รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 434

ฉู่เฮ่าคิดว่า เรื่องนี้กลับเป็นเรื่องดีสำหรับสีจิ่วเฉิน เพื่อที่ว่าในอนาคต ซ่งซานจะไม่สามารถใช้เรื่องห้าปีก่อน มาสร้างความวุ่นวายกับเขาได้อีก

ร่างกายที่สูงบางของสีจิ่วเฉินลุกขึ้นยืน เขาไม่ต้องการเห็นหน้าของซ่งซานอีก จึงพูดกับบอดี้การ์ดว่า "โยนเธอออกไป"

“ไม่นะ ไม่นะจิ่วเฉิน ฉันผิดไปแล้ว ฉันรู้ตัวแล้ว คุณยกโทษให้ฉันด้วยเถิด!” ซ่งซานลุกขึ้นยืนด้วยความกระวนกระวาย แล้ววิ่งไปหาสีจิ่วเฉิน แต่เธอก้าวไปไม่พ้นหนึ่งเมตร ก็ต้องหยุดกึกอยู่ตรงนั้น

สายตาของสีจิ่วเฉินกวาดมองเธอด้วยความดุดันอย่างรุนแรง นั่นคือ พลังอำนาจที่สั่งสมมานานของคนเป็นใหญ่เป็นโตที่ทำให้ผู้คนหวาดกลัว

ซ่งซานอยู่ห่างจากเขาไม่ถึงหนึ่งเมตร รู้สึกราวกับนรกอยู่ตรงหน้า เธอไม่กล้าก้าวต่อ

“ฉันไปเองได้” ซ่งซานกัดฟัน เธอต้องการแสดงความหยิ่งทะนงออกมาต่อหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้าย เผื่อว่าจะทำให้เขาบรรเทาความโกรธลง และเห็นใจเธอขึ้นมาบ้าง

ซ่งซานค่อยๆ เดินออกไปที่หน้าประตู เธอหวังว่า สีจิ่วเฉินจะเรียกเธอสักครั้ง หวังว่าเขาจะสงสารเธอบ้างสักครั้ง แต่ก็ไม่

เธอรู้สึกเพียงสายตาเย็นชาคู่หนึ่งจ้องมองมาที่เธอ ซ่งซานเดินออกจากวิลล่า เธอเงยหน้าขึ้นมองสถานที่ที่เธออาศัยอยู่กว่าครึ่งปี มันอบอุ่นราวกับปราสาท เธอใช้ชีวิตอย่างฟุ้งเฟ้ออยู่ในนั้น เพลิดเพลินไปกับการปรนนิบัติของคนรับใช้ เหมือนเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์

มองไปที่รถสปอร์ตเฟอรารี่ที่เคยเป็นของเธอ ตอนนี้ทั้งหมดนี้ถูกยึดคืนไปอย่างโหดร้าย

เธอต้องกลับไปเป็นคนที่ไม่มีใครให้พึ่งพิง ซ่งซานรู้สึกเสียดาย เสียดายที่ไม่ได้โอนทรัพย์สินบางส่วนออกมา เสียดายที่ไม่ได้นำอัญมณีที่ซื้อมา ไปเก็บไว้ที่บ้านก่อน เธอจะไปรู้ได้อย่างไรว่าวันหนึ่งเธอจะต้องกลายเป็นแบบนี้

เธอรู้สึกเสียดายแทบจะบ้าตาย เธอเสพสุขไปเงียบๆ ก็ดีอยู่แล้ว เหตุใดต้องทำเรื่องเลวร้ายเหล่านั้นด้วย

แต่จะมีใครไม่รู้สึกหวังลมๆ แล้งๆ บ้างล่ะ หากได้พบกับผู้ชายอย่างสีจิ่วเฉิน

ผู้หญิงที่ได้รับการปฏิบัติอย่างดีจากเขา บางครั้งก็ไม่ใช่เรื่องโชคดี แต่กลับไปเป็นโชคร้าย เพราะเขาเป็นผู้ชายสมบูรณ์แบบ จนผู้หญิงอยากได้ และอยากแต่งงานกับเขาโดยไม่ต้องคิดเลย

ดังนั้น มันจึงทำให้ซ่งซานรู้สึกหมกมุ่นกับเรื่องนี้ ก็คือเธอตกหลุมรักสีจิ่วเฉิน

สำหรับถังจือซย่าแล้ว สิ่งนี้จะเป็นหนามยอกอกของเธอ ไม่มีวันกำจัดออก

“ถังจือซย่า สีจิ่วเฉิน พวกแกจะไม่มีวันได้ตายดี” ซ่งซานสาปแช่งเสียงดัง

เธอนั่งที่ร้านกาแฟไม่ไกลจากบ้าน ชีวิตที่อู้ฟู่ร่ำรวยมาตลอดหกเดือน ทำให้เธอรู้สึกไม่เคยชินกับการใช้ชีวิตแบบคนธรรมดา

เธอสั่งกาแฟมาแก้วหนึ่ง และพยายามยอมรับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ความโหดร้ายของสีจิ่วเฉิน ได้ทวีความเกลียดชังของเธอ

เมื่อชิมรสชาติของกาแฟ เธอก็รู้สึกตระหนก เพราะว่ารสชาติมันจืดชืด เธอสั่งกาแฟที่หอมและเข้มข้นที่สุด แต่กลับไม่รู้รสชาติของมันเลย เธอรู้สึกได้เพียงความฝาด

“กาแฟของเธอผิดปกติ ไม่อร่อยเลย” ซ่งซานระบายความโกรธกับบริกรที่อยู่ข้างๆ