รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 435

“คุณผู้หญิง กาแฟทำไมหรือคะ” บริกรสาวรีบเดินเข้ามาถาม

“นี่มันกาแฟอะไรของพวกเธอ ไม่มีความหอมเลยสักนิด ฉันสั่งกาแฟสด พวกเธอเสิร์ฟกาแฟสำเร็จให้ฉันใช่ไหม” ซ่งซานถาม

“ไม่ใช่นะคะคุณผู้หญิง กาแฟของเราเป็นกาแฟสดแน่นอนค่ะ” บริกรสาวอธิบาย

“เชอะ! ฉันดื่มกาแฟมาไม่รู้เท่าไหร่ มีแต่กาแฟในร้านของเธอนี่แหละที่รสชาติแย่” เมื่อพูดจบ ซ่งซานก็ลุกขึ้นด้วยความโมโห เมื่อเดินไปถึงหน้าประตู ก็ได้ยินเสียงลูกค้าผู้หญิงสองคนพูดเย้ยหยัน

“แต่งตัวก็ดี แต่มารยาทไม่มี”

“ใช่! ไม่มีการศึกษาเลย”

ซ่งซานหันหลังกลับมา ก็เห็นผู้หญิงสองคนกำลังพูดเย้ยหยันเธอ “พวกเธอแอบว่าอะไรฉัน”

“พวกเราว่าเธอหรือ พวกเราแค่กำลังคุยกันถึงหมาบ้าตัวเมียเมื่อกี้นี้เท่านั้นเอง! เธอไม่เห็นจะต้องร้อนตัวเลยนี่นา”

ซ่งซานกำลังจะเดินเข้าไปด่าเธอทั้งสอง เธอก็เห็นหญิงสาวทั้งสองกวักมือเรียกใครบางคน “ที่รักคะ ทางนี้”

ซ่งซานหันไปมอง ก็เห็นชายรูปร่างใหญ่โตสองคน กำลังผลักประตูเปิดเข้ามาด้านใน เธอรู้สึกหวาดกลัว จากนั้นก็จ้องไปที่หญิงสาวทั้งสอง แล้วเดินจากไป

หลังจากที่ซ่งซานเดินออกมา เธอก็ตระหนักได้ว่า นับตั้งแต่วันนี้ เธอไม่มีต้นทุนใดๆ ให้หลงระเริงได้อีก แม้แต่ความสามารถในการเอาตัวรอดของเธอก็ยังเป็นปัญหา การเปลี่ยนจากความมัธยัสถ์ไปสู่​​ฟุ่มเฟือยนั้นทำได้ง่าย แต่เปลี่ยนจากฟุ่มเฟือยเป็นมัธยัสถ์นั้นยาก

ในช่วงหกเดือนที่ผ่านมา เธอไม่มีเพื่อนเลย แม้แต่คนในครอบครัวเธอก็ไม่ได้ติดต่อ เธอเป็นคนที่เห็นแก่ตัว ขณะที่เธอมีของดี เธอไม่คิดจะแบ่งปันให้ใครทั้งนั้น ดังนั้น ในช่วงครึ่งปีมานี้ เธอจึงเสพสุขเพียงคนเดียว แม้แต่ครอบครัวเธอก็ไม่แบ่งปันใดๆ ทั้งสิ้น เพราะฉะนั้นครอบครัวของเธอตอนนี้ก็ยังคงยากจน พ่อแม่ของเธอยังคงลำบากในเรื่องอาหารและเครื่องนุ่งห่ม

ส่วนตัวของเธอล่ะ เธอมีประสบการณ์ชีวิตความเป็นอยู่อย่างเจ้าหญิง ยังได้ทำศัลยกรรม ได้ขับรถหรู ได้อยู่อาศัยในบ้านหรู และในมือก็ถือแบล็กการ์ดที่ไม่มีการจำกัดการใช้จ่ายอีกด้วย

เธอคิดว่าการได้พบกับสีจิ่วเฉิน คือหายนะในชีวิตเธอ คือการทำลายชีวิตของเธอ

“สำหรับคุณแล้วไม่มากครับ หนึ่งแสนครับ”

“อะไรนะ ค่าตรวจแสนนึง ฉันจะฟ้องบริษัทที่ทำให้ฉันสูญเสียต่อมรับรสชาติ พวกเขายังมีหน้ามาเก็บค่าตรวจอีกหรือ” ซ่งซานร้องโวยวายด้วยใจที่แหลกสลาย

“คุณซ่งครับ โครงการนี้คุณใช้เงินไปเกือบสองล้าน ค่าตรวจก็จะราคาประมาณนี้ครับ นอกจากนี้ คุณต้องการฟ้องโรงพยาบาลฝ่ายตรงข้าม คุณต้องเตรียมเงินอีกประมาณหนึ่งล้านสำหรับค่าทนายความนะครับ”

ซ่งซานโมโหแทบบ้า “อะไรนะ พวกคุณต้องการเงินจนเป็นบ้าแล้วหรือ! คุณให้บริษัทฝ่ายตรงข้ามชดใช้เงินให้ฉันเลย”

“ขอโทษนะครับคุณซ่ง ในสัญญาที่คุณเซ็นชื่อก็เขียนไว้อย่างชัดเจนคุณจะเป็นฝ่ายรับผลสืบเนื่องที่ตามมาทั้งหมดเอง รวมถึงอาการข้างเคียงอื่นๆ เว้นแต่ว่าคุณต้องการแก้ไข คุณก็ต้องจ่ายค่ารักษาอื่นๆ ต่ออีก"

“พวกนายออกไปให้พ้น” ซ่งซานด่าทอ ตอนนี้เธอก็ยังรู้สึกเสียใจแม้กระทั่งกับการทำศัลยกรรม

เมื่อนึกถึงค่าบำรุงรักษาที่ตามมา เธอยิ่งจ่ายไม่ไหว และแม้แต่การสูญเสียการรับรส เธอยิ่งไม่มีความสามารถที่จะไปฟ้องร้องบริษัทได้ และนี่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้น หลังจากที่เธอทำศัลยกรรมพลาสติกได้เพียงไม่ถึงสองเดือน