้นมา แล้วโทรหาชายคนหนึ่งให้เขาพาลูกชายของเธอกลับมา

“ฮัลโหล!” สายติดแล้ว เสียงต่ำของเขาแหบแห้งเล็กน้อย

“ฉันอยู่ฝั่งลิฟต์ พาเฉินเฉินมาที่นี่!” ถังจือซย่าพูดกับเขา

"เราคุยกันสักหน่อยได้ไหม" มีคำอ้อนวอนแฝงอยู่ในน้ำเสียงของสีจิ่วเฉิน

“ฉันไม่อยากคุย” ถังจือซย่าปฏิเสธ

“ไม่ว่าลุงของผมจะพูดอะไร ความจริงที่ว่าผมรักคุณจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ถังจือซย่าคุณสำคัญกับผมมาก” เสียงของชายคนนั้นแหบห้าวและเสน่หา

“ไม่ต้องพูดแล้ว พาลูกชายของฉันกลับมา” ถังจือซย่าสั่งและวางสาย

ขืนพูดต่อไปอีก จิตใจของเธอที่สร้างมาอย่างยากลำบากก็กำลังจะพังทลายอีกครั้ง

เรื่องระหว่างพวกเขา มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว

และชาตินี้คงเป็นไปไม่ได้อีก

ไม่นานนัก ที่มุมป่าในชุมชนสีจิ่วเฉินได้พาถังอวี่เฉินกลับมา ชายหนุ่มและเด็กน้อยมีใบหน้าที่คล้ายคลึงราวกับเป็นพ่อลูกกัน

“อาสีฮะ กินข้าวก่อนละค่อยไปได้ไหม” เด็กน้อยถามอย่างไม่ลดละ

เหมือนเขาจะเคยถามไปแล้วหลายครั้ง

สีจิ่วเฉินเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นอย่างอ้อนวอนราวกับจะถามเธอว่าเขาสามารถกลับไปที่บ้านของเธอได้ไหม เขาสามารถอยู่รับประทานอาหารกลางวันได้หรือเปล่า

ถังจือซย่าเผลอมองไปทางลูกชาย เธอหลบสายตาชายคนนั้นและน้ำเสียงของเธอก็เข้มขึ้นเล็กน้อย "เฉินเฉิน อย่าหยาบคาย คุณอาสียุ่งมาก อย่ารบกวนเขาเลย"