รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 436

บนถนนอันกว้างใหญ่ สีจิ่วเฉินกำลังนั่งพักผ่อนอยู่ในรถด้วยความเหนื่อยล้า ฉู่เฮ่าก็ถามขึ้น “ท่านประธานสี ตอนนี้เราจะไปไหนครับ”

สิ่งแรกที่สีจิ่วเฉินคิดได้ก็คือไปหาถังจือซย่า แต่คืนนี้เธอบอกว่าจะไม่กลับไปที่บ้านของเขา ดังนั้น ตอนนี้เขาก็ไม่รู้ว่าจะไปไหน

“ไปโรงพยาบาลดูอาการคุณย่า” สีจิ่วเฉินยังไม่วางใจอาการของคุณย่า

“ประธานสี ผมคิดว่าท่านควรจะบอกเรื่องที่เราลงโทษซ่งซานให้คุณถังทราบ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ซ่งซานมาสร้างความวุ่นวายกับคุณถังครับ” ฉู่เฮ่าเสนอ

สีจิ่วเฉินไตร่ตรองแล้วจึงพูดกับเขาว่า “งั้นไปบ้านถังจือซย่า”

ขณะที่ถังจือซย่ากำลังเตรียมอาหารค่ำก็ได้รับโทรศัพท์จากสีจิ่วเฉินว่าเขาจะเข้ามานอนค้างที่นี่ ถังจือซย่าถามเขาว่ากินอะไรมาหรือยัง สีจิ่วเฉินพูดพลางยิ้ม “เธอพอจะทำเผื่อฉันสักชุดได้ไหม”

“มาสิ!” เธอเองก็ยังไม่ได้ทำอาหาร!

เมื่อถังจวิ้นรู้ว่าสีจิ่วเฉินกำลังจะมา เขาก็ดีใจ ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของลูกสาวกับสีจิ่วเฉินนั้นดีขึ้น

“จือซย่า ทำเพิ่มอีกสักสองอย่างแล้วกัน” ถังจวิ้นกำชับลูกสาว “พ่อจะพาเฉินเฉินออกไปเดินรอบๆ หมู่บ้านสักหน่อย”

“ได้ค่ะ” ถังจือซย่าตอบรับ

หลังจากที่ถังจวิ้นออกไปไม่นาน โทรศัพท์มือถือที่เขาวางไว้บนโต๊ะก็ดังขึ้น ถังจือซย่าเพิ่งเห็นว่าพ่อไม่ได้พกโทรศัพท์มือถือไปด้วย เมื่อมองดูชื่อที่โทรเข้าก็พบว่าเป็นหลี่เจี๋ย เธอจึงรับสาย

ยังไม่ทันจะได้พูดอะไร อีกฝ่ายก็ตะโกนออกมาเสียก่อน “ถังจวิ้น ยังอยากมีชีวิตอยู่อีกไหม คุณออกไปดูแลเด็กที่บ้านถังจือซย่าอีกแล้วหรือ วันๆ ไม่อยู่บ้าน แถมวันหยุดก็ไม่กลับ ในใจคุณยังมีครอบครัวนี้อยู่หรือเปล่า

ถังจือซย่าขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่าหลี่เจี๋ยจะไม่พอใจอย่างมากที่พ่อของเธอมาช่วยดูแลเฉินเฉินที่บ้านและเมื่อพ่อกลับบ้านไปจะต้องถูกเธอบ่นชุดใหญ่แน่นอน!

“คุณน้า ฉันคือถังจือซย่า พ่อลงไปเดินเล่นด้านล่างค่ะ” ถังจือซย่าเอ่ย

“ถังจือซย่า เธอนี่วันๆ เอาแต่เรียกสามีของฉันไปหา เธอหมายความว่ายังไง เธอไม่อยากให้เขาอยู่กับฉันใช่ไหม ทำไมเธอถึงใจร้ายอย่างนี้!” หลี่เจี๋ยด่าทออย่างตรงไปตรงมา

“ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น ฉันแค่ให้พ่อมาช่วยดูลูกชายเท่านั้นเอง”

“ไม่มีเวลาดูลูก ตอนนั้นก็อย่าคลอดมันออกมาสิ” หลี่เจี๋ยพูดด้วยความโมโห

เธอรู้สึกอิจฉาจริงๆ

“ก็ผมคิดถึงนี่ฮะ!” เด็กน้อยพูดพร้อมทำหน้ามุ่ย

สีจิ่วเฉินก้มลงไปอุ้มเขาขึ้นมาหอมฟอดหนึ่ง “อาก็คิดถึงหนูเหมือนกัน จริงๆ อาอยากจะมารับพวกเธอกลับบ้านอา แต่แม่ของหนูไม่ยอม”

“คุณอา คุณอารีบแต่งกับหม่ามี้สิฮะ! แบบนี้เธอก็เป็นภรรยาของคุณอาแล้ว!” เด็กน้อยพูดเสียงดังฟังชัด

ถังจือซย่าอยู่ในห้องครัวได้ยินสิ่งที่เฉินเฉินพูดก็หัวเราะ เธอเดินออกมาและจ้องไปที่ลูกชาย “เฉินเฉิน พูดอะไรแบบนั้นน่ะลูก”

“โอเค! ขอแค่หม่ามี้หนูพยักหน้า อาจะแต่งงานกับเธอ”

“หม่ามี้ ได้ยินที่คุณอาสีพูดไหมฮะ หม่ามี้รีบพยักหน้าเร็ว!” เด็กน้อยรีบพูดไปทางคนที่อยู่ในห้องครัวด้วยความร้อนใจ