รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 411

“เรื่องอะไรหรือ”

“ตอนนั้น พวก...พวกเราเคยมีลูกด้วยกัน”

ที่หน้าหน้าต่างบานยาวจรดพื้น มือข้างหนึ่งของสีจิ่วเฉินกำลังล้วงในกระเป๋ากางเกง ในขณะที่กำลังรับสายของซ่งซาน เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเธอ ดวงตาก็เบิกกว้างขึ้น “คุณว่าอะไรนะ”

“ลูกของเราไม่รอด ฉันเจอภาพอัลตราซาวน์ในตอนนั้น ลูกของพวกเรา...” ซ่งซานส่งเสียงร้องไห้เบาๆ “เขาอายุแค่สามเดือนเองก็...ขอโทษด้วย ฉันไม่สามารถคลอดเขาออกมาได้”

สีจิ่วเฉินรู้สึกตกใจเช่นกัน เขาไม่คิดว่าในตอนนั้น เขาจะสร้างบาดแผลให้ซ่งซานขนาดนี้ ทำให้เธอต้องแท้งเด็ก

“ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าตัวเองท้อง แต่พอรู้ เด็กก็ไม่อยู่แล้วเพราะร่างกายเหนื่อยล้าจากการทำงาน” ซ่งซานร้องไห้หนักขึ้น “ต้องโทษฉัน...ฉันไม่รู้ว่าตัวเองท้อง ไม่งั้น ฉันจะต้องคลอดเด็กออกมาแน่ๆ”

“เอาล่ะ ไม่ต้องร้องแล้ว เรื่องบางเรื่องอาจเป็นพระประสงค์ของพระเจ้า” สีจิ่วเฉินพูดปลอบใจเธอ

“ทุกครั้งเมื่อถึงหน้าหนาว ฉันจะรู้สึกหนาวไปทั้งตัว หมอบอกว่า ต้นเหตุเกิดจากภาวะแท้งในตอนนั้น จิ่วเฉิน ฉันอยากพบคุณค่ะ ตอนนี้ฉันอยากพบคุณจัง...” ซ่งซานขอร้องอีกฝ่าย “คุณมาหาฉันได้ไหม”

“ตอนนี้น่ะหรือ” 

“ใช่ ตอนนี้ฉันรู้สึกไม่สบายมาก ฉันอยากให้คุณมาหา” ซ่งซานขอร้อง “ฉันขอร้องคุณล่ะ”

“ก็ได้! ผมจะไปเดี๋ยวนี้”

สีจิ่วเฉินตอบตกลง เขาคาดไม่ถึงว่าซ่งซานจะเคยแท้งเด็กจนทำให้ร่างกายต้องเจ็บป่วย

ตอนนี้เป็นเวลาเย็นแล้ว ถังจือซย่ากำลังพักผ่อนอยู่ในห้อง สีจิ่วเฉินเปิดประตูเข้ามา “ฉันมีธุระต้องออกไปสักครู่ เดี๋ยวป้าหลิวจะมาเตรียมอาหารเย็นให้นะ”

“อ้อ! ได้สิ” ถังจือซย่าพยักหน้า

ดวงตาของสีจิ่วเฉินลึกซึ้งและซับซ้อน เขาไม่ต้องการให้เธอรู้ว่าเขากำลังจะไปพบซ่งซาน ไม่อยากให้เธอเจ็บปวด

“แล้วจะกลับมากี่โมงล่ะ” ถังจือซย่าถามอีกครั้ง