รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 433

ฉู่เฮ่าและบอดี้การ์ดคนอื่นๆ ที่ยืนอยู่ ต่างก็พูดไม่ออก เพื่อเงินแล้ว ซ่งซานสามารถอ้อนวอนขอร้องสีจิ่วเฉินเหมือนสุนัขตัวหนึ่ง

สีจิ่วเฉินกันเธอไม่ให้เข้ามาใกล้ด้วยสายตาที่เย็นชา “นับจากนาทีที่คุณทำร้ายคุณย่าของผม ผมไม่มีวันให้อภัยคุณอีก คุณไม่คู่ควรกับสิ่งของเหล่านี้อีกต่อไป”

หลินจื้อมองซ่งซาน ความรู้สึกชื่นชอบเธอได้หายไปทันที ท่าทางของซ่งซานตอนนี้ ดูน่าเกลียดและตลกสิ้นดี

“ประธานสีครับ ผมขอโทษ ผมขอลาออก” หลินจื้อเดินเข้ามาพูดว่า “คุณซ่งยั่วยวนผม ผมรู้ว่าผมทำความผิดร้ายแรง ผมขอโทษครับท่าน”

“หลินจื้อ แกพูดเพ้อเจ้อ ฉันไม่ได้ยั่วแกสักหน่อยแกมานอนกับฉันเอง” ซ่งซานตอบโต้ทันที ต่อหน้าสีจิ่วเฉินเธอไม่อยากมีความผิดเพิ่มอีกกระทง

แต่สำหรับสีจิ่วเฉินแล้ว ทั้งสองคนต่างก็ทำให้เขารู้สึกรังเกียจ เขามองหลินจื้อด้วยสายตาเย็นชา “ไปให้พ้น!”

หลินจื้อรู้ดีว่า การที่สีจิ่วเฉินปล่อยเขาไปนั้น ถือเป็นพระคุณอย่างใหญ่หลวงแล้ว เขารีบเดินออกไปด้วยขาที่อ่อนแรง ปล่อยให้ซ่งซานนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น สีหน้าซีดเซียว เพราะไม่สามารถละทิ้งชีวิตแบบนี้ไปได้

“หาบัตรกับนาฬิกาของประธานสีออกมา” ฉู่เฮ่าสั่งบอดี้การ์ดคนอื่นๆ

“อย่านะ อย่าเอาบัตรของฉันไป อย่า...” ซ่งซานรีบมองหากระเป๋าของเธอ แต่บอดี้การ์ดก็หยิบมันขึ้นมาก่อน แล้วเทของด้านในออกอย่างหยาบคาย จากนั้นก็มองหาแบล็กการ์ดที่อยู่ในกระเป๋าสตางค์ และหยิบออกมา เขาเช็ดบัตรด้วยกระดาษทิชชูแล้วจึงส่งให้สีจิ่วเฉิน

สีจิ่วเฉินไม่ได้รับไปโดยตรง ฉู่เฮ่าเป็นคนรับไป ส่วนบอดี้การ์ดอีกคนหนึ่งขึ้นไปข้างบน และเพียงไม่นาน เขาก็เจอนาฬิกาเรือนที่เป็นของสีจิ่วเฉิน แล้วนำมันมาส่งให้ฉู่เฮ่า

ซ่งซานเห็นสิ่งเหล่านี้ ก็มีท่าทีเหมือนคนบ้า “พวกนายเอาของฉันไปไม่ได้ มันเป็นของของฉัน…สีจิ่วเฉิน ของพวกนี้เป็นของที่คุณให้ไว้เพื่อชดเชยให้แก่ฉัน คุณจะมาเอาคืนไปแบบนี้ไม่ได้”

ซ่งซานต้องการเข้าไปขอร้อง และกอดขาของสีจิ่วเฉิน ท่าทางราวกับสุนัขคลั่ง บอดี้การ์ดสองคนเห็นดังนั้นจึงรีบขวางเธอเอาไว้ ไม่ให้เธอเข้ามาใกล้สีจิ่วเฉิน

“คุณซ่งซาน ผมอยากจะถามคุณเรื่องหนึ่ง ทำไมคุณถึงต้องสั่งให้พนักงานรักษาความปลอดภัยของเอเวอร์ไนต์คลับ เผาทำลายฐานข้อมูลทั้งหมดทิ้งด้วย คุณกำลังปิดบังอะไรอยู่หรือ” ฉู่เฮ่าถือโอกาสถามเธอ

สีหน้าของซ่งซานเปลี่ยน เธอมองฉู่เฮ่าด้วยความตระหนก “ฉันเปล่า...ฉันไม่ได้ทำ...”

“เธอกำลังซ่อนความลับอะไรอยู่หรือ” สีจิ่วเฉินถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ซ่งซานรู้สึกตื่นตระหนก ไม่คิดว่าสีจิ่วเฉินจะสืบเรื่องราวเมื่อห้าปีที่แล้ว ดีที่เธอจัดการไวกว่า ไม่อย่างนั้น ความลับนั้นจะต้องถูกเปิดเผยอย่างแน่นอน

“ใช่ เป็นฉันทำเอง ฉันก็แค่ไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่า ตอนนั้นฉันถูกคุณกระทำ” ซ่งซานหาข้ออ้างไปเรื่อยเปื่อย

แต่สีจิ่วเฉินไม่เชื่อข้ออ้างของเธอ เพราะคำพูดของเธอไม่น่าเชื่อถือ เธอจะต้องยังมีความลับอะไรซ่อนอยู่อีกแน่ๆ