รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 437

ถังจือซย่าได้ยินทุกอย่าง แต่เธอไม่ได้เดินออกมาจากครัว

สีจิ่วเฉินนั่งเล่นกับเด็กน้อยอยู่ที่โซฟา ฟังความเคลื่อนไหวในครัวเป็นครั้งคราว อารมณ์ที่ขุ่นมัวเมื่อสักครู่ได้ถูกล้างออกไปแล้ว เขาตกหลุมรักความมีชีวิตชีวาแบบนี้

ถังจือซย่าเตรียมอาหารเต็มโต๊ะ ก่อนหน้านี้พ่อของเธอก็เตรียมจะทานด้วยกัน แต่ตอนนี้เหลือแค่พวกเขาสามคนนั่งทานอาหารกัน

บนโต๊ะอาหาร เด็กน้อยคีบอาหารให้ผู้ใหญ่ทั้งสองอย่างเป็นงาน ถังจือซย่ามองลูกชาย แล้วมองสีจิ่วเฉิน สองคนนี้เหมือนพ่อลูกกันจริงๆ

เมื่อทานอาหารเสร็จ ถังจือซย่าจัดเก็บจานชามในครัว ส่วนสีจิ่วเฉินนั่งรอเธอออกมา

“มีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันหรือเปล่าคะ” ถังจือซย่าเช็ดมือแล้วเดินออกมา

“ฉันริบคืนของทุกอย่างจากซ่งซานแล้ว จากวันนี้ไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธออีก”

“ทำไมคะ” ถังจือซย่าตกใจเล็กน้อย

“ที่คุณย่าล้มหมดสติไปครั้งนี้ เป็นเพราะมีคนแอบสับเปลี่ยนยา และคนคนนั้นก็คือซ่งซาน เธอต้องการทำร้ายย่าของฉัน”

ถังจือซย่าไม่อยากจะเชื่อ และกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ “ทำไมกัน ซ่งซานสับเปลี่ยนยาของคุณย่า ทำไมเธอถึงทำแบบนี้”

“นอกจากจะมีนิสัยเลวร้ายแล้ว ฉันคิดว่าซ่งซานต้องการให้เธอมารับเคราะห์ในเรื่องนี้ โชคดีที่แม่บ้านได้ติดตั้งกล้องวงจรปิดเอาไว้ในห้องยา ได้บันทึกเหตุการณ์ที่ซ่งซานสับเปลี่ยนยาไว้ทั้งหมด ไม่อย่างนั้น ซ่งซานต้องโยนความผิดมาให้เธอแน่ๆ” โชคดีที่สีจิ่วเฉินหาหลักฐานได้ล่วงหน้า มิเช่นนั้น ถังจือซย่าอาจจะถูกโยงเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย

“เธอคนนี้ร้ายกาจจริงๆ ใจดำอำมหิต คุณย่าดีกับเธอมากๆ ยังกล้าทำร้ายท่าน” ถังจือซย่ารู้สึกเกลียดซ่งซานเข้าไส้

“ดังนั้น ถ้าได้เจอซ่งซานอีกต้องระวังตัวนะ ฉันกลัวว่าซ่งซานจะคลั่งแล้วทำร้ายเธอ” สีจิ่วเฉินพร้อมที่จะปกป้องถังจือซย่า แต่ก็อยากให้เธอระวังตัวเองเอาไว้ด้วย

ต่อให้เขาแข็งแกร่งกว่านี้ เขาก็ไม่สามารถปกป้องเธอได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง

“ฉันจะระวังตัว แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหนล่ะ”

เนื่องจากซ่งซานทำศัลยกรรมมา เธอเปลี่ยนไปทั้งตัว

“แม่ หนูคือซานซาน” ซ่งซานพูดอย่างเยือกเย็น

“อะไรนะ เธอคือซานซาน แก...แกแต่งเนื้อแต่งตัวแบบนั้นทำไมล่ะนั่น แกไปเอาเงินมาจากไหนมาทำศัลยกรรม!” แม่ของเธอเห็นดังนั้นก็ดุเธอ

ซ่งซานรู้สึกโมโห ครอบครัวนี้ก็เป็นแบบนี้ตลอด เธอจะถูกแม่ของเธอดุเป็นประจำ

“แกมีเงินทำศัลยกรรม ทำไมไม่เอาเงินมาช่วยทางบ้านบ้าง เด็กเนรคุณเลี้ยงดูมาเสียข้าวสุกจริงๆ แล้วนี่กลับมาทำอะไรน่ะ”

ซ่งซานตะคอกออกมา “ได้ หนูไม่กลับมาแล้ว หนูจะไปตายนอกบ้าน พอใจหรือยังล่ะแม่”

เมื่อเธอพูดจบก็หันหลังวิ่งออกไป แม่ที่ยืนอยู่ก็ตะลึง อยากจะเรียก แต่แล้วก็กลับคิดว่า เด็กคนนี้จะอยู่หรือไม่อยู่ ก็ไม่ต่างกัน