รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 407

“ถังจือซย่า ออกไปเลยนะ นี่เป็นห้องของฉัน” หลินจิงจิงพูดด้วยความโมโห

ถังจือซย่าชี้สีจิ่วเฉินที่นอนอยู่บนโซฟา “จะให้ฉันออกไป ได้ แต่ฉันจะพาเขาไปด้วย”

“จิ่วเฉินดื่มจนเมาแล้วมานอนกับฉันที่นี่ เกี่ยวอะไรกับคุณ คุณจะไป ก็ไปได้แล้ว” หลังจากที่หลินจิงจิงพูดจบก็ดึงมือเธอออกไป “ออกไป”

ถังจือซย่าสะบัดมือออก “เขาเมาหรือโดนคุณวางยา หลินจิงจิง ในฐานะผู้หญิงด้วยกัน คุณมันน่าสมเพช”

หลินจิงจิงเอื้อมมือออกไปและหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอเพื่อโทรหาใครบางคน ถังจือซย่ารีบแย่งโทรศัพท์จากเธอทันที “คิดจะเรียกคนขึ้นมาไล่ฉันหรือ”

“ถังจือซย่า คืนโทรศัพท์ให้ฉันซะ” ดวงตาของหลินจิงจิงเย็นชาและขุ่นเคือง ถังจือซย่าเป็นเหมือนตัวซวยที่ทำให้เธอเสียเรื่องทุกครั้ง

ถังจือซย่าโยนโทรศัพท์ลงที่พื้นแล้วกระทืบ เมื่อรองเท้าส้นสูงของเธอกดลงไปโดยไม่ลังเล หน้าจอโทรศัพท์ก็แตกเป็นรอยร้าวกระจายไปทั่วทันที

“ถังจือซย่า คุณกล้าดียังไงมาทำให้โทรศัพท์ของฉันเสียหาย” หลินจิงจิงไม่อยากจะเชื่อเลยว่าถังจือซย่าจะป่าเถื่อนขนาดนี้

ใช่ คืนนี้เธอโกรธมาก หลินจิงจิงกล้าทำเรื่องไร้ยางอายกับสีจิ่วเฉิน ทำให้เธอไฟโกรธของเธอลามไปทั้งตัว

“ฉันมีเงินชดใช้ค่าโทรศัพท์มือถือให้คุณน่า” เมื่อพูดจบ ถังจือซย่าก็มองไปที่ชุดนอนของหลินจิงจิง พลางเย้ยหยัน “สวมชุดนอนทำไมล่ะ ถอดให้หมดเลยไม่ง่ายกว่าเหรอ”

“ถังจือซย่า นี่เป็นเรื่องของฉันกับสีจิ่วเฉิน เกี่ยวอะไรกับคุณ ตอนนี้คุณเป็นอะไรกับสีจิ่วเฉิน” ในเมื่อเรียกใครไม่ได้ หลินจิงจิงต้องออกโรงไล่เธอด้วยตัวเอง

“ต่อให้ฉันเป็นเพื่อนกับเขา ฉันก็ไม่ยอมให้เขานอนกับผู้หญิงไร้ยางอายอย่างคุณหรอก” ถังจือซย่ามีเหตุผลเพียงพอ

“ถ้าคุณยังไม่ออกไป ฉันจะเรียกรปภ.”

“แต่ฉันอยากจะโทรศัพท์หาตำรวจ!” เมื่อถังจือซย่าพูดจบ เธอก็หยิบโทรศัพท์มือถืออกมาและเตรียมจะกดโทรออก

แต่ถังจือซย่าก็ไม่สนใจ จับเธอกดลงกับพื้นและดึงผมของเธออย่างรุนแรง หลินจิงจิงเอื้อมมือไปตึงผมของเธอกลับ และคว้าเอาที่รัดผมของถังจือซย่า ผมที่ถูกรวบไว้ของถังจือซย่าก็สยายตกลงมาเช่นกัน คนทั้งสองตะลุมบอนและกอดรัดฟัดเหวี่ยงกัน

แต่พวกเธอไม่รู้ว่าชายหนุ่มบนโซฟาถูกปลุกด้วยเสียงการต่อสู้ของพวกเธอ สีจิ่วเฉินลุกขึ้นหนั่งและเห็นผู้หญิงสองคนต่อสู้กันใต้โซฟาถัดจากโซฟา เมื่อเขาได้ยินเสียงที่คุ้นเคย รูม่านตาของเขากว้างขึ้น

“หยุดนะ!” เสียงของเขาแหบแห้ง

ผู้หญิงสองคนที่กำลังต่อสู้หยุดทันที ถังจือซย่าปล่อยหลินจิงจิง และหลินจิงจิงเองก็ปล่อยถังจือซย่าด้วยความตื่นตระหนก

สำหรับผลการต่อสู้ ถังจือซย่ารุนแรงกว่า ผมของหลินจิงจิงถูกดึงไปไม่น้อย ตามเนื้อตัวมีรอยนิ้วมือ แม้แต่ชุดนอนของเธอก็ถูกฉีกขาดจนเกือบจะเปลือยเปล่าแล้ว 

“คุณตื่นแล้ว ไปกันเถอะ!” ถังจือซย่าสางผมที่ยุ่งเหยิงและหยิบกระเป๋าเดินเข้ามาช่วยประคองเขา

เมื่อร่างกายของเขาสัมผัสกับมือของถังจือซย่า เขารู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต ดวงตาของเขาหรี่ลง และสัมผัสได้ถึงความร้อนที่กำลังแผดเผา