รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 413

สีจิ่วเฉินเข้าไปในรถแล้ว ทันทีที่ประตูปิดลง ซ่งซานก็วิ่งมาถึงพอดี แต่เขากลับรถและพุ่งตรงเข้าในความมืด

ซ่งซานถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังท่ามกลางสายลม เธอหนาวจนตัวสั่น

ยามหนาวกายยังใส่เสื้อผ้าให้อบอุ่นได้ แต่หนาวในใจนี่สิ ช่างแสบทรวงยิ่งนัก

เธอใช้ความกล้าหาญไปแปลงโฉมหน้าทั้งใบมาขนาดนี้ แต่กลับถูกสีจิ่วเฉินเมินเฉยแบบนี้น่ะหรือ

เขาชอบหน้าของถังจือซย่าไม่ใช่หรือไง เธอก็ทำมาเสียเหมือนแล้ว! ตรงไหนที่เธอเทียบถังจือซย่าไม่ได้

ซ่งซานกัดฟันกร่อด ความเกลียดชังในดวงตาของเธอเสมือนคมมีด เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เลือกรูปภาพก่อนหน้า และส่งไปยังให้ถังจือซย่า

“จิ่วเฉิน ฉันไม่ได้ตัวคุณ ฉันก็จะไม่ให้ถังจือซย่าได้ตัวคุณเช่นกัน”

เธอตะโกนใส่ความมืดมิด หน้าอกของเธอกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง เธอกลับมานั่งลงบนโซฟาแล้วยกไวน์แดงขึ้นมากระดกหมดแก้ว และในเวลานี้ เธอรู้สึกว่ารสชาติของไวน์แดงจางลง มันแทบจะไม่มีรสชาติเลยด้วยซ้ำ

เธอมองดูไวน์แดงด้วยความประหลาดใจ มันสูญเสียรสชาติไปหรือ เธอเทอีกครึ่งแก้วแล้วยกดื่มอีกครั้ง เหมือนเธอกำลังดื่มน้ำเปล่าไม่มีผิด

เธอยกมือขึ้นกุมลำคอ เกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงไม่สามารถลิ้มรสไวน์แดงได้ล่ะ

เธอวิ่งไปที่ตู้เย็นด้วยความตื่นตระหนก หยิบผลไม้ออกมา แล้วกัดเข้าไปโดยไม่ล้าง ทำไมลูกเชอร์รี่ที่เมื่อวานยังหวานอยู่ กลับรู้สึกหวานจางๆ ในปากเธอ การรับรู้รสของเธอแย่ลงแล้ว

เธอตื่นตระหนกแล้วจริงๆ เธอเดินไปที่ห้องครัว แม้ว่าที่นี่จะไม่เคยได้ทำกับข้าว ก็มีเกลือและน้ำตาลที่คนรับใช้ซื้อมาทิ้งไว้ เธอหาถุงเกลือจนพบ ฉีกถุงออก และคว้าทั้งกำใส่ปากของเธอ

รสชาติที่ควรจะเค็มมาก กลับรู้สึกเหมือนขี้ผึ้งที่แห้งผากอยู่ในปากเท่านั้น

“การรับรสของฉัน...อา!” ซ่งชานทรุดตัวลงกับพื้นอย่างกับคนบ้า เธอจับคอตัวเองไว้ ไม่กล้าเชื่อว่าการทำศัลยกรรมในครั้งนี้จะทำให้การรับรู้รสของเธอหายไป

เธอรีบวิ่งออกไปด้วยความตื่นตระหนก และขับรถไปที่โรงพยาบาลทันที 

ถังจือซย่ากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้อง ไม่ได้เล่นโทรศัพท์ แต่เวลานี้เธอต้องการดูเวลา เธอจึงต้องควานหาโทรศัพท์มือถือ