รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 439

ถังจือซย่ากำลังชื่นชมของสะสมของเขา ขณะที่เธอกำลังมองดูตู้กระจก ร่างอันอบอุ่นก็เข้ามาด้านหลังเธอ เธอตกใจ และหันกลับมา ก็เห็นดวงตาลึกล้ำของชายผู้นั้นจับจ้องมาที่เธอ

ความกระตือรือร้นในดวงตาคู่นั้น ถูกเปิดเผยออกอย่างเด่นชัด

ในฐานะชายหนุ่มอายุยี่สิบแปด ถังจือซย่าสามารถเข้าใจเขาได้ดี

และในขณะนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มก็ดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดูชื่อที่ปรากฏ ก็รู้สึกรังเกียจ

คนที่โทรเข้ามาคือ ซ่งซาน

ถังจือซย่าก็เห็นเช่นเดียวกัน เธอเงยหน้ามองเขา เพื่อจะถามว่าจะรับหรือไม่

สีจิ่วเฉินตัดสาย แล้วเพิ่มรายชื่อของซ่งซานเพิ่มเข้าไปในรายชื่อที่บล็อก

ถังจือซย่ารู้ดี แม้ว่าเขาสองคนจะเคยมีค่ำคืนร่วมกันมา การทำร้ายคุณย่าของซ่งซานในครั้งนี้ล้ำเส้นของเขา เพราะฉะนั้น เธอจะไม่มีวันได้มีโอกาสเจอเขาอีก

เมื่อเห็นว่าอารมณ์ของเขาไม่ค่อยดี ถังจือซย่าก็เข้ามากอดเขา “เย็นนี้ฉันจะทำอาหารเอง คุณอยากทานอะไร”

“ขอแค่เธอทำ ฉันชอบกินหมดเลย” ชายหนุ่มกอดตอบเธอ และดึงเธอเข้ามาสวมกอดไว้แน่น

ถังจือซย่าฝังตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา สูดกลิ่นฮอร์โมนอันน่าหลงใหลในกายของเขา และประโยคหนึ่งดังขึ้นมา “แต่ว่าอยากกินเธอมากกว่า”

ถังจือซย่ายิ้มพร้อมกับผลักเขาออก “ขอโทษด้วยค่ะประธานสี คืนนี้ไม่มีอาหารชนิดนี้”

เมื่อพูดจบเธอก็ออกไป สีจิ่วเฉินอดไม่ได้ที่จะยิ้ม สิ่งที่อยากได้ เขาสามารถทนรอได้

ขณะนั้น แสงสว่างนอกหน้าต่างก็มืดลง ในตู้กระจกเก็บนาฬิกา นาฬิกาเรือนอื่นเริ่มจะส่องแสงประกายจางๆ มีเพียงหัวหมาป่าบนนาฬิกาเรือนนั้น ที่ค่อยๆ ปรากฏรูปร่างขึ้นอย่างชัดเจน และให้ความรู้สึกถึงพลังอำนาจ

บนถนนที่หนาวเหน็บ ซ่งซานนั่งอยู่ที่เก้าอี้ด้วยความเดือดเนื้อร้อนใจ เธอมองไปที่โทรศัพท์มือถือ ที่พยายามโทรออกเป็นสิบรอบ แต่ไม่สามารถโทรได้เลย

สีจิ่วเฉินบล็อกเธอแล้ว