รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 412

“การทำศัลยกรรมมีความเสี่ยงนะ คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลย” สีจิ่วเฉินนั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้าม เมื่อมองซ่งซาน เขารู้สึกแปลกหน้าเล็กน้อย

“แต่ ฉันหวังจะเหมือนกับจือซย่าที่ได้รับความรักและความสนใจจากคุณ” ซ่งซานกัดริมฝีปากแดงแสร้งทำเป็นอ่อนแอ

ชายหนุ่มขมวดคิ้วขึ้น “คุณไม่จำเป็นต้องทำศัลยกรรมตามความชอบของผมเลย”

ซ่งซานรู้สึกผิดหวังในใจ เธอไม่เห็นอารมณ์ที่เธอต้องการจากสายตาของสีจิ่วเฉิน เขายังคงเฉยเมยเหมือนเคย

ซ่งซานหยิบเอกสารขึ้นมาและส่งให้ชายหนุ่ม “จิ่วเฉิน นี่คือข้อมูลเกี่ยวกับลูกของเราในตอนนั้น ลองดูสิ! แม้เวลาจะผ่านมาห้าปีแล้ว แต่...ฉันยังคงทำใจไม่ได้”

สีจิ่วเฉินลุกขึ้นและเอื้อมมือไปหยิบซองเอกสารมาเปิดดู เขาหยิบภาพอัลตราซาวด์ออกมา บนนั้นมีวันที่และชื่อของซ่งซานปรากฏอยู่ และเวลาก็ผ่านไปประมาณสามเดือนหลังจากวันนั้น

“คุณดูแลและระวังสุขภาพด้วย” สีจิ่วเฉินวางเอกสารลงและเงยหน้ามองซ่งซานด้วยความอ่อนโยนขึ้น

“ผมสร้างบาดแผลให้คุณ ต้องขอโทษด้วย พรุ่งนี้ผมจะให้นักโภชนาการมาดูแลเรื่องสุขภาพให้คุณ”

“ซีดส์...” ซ่งซานกุมท้องน้อยของเธอ “เจ็บจัง...”

สีจิ่วเฉินลุกไปหาเธอ “ไปโรงพยาบาลไหม”

เธอเอื้อมมือไปจับแขนของเขาและฉุดให้นั่งลง สีจิ่วเฉินจำต้องนั่งลง ซ่งซานจึงฉวยโอกาสนี้โผเข้าไปในอ้อมแขนของเขาและกอดเขาแน่น “ฉันหนาวมาก จิ่วเฉิน กอดฉันแน่นๆ ได้ไหมคะ”

แววตาของสีจิ่วเฉินดำดิ่งลง และเขาก็เอาผ้าห่มมาคลุมเธอไว้ “เดี๋ยวผมปรับอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศให้สูงขึ้นสักหน่อย”

“ไม่เอา! ฉันต้องการความอบอุ่นจากคุณ” ซ่งซานยังคงกอดเขา หลับตา และซึมซับกับลมหายใจของชายหนุ่มอย่างโหยหา

มือและร่างกายของสีจิ่วเฉินค้างแข็ง เขาตบไหล่เธอเบาๆ นอกจากถังจือซย่าแล้ว เมื่อเข้าใกล้ผู้หญิงคนอื่น สัญชาตญาณจะสั่งให้ปฏิเสธทันที

จู่ๆ ซ่งซานก็คว้าโทรศัพท์มือถือข้างตัวเธอแล้วเปิดฟังก์ชั่นกล้องและถ่ายเซลฟี่ของตัวเองที่อิงแอบอยู่ในอ้อมแขนของสีจิ่วเฉิน เธอเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “เวลาคุณไม่อยู่ ฉันจะใช้ภาพนี้ดูต่างหน้า”

หลังจากที่สีจิ่วเฉินปรับอุณหภูมิแล้วก็หันมาข้างเธอ เขาหยิบเสื้อโค้ทที่พื้นแล้วยื่นให้เธอ เพื่อบังภาพอุกอาจตรงหน้า

“อย่าใช้ไม้นี้กับผม ในฐานะผู้หญิง หากคุณต้องการให้ผู้อื่นรักและเคารพ การให้เกียรติและรักตัวเองเป็นสิ่งสำคัญที่สุด” ไม่เพียงสีจิ่วเฉินจะไม่สนใจ กลับสั่งสอนเธออีกด้วย

เป็นผู้ชายที่ทื่อยิ่งกว่าทื่อเสียอีก

ซ่งซานกอดเสื้อคลุมของเธอด้วยความประหลาดใจ เมื่อเห็นสีจิ่วเฉินหยิบโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะ เธอก็ตื่นตระหนก “คุณจะไปแล้วหรือ”

แน่นอนว่าสีจิ่วเฉินรู้ดีถึงจุดประสงค์ของซ่งซานที่เรียกเขามา ถ้าเพื่อต้องการยั่วยวนเขาละก็ เขาไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ต่อ

“หากคุณรู้สึกเหงาและเบื่อ คุณสามารถพาผู้ชายที่คุณชอบมาอยู่ด้วยกันที่นี่ได้” เมื่อสีจิ่วเฉินพูดจบ ก็หันหลังเดินไปที่ประตู

“จิ่วเฉิน คนที่ฉันชอบก็คือคุณ คุณอยู่กับฉันสักคืนได้ไหม ฉันให้คุณได้ทั้งหมด” ซ่งซานไล่ตามเขาอย่างไร้ยางอาย