รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 42

“หัวข้อของการประชุมวันนี้คือ แต่ละคนจะส่งรายงานการวิจัยตลาดและต้นฉบับประจำปลายเดือนนี้ ถังจือซย่าและไอ้หย่าพร้อมที่จะเข้าร่วมการแข่งขันเครื่องประดับปลายเดือนนี้” หลี่เหมยกล่าว

“พี่หลี่ บริษัทมีกฎ ห้ามไม่ให้บุคคลนอกเข้าออกตามอำเภอใจไม่ใช่เหรอ! ทำไมครอบครัวกับแฟนของจือซย่าถึงเข้ามากันหมดเลย นี่มันไม่เป็นไปตามกฎ!” ไอ้หย่ารีบท้วง

หลี่เหมยก็รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย เธอมองไปที่ถังจือซย่าและกล่าวว่า "จือซย่าให้แฟนของคุณมาที่บริษัทให้น้อยลง แล้วเรื่องที่ส่งดอกไม้มาที่บริษัท มันจะส่งผลกระทบต่อพนักงานคนอื่นๆ ในบริษัทของเรานะ"

ใบหน้าของถังจือซย่าร้อนผ่าว ทุกคนคิดว่าจ้านฉิงเหย่เป็นแฟนของเธองั้นเหรอ

ดวงตาคู่หนึ่งที่ล้ำลึกและน่าค้นหาก็จ้องมองเธอเช่นกัน

“ใช่แล้ว! เห็นช่อกุหลาบนั่น ฉันก็อิจฉาตาร้อน! จือซย่าแฟนเธอหล่อซะขนาดนี้ เธอยังจะกล้าพามาที่บริษัท ไม่กลัวว่าใครจะแย่งไปเหรอ” ดีไซเนอร์หญิงอีกคนพูดติดตลก

“โอเค ฉันจะคุยกับเขา” ถังจือซย่ารีบยอมรับไปอย่างส่งๆ ยังไงอธิบายไปก็ยิ่งจะยุ่งยากมากขึ้น

ดวงตาของสีจิ่วเฉินสับสนขึ้นเล็กน้อย เมื่อนึกถึงตอนที่พวกเขากอดกันที่สนามบิน และผู้หญิงคนนี้ก็ไม่มีท่าทีที่จะปฏิเสธ

ตอนนี้เธอเปิดใจที่จะยอมรับว่าจ้านฉิงเหย่คือแฟนของเธอ

การประชุมประจำที่น่าเบื่อจบลงแล้ว สีจิ่วเฉินพูดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง "ถังจือซย่าอยู่ก่อน คนอื่นไปได้แล้ว"

ทุกคนในห้องประชุมสัมผัสได้ถึงความเย็นชาของเจ้านายใหญ่ จึงรีบลุกขึ้นและจากไปอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าจะโดนลูกหลงไปด้วย

ถังจือซย่าก็พูดไม่ออก อะไรที่ทำให้ผู้ชายคนนี้แสดงใบหน้าที่เกรี้ยวกราดเช่นนี้

เมื่อประตูห้องประชุมปิดลง สีจิ่วเฉินก็หันเก้าอี้กลับมา ออร่าแห่งการกดขี่ก็แผ่ขยายออกไป เขามองมาที่เธอด้วยสายตาเย็นชา

“ตอนนี้คุณน่าจะเข้าใจความสัมพันธ์ของผมกับจ้านฉิงเหย่แล้ว” เขากล่าว

ถังจือซย่าพยักหน้า "เข้าใจแล้ว ทำไมเหรอ"

ใบหน้าของอีกคนเริ่มดูแย่ขึ้นเรื่อยๆ

ลมหายใจของเขาพวยพุ่งเข้ามาโดยไม่ได้รับความยินยอมจากเธอ ทำให้สมองของเธอว่างเปล่า

ปฏิกิริยาแรกของถังจือซย่าคือเธอพาลโกรธอย่างดื้อๆ เธอผลักเขาด้วยกำลังทั้งหมดของเธอ "สีจิ่วเฉิน ทำอะไรของคุณ"

“เธอขอให้ฉันบอกใบ้เธอไม่ใช่เหรอ นี่คือสิ่งที่เธอติดหนี้ฉัน” เสียงของชายคนนั้นแหบแห้ง ดวงตาของเขามืดมน และคำพูดของเขาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

ถังจือซย่าสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเธอก็ยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากด้วยความรังเกียจ เพียงแค่เธอนึกถึงความสัมพันธ์อันลึกซึ้งของซ่งซานกับเขา ผู้ชายคนนี้แตะต้องซ่งซานแล้วมาจูบเธออีก เธอก็รู้สึกรังเกียจอย่างยิ่ง

“อย่าจูบฉัน!” ถังจือซย่าตะโกนอย่างโกรธจัด “ถ้าคุณทำแบบนี้อีก ฉันจะร้องเรียนคุณ”

สีจิ่วเฉินจ้องไปที่ดวงตาของเธอราวกับดอกกุหลาบที่ลุกเป็นไฟ ริมฝีปากของเธอนุ่มนวลอย่างไม่น่าเชื่อซึ่งทำให้เขาไม่สามารถถอนตัวได้ มันยังทำให้เขานึกถึงสัมผัสเมื่อห้าปีที่แล้วของคืนนั้น กลิ่นหอมอันละเอียดอ่อนที่ทำให้เขาจมดิ่งลงไป

ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงทำให้เขารู้สึกแบบนี้ได้ ทั้งๆที่เธอเป็นแค่คนแปลกหน้า