รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 385

ดูท่าแล้วเขาควรที่จะเก็บความหึงหวงเอาไว้ให้ดี ให้พื้นที่และอิสระกับเธอ

สีจิ่วเฉินจากไปแล้ว ถังจือซย่ากลับไปยังห้องทำงานของพ่อก็เห็นถังชิงชิงกำลังดึงแขนเสื้อของพ่ออย่างออเซาะ

“พ่อขา เรื่องที่พี่ทำหนูก็ต้องทำได้ พ่อให้หนูช่วยงานที่บริษัทนะคะ!”

“ไม่ได้ แกกลับไปดีๆ อย่าดื้อ”

“พ่อลำเอียง หึ พ่อรักพี่ ไม่รักหนูเลยสักนิด” ถังชิงชิงโมโหจนหันหลังให้ เธอเห็นเข้ากับถังจือซย่าที่เข้ามาพอดี ในตาของเธอมีความเกลียดอย่างรุนแรงพาดผ่าน

ถังจวิ้นเห็นลูกสาวมาแล้วทำได้เพียงพูดเอาใจ “ดีดี เลิกพูด เลิกพูด”

“จือซย่า คุณชายสีไปแล้วเหรอ ตอนบ่ายมีลูกค้าเข้ามาสองสามเจ้า พ่อจะแนะนำให้ลูกรู้จักนะ”

ดวงตาของถังชิงชิงมีความโกรธพาดผ่าน ที่แท้ในสายตาของพ่อก็เห็นถังจือซย่าเป็นเป้าหมายที่จะบ่มเพาะขึ้นมา

“พ่อคะ หนูก็อยากรู้จัก”

“แกให้ผู้จัดการคังไปไหนมาไหนกับแกก่อน!” ถังจวิ้นทำได้เพียงแค่ไล่เธออกไป

ที่จริงแล้วใจของถังชิงชิงอยู่ที่บริษัทที่ไหนกัน อีกเดี๋ยวเธอก็คิดที่จะไปอยู่แล้ว สำหรับเรื่องทดสอบการทำธุรกิจแบบนี้เธอไม่สนใจเลยสักนิด

“งั้นหนูไปหาผู้จัดการคังนะคะ!” ตอนนี้ถังชิงชิงให้ความสำคัญกับการไปอ่อยคังเฮ่าเซวียนแล้ว

ถังชิงชิงจากไป ถังจวิ้นหันไปถามถังจือซย่าว่า “ดีกับคุณชายสีแล้ว?”

ใบหน้าของถังจือซย่าร้อนขึ้น เป็นอะไรที่หนีสายตาของพ่อไปไม่ได้จริงๆ

“ที่จริงแล้ว! เรื่องแบบนี้พวกเราโทษตระกูลสีไม่ได้ เรื่องของแม่แกตอนนั้นเป็นเรื่องของสัญชาตญาณ ไม่เกี่ยวกับคนอื่น ถ้าหากว่าแม่แกที่อยู่ในปรโลกรู้ แม่แกต้องอยากให้แกกับคุณชายสีอยู่ด้วยกันแน่ๆ”

“เพราะอะไรคะ” ถังจือซย่ามองไปยังพ่อของเธออย่างไม่เข้าใจ

“เพราะว่าตระกูลสีติดหนี้บุญคุณแม่แกอยู่จนสามารถทำให้คุณชายสีดีกับแกแล้วก็เฉินเฉินไปตลอดชีวิต อย่างน้อยเขาไม่รังแกแก แล้วก็ทอดทิ้งเฉินเฉินไม่ได้”