รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 438

ตั้งแต่เล็ก ซ่งซานก็เป็นคนชอบโอ้อวดวางท่า ดังนั้น หากกลับมาบ้านก็เป็นภาระของที่บ้านอีก ช่วงครึ่งปีที่ผ่านมาก็ไม่รู้ไปใช้ชีวิตอยู่ที่ไหน จะขอเงินจากเธอ น่าจะถูกเธอขอเสียมากกว่า

ซ่งซานออกมาที่ถนน และเดินตรงเข้าไปที่ห้างสรรพสินค้า เธอโหยหาสถานที่สว่างไสวแห่งนี้ เธอเดินเข้าไปในร้านค้าแบรนด์ดังร้านหนึ่ง เนื่องจากกระเป๋าที่เธอถือ และเสื้อผ้าที่เธอใส่ ยังคงเป็นแบรนด์ดัง พนักงานขายจึงต้อนรับเธอด้วยความกระตือรือร้น

“คุณผู้หญิงคะ คู่นี้เป็นรุ่นใหม่ของทางเรา คุณอยากจะลองสวมดูสักหน่อยไหมคะ”

ซ่งซานนึกไปถึงเมื่อไม่กี่วันก่อน เธอยังรูดซื้อสินค้าอย่างสุรุ่ยสุร่าย อยากได้อะไรก็ซื้อ มองราคาเป็นเรื่องไม่สำคัญ แต่ตอนนี้ แค่ราคาที่ติดอยู่บนรองเท้าคู่นี้ ก็แพงลิบลิ่วสำหรับเธอแล้ว

รองเท้าราคาหกพัน!

ซ่งซานเดินออกมาด้วยความเหม่อลอย เธอยังคงต้องการกลับไปขอร้องสีจิ่วเฉิน เธออยากจะกลับไปมีชีวิตแบบเดิม

จะไปไหนได้ เธออยากจะไปหาถังชิงชิง มีแต่ถังชิงชิงที่ช่วยเธอได้ แต่เธอจะต้องไม่บอกเธอเรื่องที่ถูกสีจิ่วเฉินขับออกมา

และเมื่อเธอโทรไป ถังชิงชิงก็มารับเธอกลับไปที่บ้านถัง

ซ่งซานเห็นสิ่งของที่เธอเคยให้ถังชิงชิง ล้วนเป็นของที่ก่อนหน้านี้เธอไม่อยากได้แล้ว แต่ว่าตอนนี้ เธออยากจะได้มันคืน

ถังชิงชิงก็ไม่รู้ว่า ซ่งซานกำลังลำบาก เธอคิดว่าซ่งซานเพียงแค่เหงา จึงอยากแวะมาหาเธอ!

“ซานซาน ทำไมเธอดูท่าทางไม่แฮปปี้เลยล่ะ” ถังชิงชิงเอนตัวที่เตียง มองดูสีหน้าที่ซีดเซียวของซ่งซาน แล้วถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่มีอะไรหรอก” ซ่งซานพูดจบก็ปิดไฟ “เข้านอนเถอะ!”

ภายใต้ความมืด สายตาของซ่งซานก็เผยความเกลียดชังอย่างรุนแรง คนที่สีจิ่วเฉินรักที่สุดคือถังจือซย่า ถ้าหากว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับถังจือซย่า สีจิ่วเฉินจะต้องคลั่งแน่นอน

ชีวิตของซ่งซานตอนนี้ก็ไม่เหลืออะไรแล้ว เธอต้องการลากถังจือซย่าลงนรกไปพร้อมกับเธอ เหลือไว้เพียงสีจิ่วเฉิน ใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้อย่างโดดเดี่ยวไปจนวันตาย!

สีจิ่วเฉินนอนอยู่บนเตียงของถังจือซย่า จนถึงรุ่งสาง ดูเหมือนว่ามีเพียงเตียงของเธอเท่านั้น ที่ทำให้เขานอนหลับสนิทได้

ใกล้จะสิ้นปีแล้ว