รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 42

“หัวข้อของการประชุมวันนี้คือ แต่ละคนจะส่งรายงานการวิจัยตลาดและต้นฉบับประจำปลายเดือนนี้ ถังจือซย่าและไอ้หย่าพร้อมที่จะเข้าร่วมการแข่งขันเครื่องประดับปลายเดือนนี้” หลี่เหมยกล่าว

“พี่หลี่ บริษัทมีกฎ ห้ามไม่ให้บุคคลนอกเข้าออกตามอำเภอใจไม่ใช่เหรอ! ทำไมครอบครัวกับแฟนของจือซย่าถึงเข้ามากันหมดเลย นี่มันไม่เป็นไปตามกฎ!” ไอ้หย่ารีบท้วง

หลี่เหมยก็รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย เธอมองไปที่ถังจือซย่าและกล่าวว่า "จือซย่าให้แฟนของคุณมาที่บริษัทให้น้อยลง แล้วเรื่องที่ส่งดอกไม้มาที่บริษัท มันจะส่งผลกระทบต่อพนักงานคนอื่นๆ ในบริษัทของเรานะ"

ใบหน้าของถังจือซย่าร้อนผ่าว ทุกคนคิดว่าจ้านฉิงเหย่เป็นแฟนของเธองั้นเหรอ

ดวงตาคู่หนึ่งที่ล้ำลึกและน่าค้นหาก็จ้องมองเธอเช่นกัน

“ใช่แล้ว! เห็นช่อกุหลาบนั่น ฉันก็อิจฉาตาร้อน! จือซย่าแฟนเธอหล่อซะขนาดนี้ เธอยังจะกล้าพามาที่บริษัท ไม่กลัวว่าใครจะแย่งไปเหรอ” ดีไซเนอร์หญิงอีกคนพูดติดตลก

“โอเค ฉันจะคุยกับเขา” ถังจือซย่ารีบยอมรับไปอย่างส่งๆ ยังไงอธิบายไปก็ยิ่งจะยุ่งยากมากขึ้น

ดวงตาของสีจิ่วเฉินสับสนขึ้นเล็กน้อย เมื่อนึกถึงตอนที่พวกเขากอดกันที่สนามบิน และผู้หญิงคนนี้ก็ไม่มีท่าทีที่จะปฏิเสธ

ตอนนี้เธอเปิดใจที่จะยอมรับว่าจ้านฉิงเหย่คือแฟนของเธอ

การประชุมประจำที่น่าเบื่อจบลงแล้ว สีจิ่วเฉินพูดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง "ถังจือซย่าอยู่ก่อน คนอื่นไปได้แล้ว"

ทุกคนในห้องประชุมสัมผัสได้ถึงความเย็นชาของเจ้านายใหญ่ จึงรีบลุกขึ้นและจากไปอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าจะโดนลูกหลงไปด้วย

ถังจือซย่าก็พูดไม่ออก อะไรที่ทำให้ผู้ชายคนนี้แสดงใบหน้าที่เกรี้ยวกราดเช่นนี้

เมื่อประตูห้องประชุมปิดลง สีจิ่วเฉินก็หันเก้าอี้กลับมา ออร่าแห่งการกดขี่ก็แผ่ขยายออกไป เขามองมาที่เธอด้วยสายตาเย็นชา

“ตอนนี้คุณน่าจะเข้าใจความสัมพันธ์ของผมกับจ้านฉิงเหย่แล้ว” เขากล่าว

ถังจือซย่าพยักหน้า "เข้าใจแล้ว ทำไมเหรอ"

ใบหน้าของอีกคนเริ่มดูแย่ขึ้นเรื่อยๆ

“จำได้ไหมว่าคุณติดหนี้ผมบางอย่าง” เขาสบตากับเธออย่างลึกซึ้ง นัยต์ตาแสดงถึงความอันตราย

ถังจือซย่าคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็นึกไม่ออกซะทีว่าเธอเป็นหนี้อะไรเขา เธอถามกลับไปว่า "ฉันเป็นหนี้อะไรคุณเหรอ"

“ลืมเหรอ” สีจิ่วเฉินรู้สึกโกรธจนลุกเป็นไฟอย่างอธิบายไม่ถูก ผู้หญิงคนนี้ลืมจริงๆ

“คุณใบ้ให้ฉันหน่อย” ถังจือซย่าจะมีเวลาไปจำเรื่องไม่สำคัญได้อย่างไร

สีจิ่วเฉินยืนขึ้นทันที แขนยาวของเขาจับที่ข้อมือของเธอ เอวของถังจือซย่ากดลงบนโต๊ะประชุม เมื่อร่างกายที่เต็มไปด้วยฮอร์โมนของผู้ชายโน้มลงมา เธอก็เอนไปข้างหลังโดยสัญชาตญาณ และมือของชายคนนั้นก็โอบท้ายทอยเธอไว้ เขาบีบคางของเธอและเชยขึ้นมาอย่างเย็นชา ริมฝีปากของเขาเต็มไปด้วยความโกรธอย่างรุนแรง

จุมพิตที่ริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของหญิงสาวโดยไม่รู้ตัว

จอมเผด็จการ มุทะลุ เต็มไปด้วยความก้าวร้าว

รู้สึกราวกับเป็นการลงโทษ

ดวงตากลมโตสวยงามของถังจือซย่า ไม่อยากเชื่อเลยว่าชายคนนี้จะล่วงเกินเธอในที่สาธารณะเช่นนี้

ลมหายใจของเขาพวยพุ่งเข้ามาโดยไม่ได้รับความยินยอมจากเธอ ทำให้สมองของเธอว่างเปล่า

ปฏิกิริยาแรกของถังจือซย่าคือเธอพาลโกรธอย่างดื้อๆ เธอผลักเขาด้วยกำลังทั้งหมดของเธอ "สีจิ่วเฉิน ทำอะไรของคุณ"

“เธอขอให้ฉันบอกใบ้เธอไม่ใช่เหรอ นี่คือสิ่งที่เธอติดหนี้ฉัน” เสียงของชายคนนั้นแหบแห้ง ดวงตาของเขามืดมน และคำพูดของเขาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

ถังจือซย่าสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเธอก็ยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากด้วยความรังเกียจ เพียงแค่เธอนึกถึงความสัมพันธ์อันลึกซึ้งของซ่งซานกับเขา ผู้ชายคนนี้แตะต้องซ่งซานแล้วมาจูบเธออีก เธอก็รู้สึกรังเกียจอย่างยิ่ง

“อย่าจูบฉัน!” ถังจือซย่าตะโกนอย่างโกรธจัด “ถ้าคุณทำแบบนี้อีก ฉันจะร้องเรียนคุณ”

สีจิ่วเฉินจ้องไปที่ดวงตาของเธอราวกับดอกกุหลาบที่ลุกเป็นไฟ ริมฝีปากของเธอนุ่มนวลอย่างไม่น่าเชื่อซึ่งทำให้เขาไม่สามารถถอนตัวได้ มันยังทำให้เขานึกถึงสัมผัสเมื่อห้าปีที่แล้วของคืนนั้น กลิ่นหอมอันละเอียดอ่อนที่ทำให้เขาจมดิ่งลงไป

ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงทำให้เขารู้สึกแบบนี้ได้ ทั้งๆที่เธอเป็นแค่คนแปลกหน้า