สีจิ่วเฉินตกใจเล็กน้อย “ลูกค้าที่เธอไปพบไม่ใช่ว่าคุณเป็นคนคุยเองเหรอ”
“ไม่ใช่ค่ะ! ฉันถามพี่เหมยแล้ว พี่เขาบอกว่าเดิมทีเป็นลูกค้าของหลินจิงจิง แค่เป็นเพราะลูกค้าถูกใจการออกแบบของฉันถึงได้ให้ฉันไปคุย บังเอิญว่าลูกน้องของสีรุ่ยหมิงลักพาตัวฉันที่ที่จอดรถของร้านกาแฟที่พวกเรานัดกัน” สายตาของถังจือซย่าแสดงให้เห็นถึงความสับสน “พวกเขารู้ได้อย่างไรว่าฉันจะไปที่ร้านกาแฟนั่น และจะจอดรถที่ที่จอดรถนั้น”
คิ้วของสีจิ่วเฉินขมวดแน่น “หลินจิงจิงเป็นลูกสาวแท้ๆของเพื่อนสนิทของพ่อผมที่ชื่อหลินจิ่นตอนเขายังมีชีวิตอยู่และเลี้ยงดูในต่างประเทศ หลินจิ่งเป็นผู้ใหญ่ที่ผมนับถือ ผมได้ยินคุณย่าผมบอกว่าตอนที่พวกเขายังหนุ่มไปมาหาสู่กันอย่างดี”
“เธอเป็นลูกแท้ๆ?” ถังจือซย่าขมวดคิ้ว แน่นอนว่าไม่ได้ว่าดูเพียงแค่นี้
“หลินจิ่นขอให้ผมดูแลเธอให้ดี เรื่องของลูกค้าครั้งนี้ผมกลับไปจะไปเช็คให้” สีจิ่วเฉินไม่อยากสะเพร่า
ไม่อยากให้เธอพบกับอันตรายอื่นๆอีก
“ดี!” ถังจือซย่าพยักหน้า เห็นว่าถึงเวลาเวลากินข้าว เธอเองก็หิวแล้ว
“ใกล้ๆนี้มีร้านอาหารร้านหนึ่ง พวกเราไปกินข้าวกันเถอะ กินข้าวเสร็จแล้วคุณก็กลับไปทำงานเถอะ โอเคไหมคะ” ถังจือซย่าหันไปถามเขาราวกับว่าเขาทำเรื่องยากสำเร็จไปอีกเรื่องแล้ว และยังขอให้เขาออกไปอีก
สุดท้ายสีจิ่วเฉินทนไม่ได้ที่จะเห็นท่าทีเธอแบบนี้ เขายิ้มอย่างฝืนๆ “ดี กินเสร็จแล้วผมจะไป”
ทั้งสองคนออกไปกินข้าว บานหน้าต่างที่ห้องทำงานชั้นสามคังเฮ่าเซวียนเห็นรถของสีจิ่วเฉินแล่นออกไป มือของเขาก็กำหมัดแน่น
ในสายตาของเขารูปลักษณ์ของถังจือซย่าด้เปลี่ยนไปแล้ว ที่แท้ถังจือซย่าก็เป็นเหมือนที่ถังชิงชิงพูดไว้ ที่รักแค่คนมีเงิน สำหรับเธอแล้วผู้ชายธรรมดาอย่างเขาไม่เข้าตาเลยสักนิด
ในร้านอาหาร
ขณะที่ถังจือซย่ากำลังสั่งอาหารจดจ่ออยู่กับระดับความเผ็ด ราวกับว่าในชีวิตนี้เธอได้ดูแล้วผู้ชาคนนี้อย่างไม่รู้ตัวไปแล้ว
แต่ผู้ชายที่ได้กำลังได้รับการดูแลจากเธอนั้นดวงตาแสดงถึงความอ่อนโยน สดชื่นขึ้นเป็นพิเศษ
บริกรเดินจากไปภายในห้องส่วนตัวก็เงียบสงัด ถังจือซย่าชนเข้ากับชายที่กำลังดื่มชาพร้อมทำท่าหรี่ตามองเธออย่างฉับพลัน
ทำให้ถังจือซย่าใจลอยไปแวบหนึ่ง สายตาของผู้ชายคนนี้เหมือนกับมีเวทย์มนต์ทำให้ผู้คนมีความสุขอันแสนหวาน
ถังจือซย่ายกมือขึ้นมาบัง “หยุดมองได้แล้วค่ะ”
“ผมมองว่าที่ภรรยาของผมผิดกฎหมายหรือไง” ชายหนุ่มหัวเราะอย่างเย็นชา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว
ค่าต่อการอ่านหน้าต่อไปแพงจังค่ะ...
มาแล้ว พึ่งเข้ามาดู...
รอๆๆคะ...
สรุปเรื่องไม่ไปต่อแล้วเหรอค่ะ ติดตามมาตลอดหายไปอีกรอบ เสียดายจังค่ะ กำลังสนุกเลย ด้วยเพราะเหตุผลอะไร ยังไงก็ขอขอบคุณค่ะที่ทำให้การอ่านมีความสุขกับตัวละครที่สร้างจินตนาการให้นะ่ค่ะ...
เรืองหยุดชะงักอีกรอบแล้ว ผู้แต่งไม่สบายหรือเปล่าค่ะ หรือติดอะไรยังก็ขอเป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ รอการกลับมาของนิยายเรื่องนี้อยู่ตลอดค่ะ...
หายไป 3 วันแล้ว ไม่ลงตอนเพิ่ม มีอะไรไหมค่ะ แอดมิน.....
หายไป 2 วันแล้ว ไม่ลงตอนเพิ่ม มีอะไรไหมค่ะ แอดมิน...
สนุกมากค่ะ อยากให้ลงสักวันล่ะ 20 ตอนเลยค่ะ สนุกมากๆๆและมีลุ้นด้วยว่าจะยังไงต่อ ต่อไปจะเป็นคู่ของท่านรองปะค่ะ รองประธาน น่ะจะมีนะ555...
น่าสงสารนางเอกจัง และสงสารพระเอกที่จะบอกคนที่ตนเองรักยังไง ว่าคู่หมั้นตัวเองเป้นญาติกัน...
ติดตามต่อค่ะ สนุกมากๆๆๆ...