รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 447

“จือซย่า ปีใหม่กลับมากินข้าวที่บ้านไหม”

ถังจือซย่ามองดูสายตาที่คาดหวังของพ่อ เธอคิดๆ ดูแล้วจึงตอบว่า “ได้ค่ะ ปีใหม่หนูจะพาเฉินเฉินกลับไปค่ะ”

ถังจวิ้นดีใจขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด “ได้ ถึงเวลาฉันจะให้ป้าเจี๋ยทำอาหารไว้เยอะหน่อย โดยเฉพาะอาหารที่เฉินเฉินชอบกิน”

ถังจือซย่ารู้ว่าใจของพ่ออยากจะให้ครอบครัวนี้ปรองดองกัน แต่เรื่องบางเรื่องมันเป็นไปไม่ได้จริงๆ

ก็เหมือนความแค้นที่ป้าเจี๋ยกับถังชิงชิงมีต่อเธอ ไม่มีทางที่จะหายไป

ถังจือซย่าขับรถสปอร์ตออกไป แล้วก็เจอกับรถของคังเฮ่าเซวียนพอดี คังเฮ่าเซวียนจอดรถแล้วลดกระจกลงเพื่อทักทาย ถังจือซย่าก็ลดกระจกลงตามมารยาท ในขณะนั้นเอง ใจของคังเฮ่าเซวียนก็ถูกเธอจับจองไปเรียบร้อย

ในรถสปอร์ตสีเทา ถังจือซย่าที่ใส่ชุดทำงานนั้นทั้งงดงามและสง่า

“จือซย่า ขับรถระวังๆ นะ” คังเฮ่าเซวียนพูดด้วยความเป็นห่วง

“โอเค ขอบคุณค่ะ” พอถังจือซย่าพูดจบ ก็เหยียบคันเร่งขับรถจากไป

ถังจือซย่าขับรถไปถึงที่บ้าน พอดูเวลาก็เป็นเวลาบ่ายสองกว่าแล้ว ไม่รู้ว่าสีจิ่วเฉินกับลูกกินข้าวเสร็จแล้วจะทำอะไรกันอยู่นะ

รถสปอร์ตของสีจิ่วเฉินเข้าระบบประตูโดยอัตโนมัติ ถังจือซย่าใส่รหัสแล้วเข้าไปที่ห้องโถงใหญ่ เธอรู้สึกได้ว่าสีจิ่วเฉินกับลูกไม่อยู่บ้าน ในตอนที่เธอกำลังจะขึ้นไปชั้นบน ก็ได้กลิ่นไหม้ที่ลอยมาจากทางห้องครัว

เธอจึงตกใจแล้วรีบวางกระเป๋าเดินไปที่ห้องครัว ก็เห็นว่าห้องครัวที่สะอาดเป็นระเบียบมีอาหารอยู่บ้าง ส่วนกลิ่นไหม้นั้นก็มาจากหม้ออบ เธออดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปดู จากนั้นก็รู้สึกทั้งตลกทั้งซาบซึ้ง

ผู้ชายคนนี้ลงมือทำกับข้าวให้ลูกชายเองแต่ก็ไม่สำเร็จ เขาก็เลยพาลูกชายไปกินข้าวข้างนอกเหรอเนี่ย

ถังจือซย่าถอดเสื้อคลุมออก จากนั้นก็เริ่มลงมือเก็บกวาดห้องครัว ไม่ว่าจะจัดเก็บของอันไหน ก็สามารถจินตนาการถึงภาพที่ผู้ชายคนนี้ทำอาหารในห้องครัวได้เลย ลำบากคุณชายที่มีชีวิตอยู่ดีกินดีอย่างเขาจริงๆ