รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 393

ถังจือซย่านั่งอยู่ไม่พูดจา

“เรื่องแบบนี้ฉันคิดว่าเธออย่าคิดขอร้องให้ประธานสีช่วยเธอเลย เธอรีบขอโทษและชดใช้ ช่วยค่าเสียหายของบริษัทเราเถอะ !”ไอ้หย่าเตือนเธอด้วยความหวังดี

เธอก็ไม่อยากให้สีจิ่วเฉินออกโรง เพราะเธอมั่นใจว่าตรวจสอบไม่ถึงหัวเธอแน่นอน แต่ก็ไม่อยากตื่นตูม

“ฉันไม่ได้ลอกเลียนแบบ ทำไมฉันต้องขอโทษ คนที่ต้องขอโทษคืออีกฝ่ายต่างหาก” ถังจือซย่าเงยหน้า มองเธอด้วยสายตาเย็นชาไร้อารมณ์

“ถังจือซย่า ตอนนี้เธอกลายเป็นตัวตลกในวงการออกแบบแล้ว เธอยังปากแข็ง? ต้องให้ชื่อเสียงของหอรุ่ยเป่าเสียหายป่นปี้ก่อนใช่ไหม เธอถึงจะขอโทษ”ไอ้หย่าโกรธขึ้นมาทันที “อนาคตของหอรุ่ยเป่าจะเสียหายเพราะเธอไม่ได้”

เธอก็แค่อยากบีบให้ถังจือซย่าขอโทษ

ถังจือซย่าลุกขึ้นยืน พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ฉันจะไม่ขอโทษจนกว่าเรื่องจะตรวจสอบชัดเจน”

ไอหย่าชะงักพูดด้วยความโกรธ “ถังจือซย่า อย่าคิดว่าประธานสีชอบเธอ เธอสามารถไม่กลัวฟ้าดิน เรื่องลอกเลียนแบบขายหน้ามากพออยู่แล้ว เธอยังจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่?”

บนใบหน้าที่งดงามของถังจือซย่า เผยแสงแห่งความไม่ยอมแพ้ “ฉันไม่ได้ลอกเลียนแบบ ฉันไม่ขอโทษแน่นอน”

ไอ้หย่าตกใจ ไม่เคยเห็นคนที่แข็งข้อเท่าถังจือซย่ามาก่อน

เธอมองเหยียดถังจือซย่า “เช่นนั้นฉันจะรอดูว่าเธอจะจบอย่างไร ! ”

หลี่เหมยยืนอยู่ในห้องทำงาน เธอคิดไปคิดมา อีกฝ่ายมาด้วยความรุนแรง ไม่ดีต่อถังจือซย่าจริงๆ เธอเลยยกโทรศัพท์กดโทรหาสีจิ่วเฉิน

“ฮัลโหล” เสียงของสีจิ่วเฉินลอยออกมาจากโทรศัพท์

“ประธานสี มีเรื่องหนึ่งอยากรายงานคุณ” หลี่เหมยพูดกับสีจิ่วเฉิน

หลังจากที่เธอเล่าเรื่องทั้งหมด สีจิ่วเฉินถามด้วยความเป็นห่วง “เธอเป็นอย่างไรบ้าง”

“ยืนหยัดว่าไม่ได้ลอกเลียนแบบ”

“โอเค ผมไปเดี๋ยวนี้”สีจิ่วเฉินพูดจบ จากนั้นตัดสายโทรศัพท์