รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 432

“ผู้...ผู้ช่วยฉู่คุณมาได้ยังไง” ซ่งซานถามด้วยความตื่นตระหนก และในขณะเดียวกันก็รีบอธิบายว่า “ฉันกับหลินจื้อกำลังคุยธุระกันอยู่น่ะ”

แต่ว่าหลินจื้อกำลังติดกระดุม ด้วยความตกใจทำอะไรไม่ถูก

“ประธานสีอยู่ข้างล่างครับ พวกคุณรีบแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วลงไปข้างล่างเถอะ!” ฉู่เฮ่าพูดแค่นั้นแล้วรีบเดินลงไป

สีหน้าของซ่งซานซีดลงทันใด อะไรนะ สีจิ่วเฉินอยู่ข้างล่าง เธอหันไปมองหลินจื้อ “ห้ามพูดความสัมพันธ์ของเราสองคนเด็ดขาด”

หลินจื้อยังอยากมีชีวิตอยู่! เขารีบตอบ “ผมรู้แล้ว”

ทั้งสองคนแต่งตัวเรียบร้อยแล้วเดินลงมาข้างล่าง ทำเป็นว่าขึ้นไปคุยธุระกันเท่านั้น ซ่งซานไม่คิดว่าสีจิ่วเฉินจะมาหาเธอ แถมยังมาในเวลาที่ช่างประจวบเหมาะอะไรเช่นนี้

“จิ่วเฉิน คุณมาแล้ว” ซ่งซานเดินเข้ามาด้วยท่าทางดีใจ ถึงแม้จะมีเวลาแค่สั้นๆ แต่เธอก็ยังแต่งหน้า เลือกชุดที่สวยที่สุดมาใส่ รวมทั้งเติมลิปสติกที่ปาก

หลินจื้อที่เดินตามหลังมา ก้มหน้าก้มตาด้วยความกลัว และไม่กล้าเดินมาด้านหน้า

สีจิ่วเฉินจ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชา ราวกับดวงตานกอินทรี และความโกรธอย่างบ้าคลั่งพลุ่งพล่านอยู่ในแววตาของเขา

“ฉู่เฮ่า เปิดวิดีโอของคุณซ่ง” เดิมทีสีจิ่วเฉินไม่เคยมีความคิดที่จะฆ่าใคร แต่ทว่าตอนนี้มี

ซ่งซานไม่รู้ว่าเขาจะให้ดูอะไร เธอเห็นฉู่เฮ่าเปิดวิดีโอขึ้นมา และในวิดีโอนั้นปรากฏภาพเธอกำลังเปลี่ยนยา เสียงถูกเปิดให้ดังขึ้น ภาพก็ถูกปรับให้ชัดเจนมาก

ดวงตาของซ่งซานสั่นราวกับแผ่นดินไหว เธอเอามือปิดปากด้วยความหวาดกลัว และดูวิดีโอไม่กี่นาทีนั้นจนจบ เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่า สิ่งที่เธอทำทั้งหมดวันนี้ จะถูกบันทึกภาพเอาไว้

ตัวของเธอสั่นจนแทบไม่กล้าหันไปมองสีหน้าของสีจิ่วเฉิน แต่เธอก็ยังรวบรวมความกล้าหันไปมองเขาแวบหนึ่ง

เธอเห็นสีหน้าของสีจิ่วเฉินมืดมนมาก ราวกับกำลังข่มอะไรบางอย่าง ซึ่งก็คือรังสีพิฆาตของเขา

สิ่งนี้ทำให้ซ่งซานกลัวเข้าไปใหญ่ เธอกัดริมฝีปาก ฝันร้ายของเธอนั้นมาถึงอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ว่าความจริงเมื่อห้าปีก่อนจะไม่ได้ถูกเปิดเผย แต่สีจิ่วเฉินก็ยึดทุกอย่างคืนไปจากเธออยู่ดี

“จิ่วเฉิน คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ ครั้งแรกของฉันมอบให้คุณไปเมื่อห้าปีก่อน คุณมาทำอย่างนี้กับฉันหรือ”

“ผู้หญิงที่คิดจะทำร้ายแม้กระทั่งชีวิตของคุณย่าผม คุณคิดว่าผมยังจะแคร์เรื่องราวเมื่อห้าปีก่อนนั่นอีกหรือ คลิปวิดีโอไม่กี่นาทีนั่น ผมสามารถให้คุณนอนในคุกจนลืมได้เลยนะ” สีจิ่วเฉินพูดด้วยความเยือกเย็น

แขนขาของซ่งซานอ่อนแรงจนทรุดลงกับพื้น สีจิ่วเฉินเปรียบเสมือนพระเจ้า เขาสามารถพาเธอขึ้นไปอยู่บนก้อนเมฆได้ด้วยมือของเขา และก็สามารถฉุดเธอให้ตกลงมาในบ่อโคลนได้เช่นกัน

เธอไม่ใช่ซ่งซานคนเดิมมานานแล้ว เธอกลับไปเป็นซ่งซานคนเดิมไม่ได้อีกแล้ว ตอนนี้เธอใช้ชีวิตอย่างเจ้าหญิง แต่นาทีนี้เธอกำลังจะถูกโยนกลับไปสู่สถานะเดิม เธอต้องกลับไปสู่ความยากจนแบบเดิมอย่างนั้นหรือ

“จิ่วเฉิน จิ่วเฉิน...อย่าทำแบบนี้ อย่าทำแบบนี้ได้ไหม! ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้วจริงๆ...” ซ่งซานคลานเข่าเข้าไปขอร้องเขา “อย่าเอาบัตรของฉันไป อย่าไล่ฉันออกจากวิลล่า ฉันสัญญาว่าจากนี้ไปจะไม่ทำร้ายใครอีกแล้ว โอเคไหมคะ จิ่วเฉิน...ฉันไม่อยากจะเสียชีวิตแบบนี้ไป...”