รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 420

ขอเพียงแยกถังจือซย่าออกจากสีจิ่วเฉินได้ จะยังมีอะไรที่เธอทำไม่ได้อีกล่ะ

ขณะนั้น โทรศัพท์มือถือของถังชิงชิงก็ดังขึ้นเธอหยิบขึ้นมาดู เป็นข้อความที่คังเฮ่าเซวียนส่งให้เธอ [คืนนี้มาที่บ้านของฉัน]

ถังชิงชิงได้รับข้อความนี้ ก็ยิ้มมุมปาก [ได้เ!]

ตอนนี้เธอคบหากับคังเฮ่าเซวียนแล้ว ความสัมพันธ์ของทั้งสองพัฒนาอย่างรวดเร็ว พวกเขานอนด้วยกันมานานแล้ว

เมื่อถังชิงชิงออกจากบ้าน ซ่งซานก็เข้านอนแล้ว ก่อนที่เธอจะเข้านอน เธอได้หยิบนาฬิกาออกมาจากตู้ นาฬิกาเรือนนี้เป็นของสิ่งเดียวในห้องนี้ที่เคยเป็นของสีจิ่วเฉินมาก่อนสำหรับเธอแล้ว

นาฬิกาเรือนนี้มีกลิ่นกายของสีจิ่วเฉิน ทำให้เธอคลายเหงาได้บ้าง

หลังจากที่ปิดไฟ นาฬิกาก็เรืองแสงสีเขียวเข้มในความมืด และหน้าจอทั้งหมดก็ส่องประกายระยิบระยับไปด้วยเพชร และตรงกลางก็มีหัวหมาป่าปรากฏขึ้น

สวยงามมาก

นาฬิกาเรือนนี้ก็เหมือนกับเจ้าของของมัน ในความมืดก็ยังคงเผยให้เห็นความงามที่เหนือระดับ

ความแวววาวสีเขียว และรูปทรงหัวหมาป่า นั้นเป็นสัญลักษณ์ของตระกูลสี

มันเป็นนาฬิกาที่คุณนายหญิงใหญ่สีได้สั่งทำขึ้นให้สีจิ่วเฉินเป็นพิเศษ เมื่อตอนที่เขาอายุได้ยี่สิบปี บนโลกใบนี้มีเพียงเรือนเดียวเท่านั้น

ณ วิลล่าของสีจิ่วเฉิน

ถังจือซย่านอนอยู่บนเตียง พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ เธอตอบรับคำเชิญของสีจิ่วเฉินไปเป็นแขกที่บ้านตระกูลสี แต่เธอไม่ค่อยอยากพาลูกชายไปด้วย

เธอจึงต้องการถามพ่อของเธอว่าพอจะมีเวลามาอยู่เป็นเพื่อนลูกชายสักวันหรือไม่

ในความฝันคืนนั้นเอง ถังจือซย่าเห็นเรื่องราวเมื่อห้าปีที่แล้ว คืนนั้นเธอรู้สึกว่ามีมือทั้งสองข้างกุมมือเธอไว้แน่น เธอพยายามดิ้นรนอย่างแรง และรู้สึกถึงแสงสีเขียวจางๆ แวบเข้ามาในดวงตา ซึ่งเป็นแหล่งกำเนิดแสงเดียวในความมืด

มันเป็นหน้าปัดที่เปล่งแสงสีเขียว เธอเห็นชัดเจนว่ามันมีรูปหัวหมาป่า และภายใต้ความสิ้นหวังของถังจือซย่า เธอพยายามมองใบหน้าปีศาจร้ายผ่านแสงนั้นให้ชัดเจน แต่น่าเสียดายที่สุดท้ายแล้ว เธอไม่สามารถมองเห็นชายหนุ่มคนนั้นได้ชัด

เช้าวันถัดมา ถังจือซย่าติดต่อพ่อของเธอ ถังจวิ้นเองก็ไม่ได้เห็นหน้าหลานชายหลายวันแล้ว เขาจึงอยากจะให้ถังจือซย่ารีบพาหลานชายมาอยู่กับเขา

สีจิ่วเฉินไม่ได้ห้ามเธอ แถมเขายังเป็นคนให้บอดี้การ์ดไปส่งเด็กน้อยด้วย

“คุณย่าของฉันชอบเฉินเฉินมาก และบอกว่าเฉินเฉินเหมือนผมตอนเด็กๆ” สีจิ่วเฉินมองตามรถที่แล่นออกไป และถอนหายใจเบาๆ

สีจิ่วเฉินยิ้ม แล้วเดินไปด้านหลังเธอ เขาค่อยๆ รูดซิปอย่างระมัดระวัง ขณะเดียวกัน ก็จูบลงมาที่คอขาวๆ ของเธอ

ถังจือซย่ารีบเดินกลับไปที่ห้องน้ำแล้วใส่เสื้อโค้ตออกมา แน่นอนว่ามันมีความทันสมัย แถมยังสะดุดตา และใส่สบายอีกด้วย

“ดูดีมาก” สีจิ่วเฉินชื่นชม และพูดเสริมขึ้นว่า “หลักๆ ก็คือคนดูดี”

ถังจือซย่ารู้สึกสบายใจ และเห็นว่าเป็นเวลาสิบโมงแล้ว “เราควรจะออกได้แล้วใช่ไหมคะ”

อืม! ไปกันเถอะ!”

“คุณไม่ได้เชิญซ่งซานใช่ไหม” จู่ๆ ถังจือซย่าก็ถามขึ้น

“ฉันไม่มีทางเชิญเธอเด็ดขาด” สีจิ่วเฉินไม่อยากจะเห็นหน้าซ่งซานอีก

ที่บ้านเก่าตระกูลสี

ในห้องรับแขก ซ่งซานมาโดยที่ไม่ได้รับเชิญ คุณนายหญิงใหญ่สีค่อนข้างประหลาดใจ แต่เนื่องจากสิ่งที่หลานชายของเธอทำกับเธอในตอนนั้นเธอก็ยังคงต้อนรับเธอด้วยมารยาทในฐานะผู้อาวุโส