รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 440

ไม่ใช่ว่าซ่งซานไม่มีที่จะไป ตอนนี้เธอพักอยู่กับถังชิงชิง แต่เธอรู้ดีว่าอีกไม่นาน ถังชิงชิงก็จะต้องรู้ว่าเธอนั้นไม่เหลืออะไรแล้ว ดังนั้น เธอควรจะรีบหาที่พักพิงโดยเร็ว

เมื่อกลับมาถึงบ้านตระกูลถัง ก็เห็นหลี่เจี๋ยนั่งดูโทรทัศน์อยู่พอดี หลี่เจี๋ยมองซ่งซาน ได้ยินลูกสาวของตนบอกว่า ตอนนี้ซ่งซานมั่งคั่งแล้ว เธอจึงมองหล่อนดูดีขึ้น

“ซานซานกลับมาแล้วหรือ ชิงชิงอยู่ข้างบนน่ะลูก!”

“ค่ะคุณน้า” ซ่งซานยิ้ม

“น้าว่าซานซานครั้งนี้ทำมาดีมากจริงๆ นะ สวยขึ้นมากเลย” หลี่เจี๋ยมองด้วยความอิจฉา และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่า เธอมีความคล้ายถังจือซย่า

ซ่งซานแสร้งทำเป็นยิ้มด้วยความดีใจ แต่ในใจกลับรู้สึกแย่ลงไปอีก ตอนนี้ เธอรู้สึกว่าใบหน้าของเธอไม่ได้ให้คุณประโยชน์อะไรแก่เธอเลย ตรงกันข้ามมันทำให้เธอรู้สึกถึงความเกลียดชัง

ถังชิงชิงกำลังลองน้ำหอมที่เพิ่งซื้อมาใหม่ เมื่อเธอเห็นซ่งซานผลักประตูเข้ามา เธอก็พูดอย่างมีความสุขทันทีว่า "ซานซาน น้ำหอมกลิ่นชาเนลนัมเบอร์ไฟว์ที่ฉันเพิ่งซื้อมาใหม่ หอมไหม"

ซ่งซานอดไม่ได้ที่จะลองกลิ่นน้ำหอมของถังชิงชิงเธอรู้สึกแค่เพียงความชื้นมาปะทะ แต่กลับไม่รู้สึกถึงกลิ่นหอมของมันเลย

“เธอซื้อของแท้มาหรือเปล่า” ซ่งซานรีบถาม เธอเคยดมกลิ่นของน้ำหอมชาเนลนัมเบอร์ไฟว์มาก่อน แต่เหตุใดน้ำหอมนี้เธอกลับไม่ได้กลิ่น

“ของแท้แน่นอนอยู่แล้วสิ! ฉันฝากสั่งมาจากต่างประเทศเลยนะ ฉันว่ามันหอมมากเลย!” เมื่อพูดจบ ถังชิงชิงก็ฉีดน้ำหอมตรงหน้าเธออีกครั้ง “ฉันชอบกลิ่นนี้มาก”

ทันใดนั้นดวงตาของซ่งซานก็เบิกกว้าง เธอคิดบางอย่างขึ้นได้ จึงคว้าน้ำหอมจากมือของถังชิงชิงมา แล้วฉีดลงบนใบหน้าของตัวเองทันที แน่นอนว่าเธอรู้สึกแค่ความเปียกชื้นปะทะใบหน้า แต่กลิ่นนั้นจางมาก เธอสูดดมอย่างแรงก็ยังไม่ได้กลิ่น

เป็นไปได้อย่างไร เหตุใดจึงไม่ได้กลิ่นเลย

“ซานซาน เธอเป็นอะไร”

ซ่งซานเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งด้วยความตื่นตระหนก หยิบน้ำหอมอีกขวดฉีดใส่ไปที่ด้านหน้าของตัวเอง แต่ยังไม่ได้กลิ่นเช่นเคย เธอเอามือกุมผมแล้วร้องกรี๊ด

ส่วนซ่งซานที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับรู้สึกอิจฉา เธอคิดได้แล้วว่า การเป็นคนธรรมดาๆ ที่สามารถรับรู้กลิ่นและรสชาติได้ ก็ถือเป็นความสุขอย่างหนึ่งเช่นกัน

แต่เธอต้องสูญเสียทุกอย่าง เธอจำได้ว่า ในระหว่างการทำศัลยกรรม แพทย์เตือนว่าอาจจะมีผลข้างเคียงตามมามากมาย หลังการทำศัลยกรรม แต่เพื่อดึงดูดความสนใจของสีจิ่วเฉินแล้วเธอยังยืนกรานที่จะทำ เธอปฏิเสธที่จะฟังคำเตือนของแพทย์ขอเพียงต้องการบรรลุผลตามที่เธอต้องการก็พอ

ตอนนี้ ดูเหมือนว่าเบื้องบนกำลังลงโทษความไม่รู้จักพอของเธอ เธอต้องชดใช้มัน

และต่อจากนี้ ซ่งซานจะต้องเผชิญกับค่าฟ้องร้องที่สูงลิ่ว ตลอดจนชีวิตที่ข้นแค้น ใบหน้าของเธอจะสวยอยู่แบบนี้ประมาณหนึ่งปี แต่หลังจากนั้นเธอจะต้องจ่ายค่าบำรุงรักษา ซึ่งเธอจ่ายไม่ไหวแน่นอน

หากไม่มีปัญญาบำรุงรักษาใบหน้านี้เอาไว้ได้ ต่อให้สวยแค่ไหน ก็จะเกิดปัญหาในอนาคต ซ่งซานไม่กล้าจินตนาการ ว่าอีกหน่อยใบหน้าของเธอจะเป็นเช่นไร

น้ำตาแห่งความเจ็บปวดของซ่งซานถูกกลั้นเอาไว้ที่ปลายตา เหมือนว่ามีพลังที่มองไม่เห็นนำพาเธอมาถึงจุดนี้สิ่งเหล่านั้นคือความโลภ ความริษยา และความเกลียดชังอย่างแรงกล้า ที่เธอมีต่อถังจือซย่า