รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 414

ผู้ชายที่อยู่ชั้นล่าง “…”

มีความรู้สึกเหมือนถูกเธอทอดทิ้ง

ว่ากันว่า ผู้หญิงน่ะเอาใจยาก ต่อให้เดาใจก็เดาไม่ถูกหรอก แม้สีจิ่วเฉินจะเป็นหัวกะทิให้หมู่คนฉลาดในโลกธุรกิจ เขาเองก็ไม่เข้าใจ

สีจิ่วเฉินไม่ดื่มน้ำแล้ว เขาตามเธอขึ้นไปชั้นบน กระทั่งถึงประตูห้องนอนของเธอ ก็เห็นเธอนั่งอยู่บนโซฟา เขาจึงเอ่ยถามขึ้น “แล้วเฉินเฉินล่ะ”

“เล่นเลโก้อยู่” ถังจือซย่ากำลังพลิกหนังสือของเธอ

และในเวลานี้ ชายหนุ่มเห็นแก้วน้ำข้างๆ เธอ เขาเอื้อมมือจะไปหยิบขึ้นมาดื่ม แต่กลับได้ยินเสียงหญิงสาวห้ามไว้ “ห้ามแตะต้องแก้วน้ำของฉัน”

สีจิ่วเฉินยกเข้าปากและจิบไปแล้ว เขาหรี่ตาลงแล้วถามว่า “มีอะไรหรือ”

เมื่อเห็นว่าเขาดื่มเข้าไปแล้ว ถังจือซย่าจำต้องยอมแพ้ “ก็ได้! คุณดื่มก็ได้! อย่างมากฉันก็แค่ลงไปหยิบใหม่”

ท่าทางแบบนี้เหมือนเขามีเชื้อโรคร้ายแบบนั้นแหละ

จูบก็จูบกันไปตั้งหลายครั้งแล้ว ผู้หญิงคนนี้กลับมารังเกียจเขา มันใช่เหรอ

“ทำไมแก้วที่ผมดื่มไปแล้ว คุณถึงดื่มไม่ได้ล่ะ” สีจิ่วเฉินนั่งลงตรงข้ามกับเธอและจ้องมองเธออย่างสงสัย

ทันทีที่เขากลับมา เขารู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่ถูกรังเกียจอย่างรุนแรง ซึ่งทำให้เขาวิตกกังวลและไม่มีความสุข

“ฉันไม่อยากจะพูด” ถังจือซย่าไม่อยากจะพูด เธอรู้สึกเบื่อในใจ

“ทำไมถึงไม่อยากพูดล่ะ ระหว่างเรา เกิดปัญหาอะไรขึ้น” สีจิ่วเฉินเป็นคนตรงไปตรงมา หากมีปัญหา เขาต้องรีบแก้ไข จะปล่อยไว้เพียงวินาทีเดียวก็ไม่ได้

“อันที่จริง เมื่อคืนนี้ ฉันไม่น่าช่วยคุณเลย แม้ว่าวิธีการของหลินจิงจิงจะค่อนข้างเลวร้าย แต่มาลองคิดๆ ดู คุณก็ไม่ได้เสียเปรียบนี่นา! คุณแค่ต้องเสียสละแรงกายนิดหน่อย คนที่เสียเปรียบคือเธอต่างหาก! ใช่ไหมล่ะ!” ถังจือซย่าพูดออกมาในรวดเดียว

ทำให้ชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามยิ่งสับสน

“ในใจของคุณกำลังตำหนิฉันที่ฉันแส่ไม่เข้าเรื่องใช่ไหมล่ะ” ถังจือซย่าถามเขาด้วยสีหน้าจริงจัง

สีจิ่วเฉินรู้สึกได้ถึงปัญหา แถมเป็นปัญหาใหญ่เสียด้วย ไม่อย่างนั้น ผู้หญิงคนนี้จะไม่พูดจาแบบนี้กับเขาหรอก 

ตอนที่ออกไป เธอยังดีๆ อยู่เลย จะต้องเกิดอะไรขึ้นระหว่างนี้แน่ๆ