รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 431

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ท่าทางที่นิ่งเฉยของเขาทำให้เธอรู้สึกถึงออร่าที่ดูน่าหวาดหวั่น

สีจิ่วเฉินเงยหน้าขึ้น ดึงเธอไปนั่งข้างๆ เขา "จัดการเรื่องเฉินเฉินเรียบร้อยดีไหม แล้วเธออยากจะกลับก่อนหรือเปล่า”

“พ่อของฉันดูเขาอยู่ค่ะ เรื่องคุณย่าล้มหมดสติไป สืบได้เรื่องแล้วหรือยังคะ” ถังจือซย่าถามด้วยความอยากรู้

สีจิ่วเฉินพยักหน้า “รอให้ฉันจัดการให้เรียบร้อยเสียก่อนค่อยบอกเธอ”

“อืม ที่สำคัญที่สุดตอนนี้ก็คือ รอให้คุณย่าฟื้นเสียก่อนค่ะ”

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป คุณนายหญิงใหญ่สีก็ฟื้น อารมณ์ของเธอยังดี แต่เรื่องที่เธอเป็นลมไป เธอเองก็แปลกใจ

“แม่คะ งานเลี้ยงปีหน้าให้หนูเป็นคนจัดเถอะ! แม่พักผ่อนให้เต็มที่ดีกว่า อายุก็มากแล้วด้วย” คุณนายจ้านยังเข้าใจว่า ที่คุณนายหญิงใหญ่สีเป็นลม เพราะมัวแต่ยุ่งกับการจัดงานเลี้ยงจนไม่ได้พักผ่อน

คุณนายหญิงใหญ่สีส่ายศีรษะ “แม่ก็ไม่ได้ทำอะไรเลย”

“คุณยายครับ คุณยายทำให้พวกเราตกใจแทบแย่”

“ไม่ต้องไม่ต้อง ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้วนี่!” นายหญิงใหญ่สียังคงดื้อรั้น และแสดงความแข็งแรง ไม่อยากให้ทุกคนต้องเป็นกังวล

สายตาของสีจิ่วเฉินผ่อนคลายลงมาก หลังจากที่คุณย่าฟื้น อาการก็ทรงตัวดี เขาจึงรู้สึกโล่งใจ

“คุณย่าครับ คุณย่านอนดูอาการที่โรงพยาบาลอีกสักหนึ่งสัปดาห์นะครับ” สีจิ่วเฉินเสนอแนะ

“จริงด้วยค่ะแม่! หนูจะมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ทุกวันเลย แม่จะได้ไม่เบื่อ แม่อยู่ที่นี่ต่ออีกหน่อยนะคะ!”

“พวกแกนี่นะ! คิดแต่จะเอาฉันมาอยู่ที่นี่” คุณนายหญิงใหญ่สีเป็นคนไม่ยอมแก่ เธอไม่ใช่คนอ่อนแอ

ยิ่งคุณนายหญิงใหญ่สีอายุมากขึ้น นิสัยก็ยิ่งเหมือนเด็กเข้าไปทุกที

ถังจือซย่าที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกโล่งอก และมองเธอด้วยรอยยิ้ม เธอเข้าใจดีว่า การมีผู้สูงอายุอยู่ในบ้าน ก็เหมือนมีสมบัติล้ำค่า นั้นหมายความว่าอย่างไร

“คุณอาหญิง คุณกับฉิงเหย่อยู่ดูคุณย่าที่นี่ ผมจะไปส่งจือซย่ากลับบ้านก่อนครับ”