รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 395

“ให้ผมช่วยไหม” สีจิ่วเฉินนั่งอยู่ด้านข้างคิดอยากรับช่วงต่อจากเธอ

“ไม่ต้อง” ถังจือซย่าต้องดูด้วยตัวเอง

“เช่นนั้นก็พักหน่อย”

“ไม่ต้องหรอก” ดวงตาของถังจือซย่าแดง แต่เธอไม่มีความคิดอยากพัก

“ดวงตาคุณจะล้า”ผู้ชายที่นั่งอยู่ด้านข้าห่วงใย

“ฉันต้องดูให้จบ”ถังจือซย่าพูดจบ บีบตัวเองให้หลับตาพักสักครู่ เธอนวดหว่างคิ้ว บริเวณต้นคอรู้สึกถึงความอุ่นจากฝ่ามือบีบนวดให้เธอ รู้สึกสบายอย่างมาก

ด้านนอก ไอ้หย่าถือโอกาสเข้ามาดู แต่เห็นภาพที่สีจิ่วเฉินนวดต้นคอให้ถังจือซย่า ในใจรู้สึกริษยาและหวาดกลัว

เธอดูถูกความสัมพันธ์ของถังจือซย่ากับสีจิ่วเฉินมากไปแล้ว และเธอก็กลัวว่าเรื่องของเธอจะถูกจับได้

เธอกลับมาที่ห้องทำงาน เปิดบัญชีที่โอนเงินเข้ามาห้าแสนเมื่อเช้า ในใจเธอรู้สึกไม่เป็นสุข

ถังจือซย่าพักสักครู่แล้วทำงานต่อ สีจิ่วเฉินยื่นมือหยิบแก้วกาแฟที่เธอดื่มไปเล็กน้อย เหมือนคิดอะไรออก เขาลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์ออกมา

สีจิ่วเฉินไม่รบกวนความคืบหน้าของถังจือซย่า แต่เขาก็มีอีกวิธีตรวจสอบ

เขากลับมาแล้ว ถังจือซย่าจ้องหน้าจอคอมตาไม่กระพริบ ทันใดนั้น มีเงาของผู้หญิงโผล่มา ทำเอาขมวดคิ้วแน่น

คือไอ้หย่า เธอเดินวนเวียนอยู่ในห้องทำงานของเธอไม่ถึงสองนาที แต่ตอนที่เธอออกมา เห็นชัดว่าสีหน้าลุกลี้ลุกลน

ถังจือซย่าย้อนกลับมาดูสีหน้าของไอ้หย่าอย่างละเอียด เธอบันทึกส่วนอื่นไว้แล้ว จากนั้นกดดูต่อ

เวลาผ่านไปจนถึงหนึ่งทุ่มอย่างไม่รู้ตัว ถังจือซย่าดื่มกาแฟสองแก้วแล้ว ผู้ชายด้านข้างก็จ้องจนถึงตอนนี้ ขนาดอาหารเย็นยังปฏิเสธ ในที่สุดเขาก็ยื่นมือไปหยุดมือของเธอ

“ไปกินอะไรก่อนค่อยมาดู”

“ฉันไม่อยากกิน”ตอนนี้ถังจือซย่าถูกสวมข้อหาลอกเลียนผลงาน เธอกดดันมากจริงๆ