รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 396

ถังจือซย่าดื่มรังนกเสร็จจึงคว้ากระเป๋าขึ้นมาแล้วหันไปพูดกับเขาว่า “ฉันจะกลับไปที่ออฟฟิศก่อน”

สีจิ่วเฉินลุกขึ้นเช็คบิลและกลับไปกับเธอ ในออฟฟิศใหญ่ของหอรุ่ยเป่าคนที่ทำงานนอกเวลาก็เลิกงานแล้วเช่นกัน

สีจิ่วเฉินเดินเข้าไปในห้องทำงานกับเธอด้วยท่าทางเหนื่อยหน่าย ถังจือซย่ารู้สึกว่าเสื้อโค๊ตมันเกะกะเลยถอดมันออก เผยให้เห็นชุดเดรสรัดรูปสีกากีข้างใน ภายใต้แสงไฟทำให้รูปร่างส่วนเว้าส่วนโค้งของเธอน่าหลงใหลเป็นพิเศษ

ชายคนนั้นนั่งอยู่ตรงข้ามเธอและชื่นชมเธอ

ภายใต้แสงสว่างขนตายาวเป็นแพของถังจือซย่า ดวงตาที่ใสสะอาด ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือ ทั้งหู ตา จมูก ปาก รวมถึงร่างกายนั้นสง่างามละเมียดละไม

ชายคนนั้นยิ่งมองดูนานขึ้น บนโลกนี้มีผู้หญิงที่สวยสดงดงามเหมาะกับเขาได้อย่างไร?

เป็นแบบที่เขาชอบมาโดยตลอด

ถังจือซย่าที่ดูเหนื่อยๆ กำลังมองไปที่อื่น นึกไม่ถึงว่าจะเห็นชายที่อยู่ตรงข้ามกำลังเท้าคางจ้องมองเธอ

ไม่รู้ว่าเขามองเธอในท่านี้มานานแค่ไหน ภายใต้แสงไฟดวงตาของชายคนนั้นคล้ายกับมีกระแสน้ำวน จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากบางเผยลมหายใจสุดเซ็กซี่

สีจิ่วเฉินยิ้มมุมปาก “การสอบสวนเป็นอย่างไรบ้าง”

“ไม่มีเบาะแสอะไร” ถังจือซย่าหันหลังพิงและเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

“ถ้าผมช่วยตามหาคนที่ทำร้ายคุณ คุณให้รางวัลผมหน่อยได้ไหม” สีจิ่วเฉินพูดออกมาอย่างกะทันหันราวกับมั่นใจ

แน่นอนว่าถังจือซย่าไม่เคยคิดที่จะพึ่งพาเขา แต่เมื่อเขาพูดเช่นนี้เธอจึงตอบอย่างล้อเล่นว่า “โอเค!”

“คุณรับปากแล้ว?”

ถังจือซย่าคิดในใจ เธอตรวจตราและควบคุมนานขนาดนี้ยังหาไม่เจอ ชายคนนี้หาเจอสิแปลก

“อืม ตราบใดที่หาคนที่ทำร้ายฉันได้ ฉันจะให้รางวัลคุณ”

สีจิ่วเฉินยิ้มอย่างมั่นใจ “โอเค ถือว่าตกลงแล้ว” เมื่อพูดเสร็จเขาก็ปิดสมุดบันทึกของเธอ “ไม่ต้องดูแล้ว ผมเจอแล้ว”

ถังจือซย่าประหลาดใจ “ใคร”